หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3154

ในสนามรบ หลินมั่วสวมหน้ากากปีศาจหลานหลิงกำลังบุกไล่ฆ่าอย่างบ้าคลั่ง ข้างหน้ามีรถถังก็ฟันรถถัง มีคนก็ฆ่าคน

เขากลายร่างเป็นคนที่ไม่มีคู่ต่อสู้ใดที่สามารถต่อกรได้ในสนามรบ ทำให้ทหารที่อยู่โดยรอบกลัวจนตัวสั่นขึ้นมา

ด้านหลังของหลินมั่ว กองทัพนับหมื่นบุกเข้ามาโดยตรง ไม่กลัวการต่อสู้รูปแบบใดทำให้ไวศยะกลัวจนหัวใจเต้นรัว

“เหล่าทหารแห่งประเทศว่านเซี่ยง พวกนายหยุดโจมตีลูกน้องของตัวเองซี้ซั้วได้แล้ว ฉันเป็นผู้สืบทอดที่กษัตริย์ทรงเลือกด้วยตัวเอง เอลวิสคนนั้นเป็นแค่คนหลอกลวงเท่านั้น”

คำพูดของเจียเต๋อเลี่ยดังอยู่ภายใต้ลำโพงมากมายนับไม่ถ้วน ดังไปทั่วสนามรบ

ทำให้ทหารทุกคนลังเลขึ้นมา พวกเขาสู้รบเพื่อประเทศว่านเซี่ยง แต่ไม่ได้อยากเป็นคนโง่

ไวศยะที่กำลังกัดฟันสั่งการอยู่ มองเหล่าทหารที่บาดเจ็บล้มตายแล้ว จึงพูดว่า

“ตีฆ้อง ยอมแพ้!”

เสียงฆ้องดังขึ้นไปทั่วสนามรบ ทหารทุกคนจึงวางอาวุธในมือ

หลินมั่วไม่ได้หยุดอยู่ที่สนามรบที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร แต่เร่งไปอีกด้านหนึ่งเพื่อตามหาโยวหลีและคนอื่นๆ

“หัวหน้าเผาโยวหลี ปั้นซย่าล่ะ”

โยวหลีมองไปทางหลินมั่วที่พลังอาฆาต จึงลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ยังเอ่ยปากพูด

“ฉันสั่งลู่อิ่งคอยปกป้องปั้นซย่าอยู่บนภูเขา ทำไมเหรอ”

สีหน้าที่อยู่ใต้หน้ากากของหลินมั่วดูไม่ได้สุดขีด ถ้าหากเดาไม่ผิด เอลวิสตอนนี้อยู่บนภูเขาแล้ว

“เป้าหมายของพวกเขาจริงๆ แล้วคือปั้นซย่า!”

หลินมั่วจากไปอย่างรวดเร็ว ลอยตัวกลางอากาศมุ่งไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา และเหลือไว้เพียงหนึ่งประโยค

“เป้าหมายของพวกเราคือปั้นซย่า...”

สีหน้าของโยวหลีเปลี่ยนไปทันที ถ้าหากมีคนพาคนอื่นขึ้นไปบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ตอนนี้ เช่นนั้นลู่อิ่งคนเดียวไม่สามารถต้านทานได้อย่างสิ้นเชิง

พลังอันมหาศาลถูกส่งออกมาจากร่างของโยวหลี แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหนาวสะท้าน ถ้าหากมีคนกล้าทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของตัวเองและปั้นซย่าล่ะก็

โยวหลีจะฟันเขาคนนั้นให้ขาดเป็นพันชินหมื่นชิ้น จากนั้นกว้านท้องแล้วจุดไฟ!

บนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ลู่อิ่งยังคงฝืนต่อสู้กับผู้ชายรูปร่างกำยำ

การโจมตีของผู้ชายรูปร่างกำยำทั้งหนักหน่วงและรุนแรงมากขึ้นทุกครั้ง ลู่อิ่งไม่สามารถรับได้โดยตรงเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงได้แต่วนเวียนคอยหาโอกาสไม่หยุด

“ปั้นซย่าล่ะ”

ลู่อิ่งเห็นมองหลินมั่วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วพูดอย่างแผ่วเบา

“ฉันบอกให้พี่ปั้นซย่าวิ่งไปที่เขตหวงห้ามค่ะ”

หลินมั่วพยักหน้า ยื่นมือลูบศีรษะของเธอ ทำเอาลู่อิ่งแก้มแดง

มองดูผู้ชายรูปร่างกำยำสองคนเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ปาน หลินมั่วฟากปราณกระบี่ออกเป็นสองสายอย่างเย็นชา ฟันศพแยกจากกันภายในพริบตาเดียว

เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ชื่อเอลวิสคนนั้น มีลู่อิ่งอยู่ที่นี่ถึงแม้จะบาดเจ็บก็ไม่ใช่เศษสวะอย่างเอลวิสจะสามารถเทียบเคียงได้

หลินมั่วเดินมาถึงริมหน้าผา มองหมอกหนาด้านล่างที่ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน แล้วกระโดดลงไป

สวี่ปั้นซย่าเหาะเหินกลางอากาศไม่ได้ และฟังจากคำพูดของพวกเขาเมื่อครู่บอกว่าเธอกระโดดลงหน้าผาไปแล้ว ตัวเองจำเป็นต้องเริ่มต้นหาใหม่

ริมทะเลสาบ สวี่ปั้นซย่าค่อยๆ ตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน จากนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองสบตากับหลินมั่วที่เพิ่งกระโดดลงมา

ทั้งๆ ที่เป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยและเป็นความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ แต่สวี่ปั้นซย่ากลับไม่หาความประทับใจใดๆ ไม่เจอเลยสักนิด และได้แต่พูดอย่างนิ่งเฉย

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร คุณรู้ว่าฉันเป็นใครไหมคะ”