หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3200

ยามค่ำคืนมืดมิด บริเวณริมสระน้ำลึกของประเทศว่านเซี่ยง

สระน้ำแห่งนี้ลึกมาก มองจากระยะไกล มองเห็นเพียงความมืดมิดในน้ำ

ว่ากันว่ามีความลึกถึงร้อยเมตร ผู้คนในละแวกนั้นไม่กล้ามาเดินเล่นที่นี่ในเวลากลางคืน

เกิดตกลงไป เดาว่าคงไม่ได้กลับขึ้นมา

ร่างลึกลับสวมเสื้อคลุมสีดำยืนอยู่ริมตลิ่ง

เธอจ้องเขม็งไปที่ผิวน้ำอย่างเงียบๆ ความคิดในหัวสับสนวุ่นวาย

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะเจอชิ้นนี้ที่นี่ ดูท่ายังจะกลายเป็นมนุษย์แล้วด้วย”

เสียงนุ่มนวลดังออกมาจากใต้เสื้อคลุม แฝงไปด้วยความเย้ายวนและความเจ้าเล่ห์

ฟังดูเหมือนนกร้องเพลงในหุบเขา ดั่งกล้วยไม้ที่บานในหุบเขา หรือเสียงนกฟีนิกซ์ร้องในยามค่ำคืน

ใต้เสื้อคลุม ใบหน้าที่งดงามปรากฏขึ้น หากหลินมั่วอยู่ที่นี่ เขาจะจำได้ทันที

นี่คือสวี่ปั้นซย่าที่เขาเฝ้ารอคอย

แต่ตอนนี้สวี่ปั้นซย่าเต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน

เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาจากก้นบึ้ง สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วอย่างอ่อนโยน ราวกับนกตัวน้อย

“อ๊ะ โดนจับขังไว้เหรอ”

สวี่ปั้นซย่ายกมือขึ้นแล้วดีดนิ้วเบาๆ แสงสีขาวพุ่งลงสู่ก้นบึ้งมุ่งหน้าลงไปด้านล่าง

ณ ก้นบึง วัตถุรูปร่างคล้ายมนุษย์ถูปกคลุมไปด้วยสาหร่าย นอนนิ่งอยู่

หากมองดูอย่างละเอียดจะสังเกตุเห็นว่า แขนขาของเขาถูกตรึงไว้ด้วยโซ่สี่เส้น

แต่เนื่องจากโซ่ถูกทรายและโคลนปกคลุมไว้ จึงมองเห็นไม่ชัดเจน

แสงสีขาวส่องลงมาจากด้านบน และลากผ่านโซ่ทั้งสี่เส้นบางๆ

โซ่เหล็กที่ไม่เคยขึ้นสนิมแม้แต่น้อยในก้นบึงแห่งนี้กลับขาดลงอย่างง่ายดาย

เมื่อโซ่ขาดลง ร่างที่ถูกปกคลุมไปด้วยสาหร่าย สั่นเทาเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น

เวลาผ่านไปทีละวินาที การเคลื่อนไหวของร่างนั้นก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

ร่างนั้นดูเหมือนปะติมากรรมหยก แต่ทว่ามีเครื่องเคราหน้าที่ชัดเจน แค่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นหญิงหรือชาย

เสื้อคลุมยาวสีขาวที่ถูกสาหร่ายปกคลุมไว้ยังคงเป็นสีขาวบริสุทธิ์เหมือนเดิม โดยไม่มีสีอื่นใด

ร่างหยกนั้นเหยียบย่ำก้นบึงอย่างหนักหน่วง และทั้งร่างก็พุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ

“โอ้โห!”

ผิวน้ำระเบิดออก ร่างหยกนั้นลอยขึ้นมาจากน้ำ และเหยียบยืนบนฝั่ง

และยายเฒ่าอูซานก็มาถึงพอดี ตอนที่เธอเห็นร่างหยก ความรู้สึกคุ้นเคยก็เกิดขึ้นในใจของเธอ

“ยายเฒ่าอูซานยินดีที่ได้รู้จัก ไม่ทราบว่าเพื่อนตัวน้อยแซ่อะไร”

คนหยกนิ่งไปสักพัก มองดูท่าทางของยายเฒ่าอูซาน และเลียนแบบมารยาทของตระกูลอูที่ไม่ได้มาตรฐานอะไรนัก

“ฉัน…ชื่ออวี้…อวี้ฮวาทีอัน”

คนหยกพูดตะกุกตะกัก ประโยคนี้เขาพูดติดขัดอยู่เป็นเวลานาน