หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3346

เสียงเจื้อยแจ้วน่ารำคาญนี้ดังมาจากสมาชิกของตระกูลมู่หรง ฝั่งของมู่หรงเจียงเหอ

พวกเขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่าหลินมั่วจะตาย

มู่หรงไห่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องตระกูลอยู่แล้ว หากเป็นเช่นนั้นมู่หรงเจียงเหอก็จะกลับมามีอำนาจอีกครั้ง

และพวกเขาในฐานะคนของมู่หรงเจียงเหอ จะได้ประโยชน์มากขึ้น

ชายวัยกลางคนทั้งสองขมวดคิ้วแน่น

“เรื่องครั้งนี้ตระกูลมู่หรงของพวกเราเป็นฝ่ายเริ่มก่อน จะไปโทษใครได้”

“เงียบกันให้หมด ครั้งนี้แม้แต่ท่านตายังต้องออกมา นี่พวกแกยังยิ้มอยู่ได้อีกงั้นเหรอ!”

คำตำหนิของพวกเขาทั้งสองกลับไม่ได้ทำให้คนของมู่หรงเจียงเหอเงียบลง

แต่กลับทำให้พวกเขาตะโกนเสียงดังขึ้น

“โอ้โห เพิ่งจะถูกแต่งตั้งเป็นหัวหน้าตระกูลคนต่อไปก็คิดจะเบ่งอำนาจซะแล้ว!”

“แก่ขนาดนี้แล้วยังคิดว่าจะมีคนเชื่อคำพูดของแกอีกเหรอ!”

“จริงด้วย ท่านประมุขมู่หรงไห่ยังมีชีวิตอยู่ นี่พวกแกคิดจะขึ้นมาแทนงั้นเหรอ!”

“ถ้ามีปัญญาก็ออกไปสู้กับศัตรูสิ! จะมาหาเรื่องคนในตระกูลทำไม!”

คนของมู่หรงเจียงเหอยังไม่รู้ว่า มู่หรงเจียงเหอที่พวกเขาพูดถึงกำลังเสียสติอยู่บนภูเขาอยู่

เขาวิ่งและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

เสียงเจื้อยแจ้วน่ารำคาญของพวกเขา ทำให้ชายทั้งสองไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“จับคนพวกนี้ไปขังไว้ให้หมด เมื่อเรื่องจบแล้วค่อยลงโทษตามกฎของตระกูล!”

คำสั่งของชายทั้งสอง ทำให้คนของมู่หรงเจียงเหอตกใจ

พวกเขามองไปที่ชายทั้งสองด้วยสายตาโกรธแค้น ก่อนจะตะโกนด่าอย่าโมโห

“นี่พวกแกกล้าขังพวกเราเหรอ”

“ถ้าท่านประมุขของพวกเรากลับมา พวกแกไม่รอดสักแน่”

“นี่พวกเจ้าคิดจะสร้างความบาดหมางภายในตระกูลเหรอ!”

เสียงกร่นด่าของพวกเขาไม่ได้ทำให้ชายทั้งสองเปลี่ยนใจแต่อย่างใด

ชายทั้งสองไม่ได้สนใจสมาชิกในตระกูลที่ถูกลากออกไป

สายตาของพวกเขากำลังจับจ้องไปที่การต่อสู้ด้านนอก

ฝนที่ตกหนักในตอนนี้สามารถทำให้ร่างกายของคนรู้สึกเจ็บปวดได้

ท่ามกลางม่านฝนที่โหมกระหน่ำ มู่หรงไห่ ปลดปล่อยพลังเต็มที่ เพื่อทำลายลมปราณของดาบเล่มนั้นให้แตกกระจาย

“ปัง!”

ลมปราณของดาบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ และสลายไป

หลังมือของมู่หรงไห่เต็มไปด้วยบาดแผล

“หุบปากหมา ๆ ของแกไปซะ!”

เหล่าสมาชิกตระกูลมู่หรงต่างอุทานออกมาด้วยความจกใจ

แม้แต่ชายวัยกลางคนทั้งสองก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“สบาย!”

สิ้นเสียงตะโกนดังลั่น มู่หรงไห่ก็พุ่งทะลุลมปราณดาบด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า

ร่างกายของเขาพลิ้วไหวดุจมังกรที่พุ่งเข้าหาหลินมั่ว

เขาพุ่งกำปั้นออกไปหาหลินมั่วอย่างแรง

หลินมั่วไม่ได้ใช้ไท่อาอีกต่อไป เขาเริ่มใช้วิชาที่ได้เรียนมาจากผู้อาวุโสไป๋เมื่อก่อนหน้านี้แทน

ศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋!

กำปั้นและเท้าของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างต่อเนื่อง เกิดเสียงกระทบดังสนั่น

ใบหน้าของมู่หรงไห่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความหฤหรรษ์

เขาสามารถสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขากำลังกรีดร้องอย่างมีความสุข

พวกเขากระหายและรอคอยการต่อสู้เช่นนี้มานานแสนนาน

หลินมั่วเองก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังใช้ศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋มาใช้ต่อสู้กับมู่หรงไห่อย่างไม่ลดละ