หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3513

เที่ยงวัน เหิงปิงที่เพิ่งทราบข่าวว่าหลินมั่วกลับมา ก็รีบวิ่งมาทันที

เธอทิ้งงานที่ค้างคาในสำนักงานการปกครองเกาะไว้ให้จูถ่ง

“มั่วหลิน!”

เหิงปิงก้าวขายาวๆปรากฏตัวที่ท่าเรือ

เมื่อเห็นหลินมั่วก็โบกมือทักทายด้วยความตื่นเต้น

สำหรับเหิงปิงแล้ว หลินมั่วคือผู้มีพระคุณ แล้วยังหล่อเหลาอีกด้วย

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าถ้าหากวันนั้นหลินมั่วจะทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับเธอ

เธอควรจะขัดขืนบ้างไหม

ทุกคนที่นั่งอยู่หน้าเตาปิ้งบาร์บีคิวต่างหันมามองเหิงปิง

“เจ้าเกาะมาเเล้ว กินด้วยกันไหม”

หลินมั่วลุกขึ้นยืน หยิบเก้าอี้ข้างๆมาตัวหนึ่ง แล้วถามเหิงปิง

“วันนี้ฉันว่างพอดีไม่มีธุระอะไร กินด้วยกันได้”

จูถ่งที่กำลังทำงานที่สำนักงานการปกครองเกาะจามออกมาหนึ่งที

เมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ช่างเถอะๆ เอาไว้ค่อยกินทีหลังเถอะ

เหิงปิงนั่งลงข้างๆหลินมั่วอย่างเชื่อฟัง

เเต่ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็งไปที่เตาปิ้งย่าง ไม่กล้าขยับตัวสักนิด

หลินมั่วมองไปเนื้อย่างที่สุกแล้วบนเตาปิ้ง เเล้วหยิบไม้เสียบหนึ่งไม้ให้เหิงปิง

“เอาล่ะ เนื้อย่างสุกเเล้ว ทุกคนกินด้วยกันเถอะ”

เหิงปิงรับไม้เสียบเนื้อมาจากหลินมั่วอย่างระมัดระวัง

ใบหน้าที่เคยแดงระเรื่ออยู่เเล้วเเดงยิ่งขึ้นไปอีก

“ขอบคุณค่ะ”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย “เจ้าเกาะไม่ต้องเกรงใจ ทุกคนเป็นเพื่อนกัน”

บนใบหน้าของเหิงปิงมีสีหน้าลังเล สุดท้ายก็กัดฟันพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

“ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน งั้นคุณไม่ต้องเรียกฉันว่าเจ้าเกาะอีกต่อไปแล้ว”

“วันหลังคุณเรียกชื่อของฉันว่าเหิงปิงตรงๆเลยก็ได้ค่ะ”

คำพูดของเหิงปิงทำให้สายตาของทั้งจางซานและหวาเฉียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แม้เเต่พวดเขาสองคนที่เป็นผู้ชาย เวลานี้ก็ยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไป

“ตอนเเรกเราสูสีกันมาก ต่อมามันดูเหมือนจะมองผมเป็นกระสอบทราย”

หลินมั่วเเละจางซานมองไปที่กล้ามเนื้ออันแข็งแรงของหวาเฉียงแล้วคิดในใจ

นายแน่ใจนะว่ามันมองนายเป็นกระสอบทราย ไม่ใช่นายมองมันเป็นกระสอบทราย

“ต่อมาเราสู้กันบ่อยเข้า เราสองเลยสนิทกัน”

“บางทีมันออกไปล่าสัตว์ก็เอาลูกของมันมาฝากไว้ที่ผม ตอนมันกลับมาก็เอาเนื้อมาเเบ่งให้ผม”

ขณะที่หวาเฉียงเล่าเรื่องราวต่างๆ ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทรงจำ

ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เสือโคร่งตัวนั้นและลูกเสือเป็นอย่างไรบ้าง

ภายใต้บรรยากาศที่หวาเฉียงเล่าตามลำดับ

ในขณะที่ทุกคนนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ร่มไม้ รู้สึกได้ถึงลมทะเลพัดเอื่อยๆ

ทำให้จิตใจของหลินมั่วที่ตึงเครียดมานานรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง

หลังจากหลินมั่วมาถึงที่หมู่เกาะซีว่านเซียง หลินมั่วก็ต้องวางแผนและคิดอะไรมากมายตลอดเวลา

มีเพียงช่วงเวลาที่อยู่กับหวาเฉียงและคนอื่นๆเท่านั้น

ที่หลินมั่วจะได้พักผ่อนบ้าง