หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3537

ภายในห้องชั้นสาม

หลินมั่วเหลือบตามองดูอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

“งูพิษ งูเห่า…”

หลินมั่วมองดูอาหาร แล้วครุ่นคิดในใจ

ถ้าเนี่ยชิงได้ยินสิ่งที่หลินมั่วคิดอยู่ในใจ ต้องตกใจมากแน่ๆ

เพราะที่หลินมั่วพูดมาถูกทั้งหมด

นี่คือสารสกัดที่เขาใช้ทำยาพิษ

“เเสดงว่าเนี่ยชิงอดใจรอไม่ไหวที่จะฆ่าฉันแล้ว”

“ดูท่าความอดทนของเนี่ยชิงคนนี้จะไม่ร้ายกาจอะไรอย่างที่ฉันคิดไว้”

หลินมั่วเทอาหารเหล่านี้ทิ้งลงถังขยะข้างๆ

เขาเริ่มวางแผนสำหรับการต่อสู้ในวันพรุ่งนี้

เหตุผลที่หลินมั่วตอบตกลงจะมาสู้กับเนี่ยชิงตามคำขอของจ้าวก่าว ก็เพราะ

เป้าหมายหลักคือต้องการจะดูว่าเนี่ยชิงมีความเกี่ยวข้องกับอาวุธของหงเหมินอย่างไร

และต้องการรับลูกน้องแก็งต้าเฉวียนของเนี่ยชิงทั้งหมดมาอยู่ใต้บังคับบัญชา

ส่วนจ้าวก่าว…

หลินมั่วยังไม่ได้คิดว่าจะจัดการกับคนหลังอย่างไร

การต่อสู้กับเนี่ยชิงในตอนเช้าวันพรุ่งนี้เขาต้องทำอะไรบางอย่างลับๆ

หลินมั่วไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิดกับคนที่ต้องมาต่อสู้กับเขา

ถึงแม้ว่าเนี่ยชิงจะเก่งกาจเเค่ไหน ก็คงหาปรมาจารย์สักคนมาช่วยไม่ได้หรอก”

หนำซ้ำถ้าหาได้ก็ต้องเป็นปรมาจารย์ที่เก่งที่สุดในระดับนั้นเท่านั้น

ไม่ต้องคิดให้มากไปอีก

มาเท่าไรก็รับได้หมดเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

…

ภายในห้องของจ้าวก่าว

เขากำลังนั่งอยู่ขอบเตียง สีหน้าสงบนิ่งมองไปที่ชายมีเคราตรงหน้า

“ฝ่ายของเนี่ยชิงเริ่มลงมือเเล้วใช่ไหม”

ผู้ชายมีเคราพยักหน้า เเล้วรายงานต่อจ้าวก่าวด้วยความเคารพ

“ถูกต้องครับเจ้านาย ตามที่ผมสังเกตุ”

“เมื่อครู่มีคนของเเก็งต้าเฉวียนคนหนึ่งไปบอกเจ้าของบาร์ให้ใส่อะไรบางอย่างลงในอาหาร”

“จากการสังเกตุของผม อาหารที่ถูกใส่ยาพิษนั้นถูกส่งเข้าไปที่ห้องของหลินมั่วพอดี”

ใบหน้าของจ้าวก่าวเผยให้เห็นสีหน้าที่สนใจ

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องกังวล”

ผู้ชายมีเคราใบหน้าเเสดงออกถึงความอยากพูดต่อกล้าๆกลัวๆ

“ผมเเค่รู้สึกว่าท่าน…”

“ฉันทำไม”

สีหน้าของจ้าวก่าวเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เเล้วตะโกนใส่ชายมีเคราด้วยความโกรธ

“นายคิดว่า”

“นายคิดว่านายเป็นใคร”

“ถ้าไม่ใช่ความคิดผิดๆของนาย ก่อนหน้านี้ฉันจะเสียทรัพย์สินไปหลายล้านเหรอ”

“ถ้าไม่ใช่ความคิดผิดๆของนาย ที่ปล่อยให้คนธรรมดาๆพวกนั้นหนีไป พวกเราจะโดนตามฆ่าเหรอ”

“ถ้าไม่ใช่ความคิดผิดๆของนายที่คิดว่าพ่อแม่ของฉันเป็นโจร พวกเขาจะตายไหม”

“ถ้าไม่ใช่ความคิดผิดๆของนาย ตอนนี้ฉันต้องมาอยู่อย่างไร้ค่าแบบนี้ไหม!”

เสียงตะโกนที่บ้าคลั่งของจ้าวก่าวทำให้สีหน้าของชายมีเคราเคร่งขรึมลง

คำพูดมากมายของเขาสุดท้ายก็กลายเป็นคำๆเดียว

“ขออภัย”