หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3168

เมืองพานหยาง หลินมั่วตื่นแต่เช้า อาบน้ำล้างตัว แล้วเริ่มเตรียมอาหารเช้าให้กับสวี่ปั้นซย่า

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน หลินมั่วที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวรีบวางหม้อในมือลง ตักไข่ออกมา โรยน้ำตาลเล็กน้อย แล้วหันตัวไปรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล หลินมั่ว ฉันมาถึงสนามบินเมืองพานหยางแล้วนะ มารับหน่อยสิ”

เสียงที่คมชัดของฟังฮุ่ยดังขึ้น หลินมั่วหยิบโทรศัพท์ในมือให้ออกห่างตัวเล็กน้อยอย่างเงียบเชียบ

หลินมั่วนำแซนวิช ไข่ไก่และนมสดวางลงบนโต๊ะอาหาร เปลี่ยนมาสวมสูทตัวที่ใส่ออกไปข้างนอกกับสวี่ปั้นซย่าเมื่อคืน จากนั้นจึงขับรถมายบัคมุ่งหน้าสู่สนามบิน

เพื่อเห็นแก่หน้าของแม่ยาย ถ้าไม่แต่งตัวให้ดูดีสักหน่อย เขาก็คงมีเรื่องอีก

ณ สนามบินเมืองพานหยาง ฟังฮุ่ยกำลังยืนอยู่หน้าประตูทางออก เธอถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กหนึ่งใบอยู่ในมือ สวมแว่นกันแดดที่ปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่ง แล้วยังสวมหมวกทรงกลมบนหัว

“คุณครับ หารถกลับอยู่เหรอ ของเราทั้งถูกทั้งนั่งสบายเลยนะ”

ผู้ชายคนหนึ่งเห็นฟังฮุ่ยยืนอยู่ตรงนี้ ก็เดินเข้ามาชวนคุย

“ไม่จำเป็นหรอก ลูกเขยของฉันเป็นคนใหญ่คนโต อีกเดี๋ยวก็มารับฉันแล้ว ฉันไม่อยากนั่งรถแท็กซี่เก่าๆของพวกนายหรอก”

ปัญหาของฟังฮุ่ยยังคงเหมือนเดิม เธอดูภูมิใจเมื่อพูดถึงหลินมั่ว โดยไม่ได้นึกถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่ตนเกลียดชังหลินมั่วเข้ากระดูดดำ

“อย่าโม้หน่อยเลย ผมเห็นคุณยืนอยู่ตรงนี้มาสิบนาทีแล้ว ลูกเขยคุณเ็นคนใหญ่คนโตจริง จะให้คุณรอนานขนาดนี้เหรอ?”

คนขับรถมองดูท่าทางของฟังฮุ่ย เธอไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงคนที่ประสบความสำเร็จเลยสักนิด ยังไงนี่ก็คงเป็นการเสแสร้ง

เขาไม่พูดอะไรจะดีกว่า พูดอะไรไป ฟังฮุ่ยก็จะหัวร้อน ตัวเองรอตรงนี้มาสิบนาทีแล้ว ทำไมหลินมั่วยังมาไม่ถึงอีก

เธอไม่ได้คิดคำนึงถึงระยะทางสามสิบถึงสี่สิบกิโลเมตรจากสนามบินในใจกลางเมืองกับที่ที่หลินมั่วอยู่ ต่อให้ขับรถเร็วมากแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมาถึงในระยะเวลาอันสั้น

“ถ้ากล้าพอก็รออยู่นี่แหละ อีกเดี๋ยวลูกเขยของฉันก็มาถึงแล้ว นายอย่ากลัวละกัน”

โลโก้มายบัคบนด้านหน้ารถขนาดใหญ่สะท้อนแสงอาทิตย์จนทำให้คนขับแท็กซี่ไม่สามารถมองตรงไปได้เลย

ประตูรถเปิดออก หลินมั่วในสูทสีดำทั้งตัวเดินลงมาจากรถและมองเห็นคนที่อยู่ข้างหลังฟังฮุ่ยกำลังพูด

“คุณแม่ ขอโทษนะครับ เมื่อกี้รถติดนิดหน่อย รถคนนี้ค่อนข้างแพง พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฟังฮุ่ยในตอนนี้ยังแอบบ่นหลินมั่วอยู่นิดหน่อย รถมายบัคคันนี้มองดูก็รู้ว่าราคาไม่ถูก

หลินมั่วเก็บสัมภาระของฟังฮุ่ยไว้ที่ท้ายรถ จากนั้นจึงขึ้นไปนั่งในที่นั่งคนขับ

ฟังฮุ่ยเปิดประตู นั่งที่นั่งข้างคนขับ แต่ก็ไม่ลืมที่จะจ้องคนขับรถที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

รถขับออกไป เหลือเพียงคนขับที่ยังนั่งอย่างเหม่อลอย ผ่านไปนานถึงได้พูดออกมาอย่างเนิบช้า

“แม่ม วันนี้เจอคนรวยไร้ศีลธรรมตัวจริงซะแล้ว”