หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3301

แม่ของเสี่ยวเฮยที่อยู่ข้างๆโล่งใจในที่สุด น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม

พ่อของลูกเอ๋ย เสี่ยวเฮยได้อาจารย์ที่ดีแล้วนะ คุณต้องคุ้มครองลูกด้วยนะคะ…

หลินมั่วพยุงเสี่ยวเฮยลุกขึ้น แล้วพูดกับเขาอย่างจริงจัง

“ในเมื่อหนูเรียกฉันว่าอาจารย์ งั้นก็ต้องพร้อมที่จะอดทนต่อความยากลำบาก”

เสี่ยวเฮยพยักหน้าอย่างหนักแน่น “อาจารย์ ผมพร้อมที่จะอดทนต่อความยากลำบากทุกอย่างครับ”

หลินมั่วมองดูแม่เสี่ยวเฮย และพูดกับเธอว่า

“วันนี้ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าคุณให้เสี่ยวเฮยไปหาผมที่พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ บอกยามหน้าประตูว่ามาหาหลินมั่วก็ได้แล้ว”

เมื่อเห็นหลังของหลินมั่ว เสี่ยวเฮยก็พูดเสียงดังว่า

“อาจารย์ ค่อยๆเดินนะครับ”

มุมปากของหลินมั่วเผยให้เห็นรอยยิ้ม เด็กนี่…ไม่เลว

แม้ว่าเสี่ยวเฮยอาจจะไม่รู้จักโลกกว้าง แต่ความแข็งแกร่งและความกตัญญูของเขาเป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่มี

และถ้ามีสองสิ่งนี้ สิ่งอื่นสำหรับหลินมั่วแล้ว เพิ่มเติมได้

ไม่ยากเลย?

ไม่ต้องพูดถึงการสอนของหลินมั่ว

แม้เพียงเเค่ตามหลินมั่วไปก็จะได้เห็นโลกที่แตกต่างออกไป

ก่อนที่ไท่จื่อจะตามหลินมั่วมาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำเรื่องตื่นเต้นขนาดนี้

การต่อสู้กับเอลวิสที่เชิงภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา การไล่ล่าในน่านน้ำนอกชายฝั่งประเทศเฟื่องฟ้า

เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องราวที่โด่งดัง

เมื่อออกมาจากหมู่บ้านก็เห็นรถที่คุ้นเคย

จู่ๆหลินมั่วกลับพบว่าไท่จื่อไม่ได้อยู่บนรถ

กำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรติดต่อ ทว่าเสียงของไท่จื่อก็ดังมาจากที่ไกลๆ

“ลูกพี่ ผมอยู่นี่!”

หลินมั่วหันไปดู เห็นไท่จื่อยืนอยู่ข้างหน้าคนกลุ่มหนึ่งที่นอนร้องโอดครวญ

เมื่อเห็นหลินมั่วมา ไท่จื่อก็เล่าเรื่องให้ฟังย่อๆ

การเผชิญหน้ากับเจตนาสังหารเช่นนี้ทำให้เขากลัวจนเป็นลมน้ำลายฟูมปาก

จู่ๆก็มีความรู้สึกเหม็นเกิดขึ้น นายน้อยตระกูลหวังคนนี้ในขณะที่ตกใจจนเป็นลมก็ฉี่ราดไปด้วย

หลินมั่วมองไปที่สภาพของคนอื่นๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“กระดูกของพวกนายจะต่อกลับเข้าหากันเองภายในครึ่งชั่วโมง แต่อาจจะเจ็บนิดหน่อย”

“จำไว้พานายน้อยคนนี้ของพวกนายกลับไป อย่าลืมบอกชื่อของฉันด้วย”

หลินมั่วพาไท่จื่อเดินออกไป ทิ้งให้คนกลุ่มนั้นนอนอยู่บนพื้น

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

พวกอันธพาลที่นอนสลบยู่บนพื้นจู่ๆก็รู้สึกว่าแขนขาที่ขาดหายไปเริ่มมีอาการผิดปกติ

ทันใดนั้น มีเสียงกระดูกบดขยี้ก็ดังขึ้น

ความเจ็บปวดทรมานทำให้เหล่าชายฉกรรจ์ร้องครวญครางเสียงดังลั่น

แม้จะเจ็บเพียงไม่นาน แต่เหงื่อเย็นของพวกเขาก็ผุดออกมาเต็มหน้าผาก

เมื่อเห็นนายน้อยตระกูลหวังที่สกปรกเลอะเทอะ คนกลุ่มนี้ก็มองหน้ากันทำอะไรไม่ถูก