หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3147

ในค่ายทหาร เต๊นท์ที่ใหญ่ที่สุดคือที่พักของเอลวิส และเอลวิสก็ถูกมัดอยู่ที่นั่นด้วย

เจียเต๋อเลี่ยผลักเสนาบดีทหารที่ต้องการเปิดม่านผลักไปข้างๆ แล้วเดินตรงเข้าไปอย่างองอาจ

ทันใดนั้น สีหน้าของเจียเต๋อเลี่ยที่เพิ่งดีขึ้นเล็กน้อยก็มืดหม่นลงอีกครั้ง และมุ่งความกดดันไปที่เสนาบดีทหาร

“ถ้าคุณไม่สามารถอธิบายให้ฉันฟังได้อย่างสมเหตุสมผล กลับไปแล้วคุณก็ลาออกจากราชการกลับไปทำนาซะ”

เสนาบดีทหารเดินเข้ามา มองไปรอบๆเต๊นท์ที่มีเพียงสามเจ้าชาย ใบหน้าก็เผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก

“ฝ่าบาทโปรดให้อภัย กระหม่อมสั่งให้พวกเขาจับเอลวิสมัดไว้ที่นี่จริงๆ ใช่แล้ว พวกเขาต้องรู้!”

เสนาบดีมองไปที่สามเจ้าชายที่ถูกมัดไว้ข้างๆแทน

เจียเต๋อเลี่ยมองไปที่เจ้าชายเหล่านี้ที่เป็นน้องชายของเขาแต่ในนาม บนใบหน้าที่มืดหม่นจู่ๆรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนแสงแดดก็ปรากฏขึ้น

เขาเดินเข้าไปย่อตัวนั่งลงข้างๆพวกเขาอย่างเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เสด็จน้องทั้งสาม บอกเสด็จพี่หกที พี่สาวของพวกเราไปไหนแล้ว เสด็จพี่หกคิดถึงเธอมาก”

รอยยิ้มอันอบอุ่นของเจียเต๋อเลี่ยไม่ได้ทำให้สามเจ้าชายรู้สึกผ่อนคลาย แต่กลับทำให้พวกเขาเริ่มสั่นเทิ้มขึ้นมา

เพราะว่าดาบอินทรีดำในมือของเจ้าชายหกพาดอยู่บนคอของพวกเขา…

“สะ…เสด็จพี่หก เอลวิลผู้หญิงคนนั้นถูกทหารคนหนึ่งช่วยพาหนีออกไปแล้ว”

เจียเต๋อเลี่ยไม่ได้พูดอะไร เขารู้ทันทีว่าเอลวิลตอนนี้อยู่ที่ไหน

“เสนาบดีทหาร คุณไม่ได้ยินคำพูดของน้องชายสุดที่รักของฉันเหรอ ยังไม่รีบไปเตรียมการรบอีก”

“พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปเตรียมการ”

เสนาบดีทหารเดินออกมาจากเต๊นท์ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนนี้เจียเต๋อเลี่ยทำให้เขารู้สึกกดดันมาก แม้แต่เจียหยวนที่หนึ่งที่สวรรคตไปยังไม่ทำให้เขากดดันขนาดนี้

ทางด้านเอลวิสและทหารคนนั้นกำลังวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

เอลวิสพูดพลางหอบอย่างหนักว่า

“ทำไมยังไม่ถึงที่บัญชาการกองทัพหน้าอีก”

ทหารคนนั้นตกตะลึง มองดูชุดของเอลวิลที่ยุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยฝุ่น ก็อดกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้

“ถ้าฝ่าบาทของประเทศว่านเซี่ยงของเราตกต่ำมาถึงขั้นนี้ ประเทศว่านเซี่ยงคงล่มสลายไปตั้งนานแล้ว”

“แกบังอาจ!”

เอลวิลโกรธจนกัดฟันกรอด เธอสาบาน ว่าจะต้องจับทหารคนนี้มาชำแหละแล้วโยนให้สุนัขกิน

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เสียงสงสัยดังมาจากด้านหลัง ทหารที่ถือปืนหยุดหัวเราะทันทีแล้วยืนตัวตรง

“รายงานท่านนายพล มีคนบ้าสองคนอยู่ที่นี่ และยังอ้างว่าตัวเองเป็นกษัตริย์”

ชายวัยกลางคนแต่งกายด้วยชุดทหารเดินออกมาจากด้านหลัง สายตามองไปที่เอลวิลอย่างรวดเร็ว แล้วตะลึงในทันใด

เขามองดูอีกครั้ง นี่มันเอลวิลกษัตริย์องค์ใหม่ที่เพิ่งขึ้นครองราชย์ไม่ใช่หรือ

“กระหม่อมไวศยะขอคารวะฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นหมื่นปี!”