หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3370

เมื่อเข้าไปในห้อง ปั้นฉางกลับพบว่าน้องสาวนอนอยู่บนเตียง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยช้ำ

เมื่อน้องสาวเห็นปั้นฉาง ดวงตาที่ไร้ชีวิตคู่นั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง

ในขณะนั้น ปั้นฉางรู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ

เขาเข้าใจ น้องสาวคงเห็นเขายืนที่หน้าห้องแล้ว

ภายใต้สายตาของน้องสาวที่จ้องมอง ปั้นฉางรู้สึกละอายแก่ใจและออกจากห้องของน้องสาวไป

รอจนถึงเวลาเที่ยงตอนที่ปั้นฉางถือชามข้าวที่ทำอย่างพิถีพิถันไปให้น้องสาว

“เพล้ง!”

ชามเซรามิกในมือหล่นไปที่พื้น เเตกออกเป็นชิ้นๆ

ข้าวที่เตรียมไว้อย่างดีก็กระจัดกระจายลงพื้น แต่ปั้นฉางกลับไม่สนใจเลยสักนิด

สายตาของเขาจับจ้องไปที่รอยแดงบนข้อมือของน้องสาว

ผ้าปูที่ขาวสะอาดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง

ปั้นฉางถลันไปกอดน้องสาว

ขอโทษอย่างไม่หยุด ทว่าไม่มีการตอบกลับเลยสักนิด

ปั้นฉางในเวลานั้น ดวงตาทั้งคู่ราวกับสีแดงสดบนเลือดที่ข้อมือของน้องสาว

เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมา

เขาดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เดินไปหยิบมีดสั้นจากในห้องครัวมาเล่มหนึ่ง ยืนอยู่ที่หน้าประตูเงียบๆ

ตอนที่สัตว์ร้ายที่ออกไปทำความดีมาทั้งวันกลับมาพร้อมกับคำด่าทอ สิ่งที่รอเขาอยู่คือคมมีดของปั้นฉาง

สัตว์ร้ายนั่นโดนปั้นฉางใช้มีดสั้นฟันจนไม่เป็นคน

ตอนที่ทุกคนมาพบ ปั้นฉางยังฟันไม่หยุด

สุดท้ายปั้นฉางก็ได้รับการปล่อยตัวโดยไม่มีความผิด และเขาได้กลายเป็นพระภิกษุสงฆ์

เขาเดินเท้าเปล่าไปทั่วประเทศว่านเซี่ยง แม้กระทั่งประเทศเฟื่องฟ้ากับประเทศกัมพูชาเขาก็ไปมาเเล้ว

ดูเหมือนเขาจะลืมเรื่องเลวร้ายในอดีตไปหมดเเล้ว

บนใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเสมอเมื่อเจอกับผู้คน

…

ในห้องขังที่มืดมิดมีเสียงหายใจหอบแรงดังขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาสีแดงก่ำทั้งคู่ปรากฏขึ้นในห้องขังตรงข้าม

“หนุ่มน้อย ถ้าเจ้ามีวิธีช่วยฉันออกไปจากโทษประหารได้”

“ฉันจะรับเจ้าเป็นศิษย์ หนำซ้ำจะถ่ายทอดวิชาของฉันให้”

“ฉันจะคุ้มครองเจ้าเอง ไม่มีใครกล้ามาทำอะไรเจ้าได้”

เมื่อได้ยินเสียงเเหบพร่าของปั้นฉาง

เขาก็ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมานานขนาดนี้

เขาเหวินเฉียงไม่ได้ไม่มีชื่อสกุล

เขาชื่อว่า สวี่เหวินเฉียง!

“เปิดประตูห้องขังของเขา”

สวี่เหวินเฉียงชี้ไปที่ห้องขังฝั่งตรงข้าม แล้วบอกกับผู้คุม

ทหารยามมองตามนิ้วที่สวี่เหวินเฉียงชี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“เขาคือนักโทษที่สำคัญที่สุดของประเทศว่านเซี่ยง ไม่สามารถเปิดอย่างเด็ดขาด!”

“แกต้องการจะขัดคำสั่งของขุนนางเสาหลักของประเทศงั้นเหรอ”

ใบหน้าของผู้คุมดูลังเล แล้วพูดว่า

“อย่างน้อยก็ต้องให้ขุนนางเสาหลักของประเทศมาด้วยตัวเอง…”

ยังไม่ทันที่ผู้คุมจะพูดจบ เหวินเฉียงก็ต่อยไปที่ท้องของเขาอย่างแรง

“บังอาจกล้าขัดคำสั่งของขุนนางเสาหลักของประเทศ ไม่รู้หรือว่าต่อให้พระชายาเจอขุนนางเสาหลักของประเทศก็ยังต้องคารวะ”

สวี่เหวินเฉียงหยิบกุญแจอันหนึ่งซึ่งไม่เหมือนกุญแจอื่นๆออกมาจากตัวของผู้คุม

แล้วสอดเข้าไปในรูกุญเเจของห้องขังตรงหน้าทันที