หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3143

“แกว่าอะไรนะ!”

เอลวิสตะลึงก่อน จากนั้นหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“กองทัพของประเทศว่านเซี่ยงมีทหารเป็นล้าน แล้วจะกลัวพวกมันที่มีแค่หมื่นสองหมื่นคนเหรอ”

ทหารที่คุกเข่าอยู่บนพื้นพูดไม่ออก กระหม่อมก็พูดอย่างชัดเจนแล้วท่านยังหัวเราะอะไรอีก

“กองทัพที่นำโดยหลินมั่วไม่รู้ทำไมถึงมีทหารมากถึงหนึ่งล้านคน มากกว่ากองทัพของเราประมาณหนึ่งในห้า”

ทหารพูดซ้ำถึงสถานการณ์ของหลินมั่วอีกครั้งด้วยความท้อแท้

เอลวิสราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางศรีษะ เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“เป็นไปไม่ได้ หลินมั่วไปเอาทหารมาจากไหนตั้งล้านคน!”

เอลวิสตกใจร้องลั่นขึ้นมา หากหลินมั่วมีทหารหนึ่งล้านคน หนำซ้ำยังมีเจ้าชายหกเจียเต๋อเลี่ยผู้สืบทอดบัลลังก์อยู่ในมือ…”

ขุนนางหลายคนวิ่งเข้ามาในตอนนี้ มองไปที่เอลวิสพูดด้วยความร้อนรน

“ฝ่าบาท ตัดสินใจอะไรสักอย่างเถอะ กองทัพของหลินมั่วปะทะกับกองทัพของเราแล้ว”

ด้านหลังกองทัพของประเทศว่านเซี่ยง ตอนนี้กลายเป็นนรกบนดิน เต็มไปด้วยศพ ทหารล้มตายเกลื่อนกลาด น่าสยดสยอง

หลินมั่วถือดาบไท่อา อยู่เบื้องหลังเขาคือทหารองครักษ์ห้าพันนาย พวกเขาราวกับคมดาบที่แหลมคม พุ่งเข้าโจมตีกองทัพของประเทศว่านเซี่ยงอย่างรุนแรง

กองทัพหนึ่งล้านคนของตู้จี๋เวลานี้กลายเป็นโจรโฉดมือโหด พวกเขาถือปืนเก่าๆ วิ่งตรงเข้าโจมตี

บางคนถือขวานขนาดใหญ่ กลายเป็นเทพเจ้าแห่งการสังหารฟาดฟันอย่างบ้าคลั่ง ทหารของประเทศว่านเซี่ยงที่กรูกันเข้ามาต่างถูกฟันจนขาดสองท่อน

ร่างกายของทหารร่างใหญ่ที่ถือขวานเปื้อนเปรอะไปด้วยเลือด เขาจ้องมองดาบที่แทงทะลุหน้าอกด้วยสายตาแดงก่ำ ระดมพลังเฮือกสุดท้ายฟาดฟันขวานออกไป

การฟาดฟันครั้งสุดท้ายในชีวิตของทหารร่างใหญ่ ส่งผลให้ทหารประเทศว่านเซี่ยงที่แทงเขาขาดเป็นสองท่อน

ต้วนต้าซานถือปืนกลแกตลิ่งสิบแปดลำกล้อง ยืนอยู่กลางสมรภูมิ กวาดยิงศัตรูอย่างบ้าคลั่ง ศัตรูล้มตายเป็นใบไม้ร่วง

ตู้จี๋อยู่ห่างไกลจากสมรภูมิ ในมือถือปืนไรเฟิลส่องทางไกลที่มีกล้องจุลภาคสูง มองดูการต่อสู้ที่โหดร้ายและถอนหายใจ

อาร์โนลด์และมาแชลไม่พูดอะไร ตอนแรกเจียหยวนที่หนึ่งก็มีท่าทางเช่นนี้บนสนามรบมาก่อน

ทหารประเทศว่านเซี่ยงหลายคนพุ่งโจมตีมาจากด้านข้าง รอยยิ้มบนใบหน้าของอาร์โนลด์ดูคล้ายกับช่วยอะไรไม่ได้อยู่บ้าง

ทำไมล่ะ เขาไม่อยากฆ่าฟันกันเอง

ดาบยาวสีฟ้าปรากฏในมือของอาร์โนลด์ สีน้ำเงินเข้มและสีฟ้าอ่อนสลับกัน บนตัวดาบยังมีลายเส้นสีทอง

อาร์โนลด์ถือดาบยาวสีฟ้าอ่อนในมือ ยิ้มแล้วมองไปที่ทหารที่พุ่งโจมตีมา

วินาทีถัดมา ร่างของอาร์โนลด์ก็กลายเป็นเงาดำ หายตัวไปจากที่เดิม พอปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็หันหลังให้ทหารเหล่านั้นแล้ว

อาร์โนลด์ไม่รู้ว่าเอาผ้าขาวมาจากไหนมาเช็ดใบดาบให้ไม่มีเลือดติดอยู่เลย

ทหารประเทศว่านเซี่ยงหลายคนล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง บนหน้าอกของพวกเขามีรอยแผลเป็นตื้นๆ

“ฉันเกลียดการฆ่าคนจริงๆ”