หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3158

เมืองพานหยาง

ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้วในที่สุดหลินมั่วก็พาสวี่ปั้นซย่ากลับมาจากภูเขาเทพบาซาด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ

แสงสียามค่ำคืนของเมืองพานหยางการจราจรที่พลุกพล่านแสงไฟหลากสีสันสะท้อนอยู่ในวิสัยทัศน์ของหลินมั่วทำให้เขาค่อยๆผ่อนคลายเรื่องตึงเครียดภายในจิตใจลง

พลังรุนแรงที่เดิมทีแผ่ซ่านอยู่บนตัวหลินมั่วก็ค่อยๆหายไปด้วยเช่นกัน

ท่าทางหล่อเหลาสดใสรอยยิ้มที่หางตาทำให้สวี่ปั้นซย่าที่อยู่ด้านข้างมองอย่างนิ่งอึ้ง

รถค่อยๆเคลื่อนมาหยุดจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าวิลล่าที่หลินมั่วซื้อไว้ก่อนหน้านี้

เขาลงมาจากรถแล้วเดินไปที่อีกฝั่งแล้วเปิดประตูรถให้กับสวี่ปั้นซย่า และยังช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัย

“โธ่เอ๋ย บ้านนอกสองคนมาจากไหนกันเนี่ยคู่ควรที่จะเข้ามาในวิลล่าราคาแพงด้วยเหรอ หรือว่าจะมาจากชนบทเพื่อเยี่ยมญาติ”

ในเวลานี้หญิงสาวแต่งชุดวาบหวิวใส่ต่างหูแต่งหน้าจัดเต็มเดินผ่านมา ในมือยังจูงหมาพุดเดิ้ลมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าท่าทางที่สูงศักดิ์

ข้างๆหญิงสาวชายหนุ่มชุดสูทดูดีมีภูมิฐานดึงแขนของหญิงสาวไว้กระซิบข้างหญิงสาวที่อยู่ข้างๆด้วยรอยยิ้ม

“ที่รักอย่าปล่อยให้พวกบ้านนอกมาทำแปดเปื้อนเลย คืนนี้ผมพาคุณไปทานอาหารมิชลินสามดาว”

ชายหนุ่มพลางพึมพำกับหญิงสาวพลางเดินไปข้างหน้า สายตามองที่หลินมั่วก็ค่อยๆมองไปที่ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่า

ทันใดนั้นเองใบหน้าของชายหนุ่มที่เหยียดหยามเมื่อสักครู่ก็ต้องตกตะลึง เขาหยุดชะงักฝีเท้ามองสวี่ปั้นซย่าอย่างตกตะลึง

รูปร่างหน้าตาที่เพอร์เฟคผิวขาวเนียนกระจ่างใส ริมฝีปากที่บางราวปีกจักจั่นได้เม้มเข้าด้วยกันอย่างแน่นในเวลานี้ ชุดลำลองก็ได้ขับทรวดทรงอวบอิ่มของสวี่ปั้นซย่าออกมาอย่างเด่นชัด

ท่าทางของชายหนุ่มชุดสูทที่หยุดลงก็ดึงดูดความสนใจของหญิงสาวที่อยู่ด้านข้าง เธอกอดแขนของเขาแล้วพูดเสียงออดอ้อน

“ที่รักทำไมคุณถึงไม่เดินล่ะ ฉันทนรอไม่ไหวแล้วนะ”

ชายหนุ่มดึงแขนของหญิงสาวอย่างออกอย่างเงียบๆแล้วเดินตรงเข้าไปหาสวี่ปั้นซย่า ดูเหมือนหลินมั่วจะไม่ได้อยู่ในสายตาเขา

“เหมียวจวิ้นเฮ่าคุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

หลินมั่วมองเหมียวจวิ้นเฮ่าลนลานรอยยิ้มเหยียดหยามเผยขึ้นบนใบหน้าแล้วพูดขึ้น

“ช่วยไม่ได้นะภรรยาของผมชอบที่จะเสียบอยู่บนกองขี้วัวอย่างผมไม่ยินดีที่จะไปกินข้าวกับคนที่ประสบความสำเร็จอย่างคุณ!”

สุดท้ายหลินมั่วก็กัดฟันพูดคำว่าประสบความสำเร็จสี่คำนี้อย่างหนักแน่นทำให้บนใบหน้าของเหมียวจวิ้นเฮ่าปรากฎสีหน้าเดือดดาลขึ้น

“แล้วแกจะต้องเสียใจสักวันหนึ่งฉันจะทำให้แกได้เห็นเมียของแกมาครวญครางอยู่ใต้ฉัน!’’

เหมียวจวิ้นเฮ่าทิ้งท้ายคำพูดที่รุนแรงก่อนที่จะเดินจากไป แต่สีหน้าของหลินมั่วก็ค่อยๆจมดิ่งลง

เขาไม่ใช่โหดเหี้ยมแม้ว่าปกติต่อให้คุณยั่วโมโหหลินมั่วเขาก็จะไม่คิดหยุมหยิมขอเพียงแค่ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ถ้าหากนำไฟมาสู่คนในครอบครัวของเขา...

พลังเจตนาฆ่าที่เพิ่งจะหายไปเมื่อสักครู่ก็กลับขึ้นมาปรากฏบนตัวหลินมั่วอีกครั้ง เสียงดังก้องขึ้นมาราวกับผีร้ายจากขุมนรก

“ผมปล่อยให้ไปคุณแล้วเหรอ!”