หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 347

เฉินอวี๋พูดเสียงเบา “ถ้า...ถ้าอย่างนั้น ไปร้านกาแฟดีไหมคะ”

ชายสวมแว่นโบกมือ “คุยธุระในร้านกาแฟไม่สะดวกหรอก เข้าไปในห้องของโรงแรม จะเป็นส่วนตัวและเหมาะสมที่สุด!”

“แต่ว่า...”

“ไม่ต้องแต่แล้ว!” ชายสวมแว่นรำคาญ “ตกลงเธออยากจะช่วยแม่ของเธอไหมล่ะ ถ้าอยากจะช่วยแม่ ก็ทำอย่างที่ฉันบอก”

เฉินอวี๋ลังเลอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าเธออยากจะช่วยแม่ขนาดไหน แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่

ชายคนนี้มองเธอด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจ และยังต้องการพาเธอไปโรงแรม แสดงว่าเขามีเจตนาไม่ดีแน่นอน

เฉินอวี๋ตอบ “ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นไรค่ะ ฉัน...ฉันจะลองไปถามคนอื่นดู...”

ชายสวมแว่นตารู้สึกหงุดหงิด เนื้อคำโตมาอยู่ตรงหน้า ใครจะยอมปล่อยให้หลุดไปได้ง่ายๆ

“หยุดก่อน!”

“ฉันจะบอกให้ ตระกูลของฉันกับหมอเทวดาเซวียเป็นเพื่อนกันมานาน ฉันสามารถบอกให้หมอเทวดาเซวียช่วยแม่ของเธอได้ และก็ห้ามไม่ให้เขาช่วยแม่ของเธอได้เช่นกัน!”

“ถ้าไม่ให้ฉันช่วย ที่นี่ก็ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้ว! จะเลือกแบบไหน เธอคิดเอาเองนะ!”

ใบหน้าของเฉินอวี๋เป็นสีแดง เธอไม่คิดว่าชายสวมแว่นจะหน้าไม่อายเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการข่มขู่เธอ

“ฉัน...ฉัน...”

เมื่อเห็นท่าทีตื่นตระหนกของเฉินอวี๋ ชายสวมแว่นก็โน้มตัวเข้ามาพร้อมกับยิ้มและพูดว่า "เธอเป็นลูกกตัญญู เธอไม่เต็มใจที่จะเสียสละบางอย่างเพื่อช่วยแม่ของเธอเลยหรือ เธอวางใจเถอะ ขอแค่เธอไปกับฉัน ฉันรับรองว่าแม่ของเธอจะปลอดภัย!”

ในขณะที่พูด มือของชายสวมแว่นก็เริ่มจะโอบเอวของเฉินอวี๋

เฉินอวี๋ตกใจและผงะถอยหลัง เธอพูดเสียงสั่น “ไม่...อย่าทำแบบนี้...”

เมื่อมองใบหน้าที่สะอาดบริสุทธิ์ของเฉินอวี๋ ชายสวมแว่นตาก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจ

เขาจับมือของเฉินอวี๋และพูดข่มขู่เธอ “ถ้าถอยหลังไปอีกก้าว แม่ของเธอตายแน่! เธออยากให้แม่ตายใช่ไหม”

เฉินอวี๋รู้สึกเศร้าใจ เธอจำเป็นต้องเสียสละเช่นนั้นจริงหรือ

เธอสิ้นหวังเล็กน้อยและน้ำตาก็เอ่อออกมา

เมื่อชายสวมแว่นเห็นดังนั้น ก็รู้ว่าเธอกำลังจะยอมจำนน เขารีบเข้าไปใกล้เฉินอวี๋ เตรียมจะโอบเธอ

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ คอของเขาถูกบีบ และตัวก็ถูกยกขึ้น