หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3272

รถออฟโรดของหลินมั่วหยุดลงอย่างนิ่งๆที่หน้าประตูเมืองหลวงว่านเซี่ยง

ทันทีที่เปิดประตูรถ นักข่าวที่เตรียมตัวมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูปก็กรูกันเข้ามาห้อมล้อมเขาทันที

ท่ามกลางแสงแฟลชที่สาดส่อง หลินมั่วเพียงแค่ยิ้มบาง ๆเท่านั้น

“หลินมั่ว ข้าพเจ้ารอนายจนแทบทนไม่ไหวแล้วนะ!”

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับเงาของเจียเต๋อเลี่ยที่วิ่งตรงเข้ามา เขากอดหลินมั่วอย่างแรง

เจียเต๋อเลี่ยสวมอาภรณ์ของกษัตริย์ พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความจริงใจ

“เจียเต๋อเลี่ย ผมบอกคุณแล้วว่าผมรักเพียงสวีปั้นซย่าคนเดียว คุณไม่มีโอกาสหรอก ล้มเลิกความคิดไปเถอะ!”

“นายพูดบ้าอะไรน่ะ! ฉันก็รักแต่พระชายาของฉันเหมือนกัน”

บนสนทนาที่ดีของทั้งคู่นั้นก็ถูกบันทึกไว้โดยนักข่าวเช่นเดียวกัน

พรุ่งนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจะเป็นที่รู้ทั่วโลกว่าแน่นแฟ้นเพียงใด

“ผมขอคำนับท่านเสนาบดีหลักเมือง!”

เหล่าขุนนางที่ตามหลังเจียเต๋อเลี่ยมา ต่างก็เร่งรุดมาข้างหน้า พร้อมกับคุกเข่าคำนับหลินมั่วอย่างนอบน้อม

“ประเทศว่านเซี่ยงของเรานี้ได้รับพรจากสวรรค์ชั้นฟ้า ด้วยการมีทั้งฝ่าบาทและเสนาบดีหลักเมืองเป็นยอดคนแห่งยุคนี้ ปรนะเทศว่านเซี่ยงของเราจะต้องยืนยงไปอีกพันปี!”

เป็นขุนนางเจ้าเล่ห์คนเดิมที่กล่าวคำเยินยอ ทำเอาเหล่าขุนนางคนอื่นพากันสบถในใจ

ให้ตายสิ! แค่คำนับยังจะต้องมาแข่งกันเอาหน้าอีก

“ทุกท่านครับลุกขึ้นเถอะครับ”

เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างลุกขึ้นจากพื้น ยืนสงบนิ่งอย่างนอบน้อมอยู่ข้างๆ

"ไปกันเถอะ ขึ้นรถของข้าพเจ้าเลย"

เจียเต๋อเลี่ยชี้ไปยังรถม้าหรูหราที่เสริมความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ พร้อมกับพาหลินมั่วที่เตรียมตัวจะขึ้นรถ

“อย่าขวางเรา! พวกเราจะเข้าเฝ้าฝ่าบาท!”

เสียงโวยวายที่ดังมาจากที่ไกลๆ ทำให้เจียเต๋อเลี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย

จากนั้นเขาหันไปพูดกับหัวหน้าทหารองครักษ์ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“เกิดอะไรขึ้น พาตัวพวกนั้นมาที่นี่”

“ครับ!”

ในน้ำเสียงสุดท้ายของหัวหน้าทหารองครักษ์นั้นแฝงไปด้วยความเย็นชา หากคนเหล่านี้มาด้วยเรื่องเล็กน้อยไร้สาระ สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็จะมีแค่เพียงความตายเท่านั้น

“ต้องให้แกบอกงั้นหรือ เรื่องกบฏขององค์ชายสามไม่ใหญ่พอใช่มั้ย”

รอยแผลเป็นกระตุกเชือกในมือที่มัดแน่นหนารอบตัวพวกกบฏขององค์ชายสาม รวมถึงเหวินเฉียงที่ถูกลากตัวมาด้วย

ใช่แล้ว พวกเขาถูกลากมาอย่างไม่ปรานีปราศรัย

คนของพิราบดำเดินนำอยู่ข้างหน้า ส่วนพวกกบฏและเหวินเฉียงก็ตามมาด้วยการถูกลากตามหลัง

เหวินเฉียงไม่พูดอะไรเลย ใบหน้าเงียบขรึม เสื้อผ้าของเขาถูกลากจนขาดวิ่น จนเกือบจะหลุดออกจากตัวอยู่แล้ว

“กบฏขององค์ชายสามงั้นหรือ”

สีหน้าของหัวหน้าทหารองครักษ์พลันเปลี่ยนไปทันที เขาจ้องมองรอยแผลเป็นและพวกอย่างลึกซึ้ง

จากนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งไปหาเจียเต๋อเลี่ยอย่างรวดเร็ว

ส่วนรอยแผลเป็นก็ยืนยิ้มอย่างภาคภูมิ ขณะลากเหวินเฉียงและพวกพ้องขององค์ชายสามไปข้างหน้า

สายตาประหลาดจากรอบข้างไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย กลับตรงกันข้ามด้วยซ้ำ

รอยแผลเป็นและคนหัวโล้นกลับยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ