หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3310

หลินมั่วสวมเสื้อคลุมสีขาวเดินไปตามถนนพร้อมกับไท่จื่อที่สวมเสื้อผ้าสีดำ

ส่วนผู้หญิงที่นั่งข้างคนขับก็จ้องมองใบหน้าของหลินมั่วอย่างไม่ละสายตา

“หล่อมาก…”

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงข้างกาย ชายหนุ่มผมดำที่กำลังโกรธอยู่แล้วก็หันไปมองหลินมั่ว

ชายหนุ่มผมดำรู้สึกโกรธมาก ขับรถพุ่งเข้าชนหลินมั่วทันที

ไท่จื่อเห็นรถยนต์เเล่นมาด้วยความเร็ว ก็แตะเอวโดยไม่รู้ตัว

หลินมั่วจับแขนของไท่จื่อเบาๆ แล้วส่ายหน้า

ที่นี่เป็นย่านชุมชน ถ้าไท่จื่อยิงปืนอาจทำให้เกิดความตื่นตระหนกได้

ไท่อาปรากฏในมือของหลินมั่ว เขาจ้องมองรถยนต์ที่แล่นใกล้เข้ามาทุกขณะ

เขาใช้พลังน้อยที่สุดเเทงสวนไปข้างหน้ารถยนต์

ลำแสงดาบที่ไม่เห็นได้พุ่งออกไปจากดาบไท่อา เเละทำลายเครื่องยนต์ของรถยนต์จนพัง

รถยนต์ที่เสียการควบคุมค่อยๆลดความเร็วลง และจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าหลินมั่วและไท่จื่อ

ชายหนุ่มผมดำเห็นว่ารถของเขาจอดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคนพอดี

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงข้างกายมองหลินมั่วด้วยสายตาคล้ายคนกำลังหลงรัก เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

“พวกแกยืนกลางถนนแบบนี้อยากโดนรถชนตายหรือไง!”

เมื่อเห็นชายหนุ่มผมดำเปิดประตูรถลงมาแล้วตะโกนลั่น ไท่จื่อก็ปรากฏแววสังหารผุดขึ้นในดวงตา

อะไรกันเป็นหมาเป็นแมวที่ไหนถึงกล้ามาอวดเบ่งตะโกนใส่พี่ชายของเขา

“ขอโทษพี่ใหญ่ฉันซะ”

ไท่จื่อเดินไปหาชายหนุ่มผมดำตรงหน้า แล้วพูดเสียงเย็นชา

ชายหนุ่มผมดำเหมือนได้ฟังเรื่องตลกอะไรสักอย่าง

วันนี้เขาเพิ่งหนีออกมาจากบ้านได้

ก็โดนคนโง่คนหนึ่งที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำบอกให้เขาขอโทษ

“ขอโทษ? แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร ข้าเสิ่นเฟยฝานโว้ย!”

ชายหนุ่มพูดชื่อตัวเองออกมาอย่างหยิ่งผยอง ทำให้ผู้คนรอบข้างถอยกรูด

“ไอ้คนเลวที่ไม่ทำงานทำการ เสิ่นเฟยฝานที่ทำเเต่เรื่องเลวๆใช่ไหม”

“ถูกต้อง ทายาทของตระกูลเสิ่น วันๆทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่เกรงกลัวกฏหมาย”

ไท่จื่อไม่สนใจคำพูดของผู้คนรอบข้าง และพูดกับเสิ่นเฟยฝานต่อ

นาทีต่อมา นักมวยเเชมป์โลกทั้งสองคนก็โดนไท่จื่อเตะกระเด็นไปอยู่ข้างๆเขา

เสิ่นเฟยฝานเห็นทั้งสองคน ก็โกรธจนหน้าเขียวคล้ำ

“พวกแกเป็นแชมป์มวยโลกไม่ใช่เหรอ แค่นี้เองเหรอวะ”

ไท่จื่อยืนอยู่ตรงนั้น มองทั้งสามคนแล้วยิ้มเยาะ

“ไม่น่าเชื่อ แค่นี้เองเรอะ?”

เสิ่นเฟยฝานสีหน้าแดงก่ำ หันไปตะโกนใส่บอดี้การ์ดสองคน

“มัวยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบไปเชิญเหล่าหลิวมานี่!”

เหล่าหลิวคือเเขกผู้มีเกียรติที่เสิ่นซานเชียนใช้เงินจำนวนมากจ้างมา

แม้กระทั่งเสิ่นซานเชียนยังสุภาพกับเหล่าหลิวมากกว่าลูกชายแท้ๆของตัวเอง

“ไม่ต้อง ข้ามาแล้ว”

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นอย่างช้าๆ

ชายชราสวมชุดไทเก็กสีดำ ใบหน้าเคร่งขรึม ผมขาวโพลน เดินมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นทั้งสามคนที่นอนอยู่บนพื้น ชายชราก็ถอนหายใจยาวอย่างอดไม่ไหว