หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3288

ยังไงประเทศว่านเซี่ยงก็เป็นของเขา

แม่ว่าตนจะเป็นเสนาบดีหลักเมืองก็ตาม

แต่หากควบคุมดูแลทุกอย่างกับจ้าวหนานเยว่เรื่อยๆ

ต่อให้ตอนแรกฮั่วอัยนาจะไม่ว่าอะไร เวลานานไปก็อาจจะเกิดความรู้สึกที่ไม่พอใจได้

“จัดการตามที่เสนาบดีหลักเมืองบอกได้เลย”

สีหน้าของฮั่วอัยนามีความเหน็ดเหนื่อย เธอลุกขึ้นแล้วพูดกับหลินมั่วว่า

“พี่หลินมั่ว เวลาอยู่ด้วยกันส่วนตัวฉันเรียกแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันรู้สึกเหนื่อยล้า กลับไปพักผ่อนก่อนนะ”

ตั้งแต่เมื่อวานที่กองกำลังเฟยเจี่ยบุกเข้าพระราชวัง

ฮั่วอัยนาก็อุ้มลูกไว้ทั้งคืนด้วยความไม่สบายใจ

เช้าวันนี้รับรู้ข่าวการหายตัวไปของเจี่ยเต๋อเลี่ยและการบังคับให้สละราชสมบัติของข้าราชการ

ความเหนื่อยล้าของร่างกายนั้นทำให้ฮั่วอัยนารู้สึกปวดมึนหัวมาก

หลินมั่วที่อยู่ฝนศาลากุมหัวตนอย่างรู้สึกปวดหัว

ฝ่าบาทหายตัวไป พระชายาดูแลองค์ชายที่เพิ่งจะกำเนิดไม่นานจึงไม่สนใจเรื่องการเมือง

ส่วยเสนาบดีหลักเมืองกลับเป็นคนดูแลจัดการ แถมยังมีความเชื่อถึอมากกว่าพระชายาอีก

บทละครแบบนี้ดูเหมือนว่าตนจะเป็นคนคิดร้ายกับเจียเต๋อเลี่ยเองเลย

รังแรพระชายาที่อ่อนแอและองค์ชายที่ยังแบเบาะ

แล้วก็ยึดอำนาจในการดูแลบริหารเรื่องทางการเมือง

แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง ก็จะต้องดำเนินการตามแผน

ตอนนี้หลินมั่วยังต้องไปหาเหล่าข้าราชการที่ยังมีชีวิตเพื่อปรับทัศนคติ

ณ จวนของท่านคอนฟิเด้นผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าการคลัง

เขากำลังนอนอยู่บนเตียงหรูหราที่กว้างใหญ่สองเมตรด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

ข้างหลังมีหมอหลายคนกำลังทายาให้เขาอย่างระมัดระวัง

“โอ๊ย... อึก เบาๆ หน่อย พวกนายอยากจะฆ่าฉันให้ตายรึ”

เสียงร้องของคอนฟิเด้นทำให้หมอพวกนั้นมีสีหน้าที่ไร้ทางแก้ไข

พวกเราก็เบามือมากแล้วนะ แต่สถานการณ์ของท่านที่เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะระวังยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี

มองดูก้นที่ถูกเฆี่ยนตีจนเนื้อตัวแตกยับของคอนฟิเด้น หมอพวกนั้นก็ถึงกับตัวสั่น

จากนั้นนิ้วมือก็จิ้มโดนที่ก้นของคอนฟิเด้นอย่างไม่ระวัง

“อ้าก!”

ตัวโชคร้ายอย่าหลินมั่วมาหาตนในเวลานี้ทำไม

เขาไม่อยู่ที่พระราชวังคิดหาวิธีปลอบใจประชาชนของประเทศว่านเซี่ยงเหรอ

“ไปเชิญเสนาบดีหลักเมืองเข้ามา”

แม้จะไม่อยากเจอหลินมั่วมากแค่ไหน แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อ

เสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็เห็นหลินมั่วถือผลไม้จานหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แต่เมื่อเห็นคอนฟิเด้นนอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง สีหน้าของหลินมั่วก็ ‘โกรธ’ ขึ้นมาทันที

“คอนฟิเด้น ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเวรนั่นจะลงมือหนักขนาดนี้”

หลินมั่วจับมือของคอนฟิเด้นไว้แน่นแล้วพูด

“หากรู้ว่าพวกมันจะลงมือหนักขนาดนี้ ฉันจะไม่ให้พวกมันลงโทษหลายครั้งแบบนี้แน่นอน”

“เฆี่ยนตีบนตัวท่าน เจ็บปวดที่ใจฉัน”

มองดูท่าทางที่เจ็บปวดของหลินมั่ว คอนฟิเด้นก็ยิ้มแห้งในใจ

“ไม่ เสนาบดีหลักเมือง นี่มันเป็นสิ่งที่ฉันสมควรจะถูกลงโทษ”

“เป็นความผิดฉันเองที่เมื่อคืนทำงานเคลียเอกสารทั้งคืน จนรู้สึกปวดมึนหัวตอนเข้าเฝ้า”

“จึงไม่ทันได้สังเกตว่าพวกนั้นจะบังคับให้สละราชสมบัติ!”