หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3692

“เมื่อสองวันก่อนฉันได้สั่งให้คนไปถมหลุมเพื่อดึงความสนใจของแก

ดังนั้นฉันจึงให้คนคอยจับตาดูสายลับของพวกแกมาโดยตลอ

เมื่อวานนี้การสร้างสะพานอย่างเปิดเผยก็เพื่อล่อให้แกมาทำการอีกครั้ง

เเละฉันยังตั้งด่านไว้หลายจุดที่ทางเข้าอีกด้วย!

คิดไม่ถึงว่าข้ามสะพานมายังไม่ทันถึงก็ถูกจับได้เสียเเล้ว ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

หลินมั่วกระเเอมคอ ดื่มชาต่อแล้วพูดว่า

“ขณะที่แกมาโจมตีสะพานเจ็ดเสียง ทหารของเขตเหนือได้ล้อมเขตตะวันออกไว้หมดเเล้ว

ดังนั้น แกจะให้ใครกล้ามาช่วยเเก

มันเป็นแผนลวง! แท้จริงเเล้วตงหมิงหวังถูกหลอกให้เข้ากับดักมาโดยตลอด

ขณะนั้น ทหารชุดม่วงคนหนึ่งลากพ่อค้ามาสองคน

“คุณเป่ยจือหนี่ว์โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ผมจะคืนเงินให้คุณคนนี้ทั้งหมดทุกบาททุกสตางค์!”

“พวกเราก็ถูกตงหมิงหวังบังคับให้เข้าใจผิดต่อคุณคนนี้ ขอให้คุณเป่ยจือหนี่ว์โปรดไว้ชีวิตพวกเรา…”

ทุกคนสังเกตุเห็นว่านี่คือเถ้าแก่เจ้าของร้านสะพานลมติงเหวินเย่าที่พาลูกค้าข้ามไปใช่ไหม

ที่แท้พวกเขาล้วนเป็นคนของตงหมิงหวัง!

“พวกแกเป็นคนของเขตเหนือกลับไปคบคิดกับคนของเขตตะวันออกเพื่อใส่ร้ายหมอเทวดามั่วหลินผู้มีพระคุณของฉัน

วันนี้ฉันจะกวาดล้างคนทรยศ ออกไปจากเขตเหนือ ดูสิวันหลังใครจะกล้าทรยศอีก”

เป่ยจือหนี่ว์พูดเสร็จ ก็ยิงธนูใส่พ่อค้าทั้งสองคนจนตาย

พ่อค้าแม่ค้าเเละประชาชนต่างถอยกรูดไปหลายก้าว เป่ยจือหนี่ว์ช่างเด็ดขาดจริงๆ

เเละเวลานี้เองตงหมิงหวังเห็นเป่ยจือหนี่ว์เดินเข้ามาหาอย่างใกล้ชิด พยายามดิ้นรนสุดชีวิตเเต่ไร้ผล

“พี่ชาย พี่ไม่กลัว ฉันจะส่งพี่กลับบ้าน”

เป่ยจือหนี่ว์พูดพร้อมกับยิ้มเยาะ เเล้วสั่งให้ทหารชุดม่วงหลายคนมาลากตงหมิงหวังไปทิ้งบนรถขนปุ๋ยเหมือนสัตว์เลี้ยง

“หมอเทวดามั่วหลิน คุณกลับไปพักผ่อนที่วิลล่าก่อนเถอะ ฉันจะไปทำธุระนิดหน่อย ช่วยฉันดูแลแม่ของฉันด้วย”

“คุณวางใจได้ผมทำอยู่เเล้ว รอฟังข่าวดี”

เป่ยจือหนี่ว์กับหลินมั่วมองหน้ากันเเล้วยิ้ม ก่อนจะนำกองทัพชุดม่วงมุ่งหน้าไปยังเขตตะวันออกอย่างรวดเร็ว

จู่ๆหลินมั่วก็รู้สึกว่าคุ้นๆกับประโยคนี้

ตอนอยู่ที่เขตสิบสาม ฉินเหมินให้เขาช่วยดูเเลเย่ว์เอ๋อร์ แล้วรีบไปสู้รบ

ตอนนี้เป่ยจือหนี่ว์เขตสิบสองให้เขาดูแลมารดา แล้วก็ไปสู้รบ

คิดไม่ถึงว่าทันทีที่ลงจากรถ ตงหมิงหวังก็พยายามที่จะหนีไป เหตุผลคือมนต์สะกดที่หลินมั่วใช้กับผู้คุ้มกันหมดฤทธิ์แล้วหลังจากผ่านไปห้าชั่วโมง

เป่ยจือหนี่ว์ไม่ได้วิ่งตามไป เเต่กลับดึงธนูขึ้นมาเเละยิงใส่ตงหมิงหวัง

ตงหมิงถูกยิงที่ขาอีกครั้ง ทำให้ไม่คิดที่จะหนีไปแล้ว

“เป่ยจือหนี่ว์ เธอจะฆ่าฉันจริงๆเหรอ พ่อไม่ปล่อยเธอไปแน่”

คิดไม่ถึงว่าเวลานี้เเล้ว ตงหมิงหวังยังคงใช้พ่อมาเป็นโล่

“พ่อ? ตั้งเเต่ที่เขาช่วยคุณวางแผนทำร้ายฉันตอนนั้น ฉันก็ไม่มีพ่อแล้ว”

เป่ยจือหนี่ว์ตอบกลับอย่างเย็นชา

“จือหนี่ว์ ปล่อยพี่ชายของลูกไปเถอะนะ ถึงยังไงพวกลูกก็เป็นพี่น้องเชื้อสายเดียวกันนะ”

เวลานี้ที่ประตูด้านนอกมีชายชราคนหนึ่งท่าทางลับๆล่อๆเดินเข้ามา

เขาดูผอมโซ ใบหน้าซีดเซียว ผมเพ้ายุ่งเหยิง

“พ่อ?” เป่ยจือหนี่ว์เเทบจำไม่ได้

เธอไม่ควรใจอ่อน ต้องนึกถึงสิ่งที่พ่อและพี่ชายทำกับเธอและแม่

“ตอนนั้นพวกคุณบีบให้ฉันจนมุม มีคิดถึงว่าเป็นเชื้อสายเดียวกันไหม”