หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3561

“หยุดก่อนเถอะ”

คำพูดของหลินมั่วทำให้กัปตันเรืออึ้งไปชั่วครู่

แต่กฌยังคำฟังคำพูดของหลินมั่ว ยอมหยุดเรือลง

หลินมั่วค่อยๆก้าวออกมาจากห้องโดยสารของเรือ

เขายืนอยู่ยนดาดฟ้า มองไปยังเรือรบที่แล่นเข้ามาด้วยความเร็ว โดยที่ใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

ในตอนที่หลินมั่วออกมา สวี่ชูไม่เคยพูดว่าจะเตรียมเรือคุ้มกันให้หลินมั่วเลย

เพราะว่าเขารู้ว่าความสามารถของหลินมั่วมีประสิทธิภาพมากก่าเรือคุ้มกันเหล่านั้น

จนถึงขั้นที่ว่าเพียงแค่หลินมั่วต้องการ เขาก็สามารถทำลายเรือรบลำนั้นได้เลยทันที

ชายที่อยู่บนเรือที่ไฟกำลังลุกและแล่นหนีไปอย่างรวดเร็วนั้น มองเห็นหลินมั่วที่เดินออกมาจากภายในเรือ

ก็นึกถึงสัญญาณธงที่พวกบ้าข้างหลังนั่นใช้เมื่อครู่

“ไอบ้าเอ้ย ทำไมยังมีคนเชื่อคำหลอกลวงของพวกนั้นกัน”

ชายคนนั้นตะโกนบอกหลินมั่วเสียงดัง

“พี่ชาย อย่าไปหลงเชื่อคำพูดของพวกมันเลย หากนายยังอยู่ที่นี่ต่อ ก็จะมีแต่ตายเท่านั้น”

หลินมั่วไม่รู้ แต่เขาเองก็พอจะรู้ว่าพวกคนข้างหลังนั่นโหดเหี้ยมแค่ไหน

พวกคนขององค์กรมนุษย์งูนั้น เวลาลงมือไม่เคยปล่อยให้ใครรอด

สิ่งที่มันชอบที่สุดก็คือการทำให้เหยื่อของพวกมันอยู่ในห้วงของความหวังและความสิ้นหวังกวาง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเริ่มมีความหวัง ก็จะลงมืออย่างเหี้ยมโหดเพื่อฆ่าพวกเขา

ความรู้สึกสิ้นหวังเหล่านั้น เป็นสิ่งที่พวกองค์กรมนุษย์ชอบที่สุด

เดิมทีชายที่อยู่เรือรบถือแก้วไวน์แดงด้วยท่าทางที่มีความสุข แต่เมื่อเห็นเรือของหลินมั่วหยุดลง

และอีกฝ่ายยังเดินออกมา และยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือในท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่ต่อต้านเลย

บนหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างชัดเจน แต่ทว่าในรอยยิ้มของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและดูถูก

“พวกแกดูสิ มีคนจอดเรือโง่ๆด้วย”

“หรือว่ามันคิดว่ายอมจำนนแล้วฉันจะปล่อยพวกมันไป”

ชายคนนั้นหันไปมองลูกน้องที่อยู่ข้างๆก่อนจะสั่งการต่อ

“หากท่านขับเรือเร็วไป ไม่แน่ท่านอาจจะรอดพ้นการจับกุมของพวกมัน”

เมื่อฟังคำพูดของพวกเขา สีหน้าของชายคนนั้นก็แสดงถึงความรำคาน

“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว”

“ในเมื่อฉันเป็นคนพาพวกนายออกมาจากที่นั่น ฉันก็จะอยู่กับพวกนายแน่นอน ฉันก็จะสู้กับพวกมันเอง”

พูดไปพลาง เขาก็ยังชักดาบประจำตัวออกมาจากเอวอีกด้วย

เขาแกว่งดาบในอากาศอย่างสบายใจต่อหน้าทุกคน ราวกับไม่มีความกังวลใดๆ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ

และเหล่าคนที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งก็ต่างเงียบลง

แต่ไม่นานนัก สีหน้าของพวกเขาก็แสดงถึงความแน่วแน่

“ท่านไรอัน พวกเราจะอยู่กับท่าน”

“ต่อให้พวกเราตาย ก็จะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีก”

“ใช่ ท่านไรอันพูดถูก ไอพวกคนกลุ่มนั้นมีอะไรน่ากลัวกัน”

“เดี๋ยวก่อน”