หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3197

โศกนาฏกรรมเช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่หมู่บ้านเดียว

หมู่บ้านอื่นๆก็เผชิญกับชะตากรรมเดียวกัน เปรียบเสมือนนรกบนดิน

องค์กรพิราบดำเผาผลาญ ปล้นสะดม ข่มขืนกระทำชำเราต่อหน้าต่อตาพ่อและสามี

พวกมันข่มเหงผู้หญิงและเด็กสาว

พร้อมกับกอบโกยทรัพย์สินอย่างโหดเหี้ยม แม้แต่ภายในองค์กรพิราบดำเองก็มีกฏระเบียบใหม่เกิดขึ้น

ทรัพย์สินที่ได้มา ตัวเองจะเก็บไว้ครึ่งหนึ่ง เก็บเข้าห้องบัญชาการสามส่วน ที่เหลืออีกสองส่วนส่งมอบให้กษัตริย์

ภายในคุกใต้ดินขององค์กรพิราบดำ เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปทั่ว

ชาวบ้านจากหมู่บ้านต่างๆถูกมัดไว้กับแท่นไม้ โดนแส้เฆี่ยนตีอย่างโหดร้าย

“พูดไม่พูด ขอแค่พวกแกพูดว่าทำทุกอย่างตามคำสั่งของหลินมั่ว พวกเราก็จะปล่อยพวกแก”

ชายหนุ่มที่ถูกมัดไว้กับแท่นไม้ ชุดนักโทษของเขาเปื้อนเลือดจนแดงฉาน ดวงตาทั้งคู่จ้องมองสมาชิกองค์กรพิราบดำด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เขาพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้าย ถ่มน้ำลายปนเลือดใส่หน้าสมาชิกองค์กรพิราบดำอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธแค้นของสมาชิกองค์กรพิราบดำที่พร้อมจะระเบิด

ชายหนุ่มกลับไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย แม้กระทั่ง เขายังหัวเราะขึ้นมาอีกด้วย

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ชาวบ้าน วันนี้ จ้าวลี่แห่งหมู่บ้านตระกูลจ้าว จะลงไปเคลียร์ทางให้ทุกท่านก่อน”

สมาชิกองค์กรพิราบดำมองไปที่ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พูดด้วยความโกรธว่า “ในเมื่อแกอยากตาย ฉันก็จะส่งเสริมแก”

พูดจบ ก็หยิบตะปูแหลมออกมาจากด้านข้าง จ่อไปที่ท้องของชายหนุ่ม มืออีกข้างยกค้อนขึ้น ทุบตะปูเข้าไปอย่างแรง

“พรวด!”

ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาเต็มปาก เต็มหน้าสมาชิกองค์กรพิราบดำ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ยังคงตะโกนด่าทอต่อไป

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวแก…พรวด…กล้าฆ่าฉัน คิดว่าฉันจ้าวลี่ไม่มีแบ็คอัพจริงๆเหรอ”

ในขณะที่จ้าวลี่เลือดไหล ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

สมาชิกองค์กรพิราบดำมองไปที่ชายหนุ่มที่คลุ้มคลั่ง พูดหัวเราะเยาะ

“มาซิ มองดูให้ดีว่าใครในคุกนี้คือแบ็คอัพของแก แกที่โอ้วดนักหนาว่ามีแบ็คอัพ”

จ้าวลี่มองไปที่สมาชิกองค์กรพิราบดำ เสียงเขาเริ่มอ่อนแอลง แต่ดวงตาของเขากลับเปล่งประกาย

“แบ็คอัพของฉันไม่ใช่บุคคล และไม่ใช่คำสรรพนาม”

“มันคือมรดกอันยาวนานห้าพันปี คือความศรัทธาในใจของประชาชนทุกคน”

“พรวด…คนอย่างพวกแกไม่รู้หรอกว่าอะไรคือชาติพันธุ์ อะไรคือ…พี่น้องร่วมชาติ!”

ในคุก แม้กระทั่งมีเสียงเพลงดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

“แม่น้ำแยงซี กำแพงเมืองจีน

“ภูเขาเหลือง แม่น้ำเหลือง”

“ในใจของฉันหนักพันชั่ง…”

บทเพลงดังก้องไปทั่วคุกที่มืดมิด ราวกับที่นี่ไม่ใช่คุกอีกต่อไป

แต่เป็นคณะนักร้องที่ชาวหวาซย่าจากต่างแดนมาขับขานบทเพลงแห่งความคิดถึง

สมาชิกองค์กรพิราบดำที่เปื้อนเลือดของจ้าวลี่เต็มตัว ฟังเสียงเพลงที่ดังก้องไปทั่วคุก

เมื่อเสียงเพลงเกือบจะจบ ก็จะมีคนตะโกนชื่อของตัวเองขึ้นมา แล้วเริ่มร้องเพลงต่อ

แม้ว่าเสียงร้องจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ยากจะระงับ แม้ว่าจะแทบตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น

พวกเขาก็ไม่เคยหยุดร้องเพลง

สมาชิกองค์กรพิราบดำยืนอยู่หน้าศพของจ้าวลี่ บนใบหน้าเผยให็เห็นถึงความอิจฉาริษยา

“ทำไมแกเกิดมาในดินแดนที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ทำไม!”