หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3147

ในค่ายทหาร เต๊นท์ที่ใหญ่ที่สุดคือที่พักของเอลวิส และเอลวิสก็ถูกมัดอยู่ที่นั่นด้วย

เจียเต๋อเลี่ยผลักเสนาบดีทหารที่ต้องการเปิดม่านผลักไปข้างๆ แล้วเดินตรงเข้าไปอย่างองอาจ

ทันใดนั้น สีหน้าของเจียเต๋อเลี่ยที่เพิ่งดีขึ้นเล็กน้อยก็มืดหม่นลงอีกครั้ง และมุ่งความกดดันไปที่เสนาบดีทหาร

“ถ้าคุณไม่สามารถอธิบายให้ฉันฟังได้อย่างสมเหตุสมผล กลับไปแล้วคุณก็ลาออกจากราชการกลับไปทำนาซะ”

เสนาบดีทหารเดินเข้ามา มองไปรอบๆเต๊นท์ที่มีเพียงสามเจ้าชาย ใบหน้าก็เผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนก

“ฝ่าบาทโปรดให้อภัย กระหม่อมสั่งให้พวกเขาจับเอลวิสมัดไว้ที่นี่จริงๆ ใช่แล้ว พวกเขาต้องรู้!”

เสนาบดีมองไปที่สามเจ้าชายที่ถูกมัดไว้ข้างๆแทน

เจียเต๋อเลี่ยมองไปที่เจ้าชายเหล่านี้ที่เป็นน้องชายของเขาแต่ในนาม บนใบหน้าที่มืดหม่นจู่ๆรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนแสงแดดก็ปรากฏขึ้น

เขาเดินเข้าไปย่อตัวนั่งลงข้างๆพวกเขาอย่างเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เสด็จน้องทั้งสาม บอกเสด็จพี่หกที พี่สาวของพวกเราไปไหนแล้ว เสด็จพี่หกคิดถึงเธอมาก”

รอยยิ้มอันอบอุ่นของเจียเต๋อเลี่ยไม่ได้ทำให้สามเจ้าชายรู้สึกผ่อนคลาย แต่กลับทำให้พวกเขาเริ่มสั่นเทิ้มขึ้นมา