หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3535

ดาบคู่ที่ประกบเป็นกากบาทในมือของดาบคลั่งตอนนี้หักเป็นสองท่อนเเล้ว

ดาบคลั่งจับด้ามดาบทั้งสองเล่ม มองไปที่ตัวดาบที่ตกลงบนพื้น

ในสายตาของเขามีความสับสนและความไม่เชื่อ

“นี่…เป็นไปได้อย่างไร!”

เขาฝึกฝนกระบวนท่าดาบคลั่งมาสามสิบกว่าปี

ฝึกอย่างหนักในฤดูที่หนาวจัด ฝึกอย่างหนักในฤดูที่ร้อนจัด

หรือจะพูดได้ว่าเขาทุ่มเทชีวิตทั้งหมดให้กับกระบวนท่านี้

เเต่ทว่าทำไมถึงถูกเด็กใหม่ที่เพิ่งเรียนรู้เอาชนะไปได้

“ฉันบอกแล้ว ความบ้าคลั่งคือความเเข็งแกร่ง เเต่ภายในใจของเเกมีเเต่ความกลัว”

“เเล้วจะใช้กระบวนท่าดาบคลั่งที่เเท้จริงได้อย่างไร”

หลินมั่วในชุดขาวยืนอยู่บนเวทีประลอง

ในขณะที่ดาบคลั่งที่ทุกคนคาดหวังกลับกลายเป็นผู้เเพ้และได้คุกเข่าลงบนพื้น

เดิมทีเหล่าผู้ชมที่เคยตะโกนโห่ร้องว่าจะสับหลินมั่วให้ตาย

เวลานี้เหมือนถูกตบหน้าอย่างเเรง

ทุกคนเงียบกริบ

และเดซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆตั้งเเต่เเรกเวลานี้ก็งงงวยเล็กน้อย

แต่ก็ยังประกาศด้วยเสียงอันดังขึ้นมา “ผู้ชนะคือมั่วหลิน!”

เสียงของเธอทำให้ผู้ชมทั้งหมดบนอัฒจรรย์ได้สติกลับคืนมาในที่สุด

“ดาบคลั่งก็แพ้ให้กับมั่วหลินผู้นี้?”

“หนำซ้ำยังเป็นการต่อสู้ด้วยดาบอีกต่างหาก ดาบคลั่งโดนเอาชนะเเบบราบคาบเลยนะ”

“มั่วหลินผู้นี้เป็นใครกันเเน่ ทำไมเขาถึงได้มีพลังเเข็งเเกร่งขนาดนี้”

“ดาบคลั่งมันสมควรตาย เงินหนึ่งเเสนเหรียญเฟื่องฟ้าของฉันหมดสิ้นเเล้ว!”

พวกนักพนันที่เดิมพันกับดาบคลั่งไปเป็นจำนวนมาก เวลานี้ต่างโกรธเเค้น

ถ้าไม่เกรงกลัวมั่วหลินที่ยืนอู่ตรงนั้น เดาว่าตั้งเเต่แรกพวกเขาคงรีบไปนานแล้ว

แล้วสับดาบคลั่งให้ละเอียด

หลินมั่วไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

เขาหันหลังแล้วเดินลงไปจากเวทีประลอง แล้วเดินไปยังลิฟต์

เมื่อครู่จ้าวก่าวและชายมีเคราได้เดินไปที่ลิฟต์ล่วงหน้าก้าวหนึ่งก่อนแล้ว

หลินมั่วก็วางเเผนจะกลับไปก่อนเช่นกัน

ดาบคลั่งที่อยู่บนเวทีมองตามหลังของหลินมั่วที่เดินจากไป

ใบหน้าของเนี่ยชิงเเสดงความประหลาดใจ จากนั้นก็เผยให้เห็นสีหน้าที่สนใจขึ้น

“มั่วหลินนั่นดูท่าจะเก่งพอตัวเลยทีเดียว เเต่ไม่เป็นไรหรอก”

“เอาศพของมันมา ฉันจะดูกับตาตัวเอง”

“ไม่…ไม่มีศพครับ”

คำพูดของลูกน้องทำให้ใบหน้าของเนี่ยชิงเย็นชาลงทันที

“ฉันบอกให้เอาศพของหลินมั่วคนนั้นมาตอนมันตายไม่ใช่เหรอ”

“ฉันถามอะไรแกก็ตอบอันนั้น? แกบอกแต่เเรกว่าไม่มีศพไม่ได้หรือไง”

“ศพมันโดนใครเอาไปแล้ว”

“ไม่…ไม่ตาย!”

“แกว่าไงนะ!”

เนี่ยชิงลุกพรวดพราดยืนขึ้นมา ขยุ้มคอเสื้อของลูกน้อง

“ไม่ตายแกพูดกับฉันอยู่ที่นี่นานสองนาน แกอยากตายหรือไง”

น้ำเสียงของเนี่ยชิงเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร ทำให้ลูกน้องตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

“ลูกพี่ ท่าน…พูดบอกว่าท่านถามอะไรให้พวกเราพูดไปตามนั้น”

“ถ้าท่านไม่ได้ถาม พวกเราก็ต้องหุบปากสิครับ”