หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 387

สวี่ตงเสวี่ยตะคอกอย่างรุนแรงในขณะที่เธอก็พยายามดิ้นหาหลินมั่ว

“เขาส่งคนมาช่วยเราเหรอ”

"มันเป็นสิ่งที่เขาควรทำอยู่แล้วเถอะ"

“ถ้าไม่ใช่เพราะเเขา เราจะลำบากอย่างนี้หรือ”

“เรื่อง ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเขา ที่ฉัน...ฉันถูกขังอยู่ในกรงหมาสองสามวันเกือบตายที่นั่น มันก็เป็นเพราะเขาทั้งหมด”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรีบเข้ามารั้งเธอไว้ สวี่เจี้ยนกงขมวดคิ้วและพูดว่า "เสวี่ยเอ๋อร์มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ลูก"

“เล่าให้พ่อฟังหน่อย พ่อจะตัดสินใจให้”

ฟังฮุ่ยยังจ้องที่หลินมั่วด้วยความโกรธเธอกัดฟันแล้วพูดว่า "หลินมั่ว แกกะจะทำร้ายลูกสาวของฉันจริงๆนี่"

“เสวี่ยเอ๋อร์ เขาทำอะไรกันแน่ เล่ามาให้หมดลูก”

“ต่อให้วันนี้แม่ต้องสละชีวิต ยังไงก็ต้องคืนความยุติธรรมให้ลูกให้ได้”

สวี่ปั้นซย่ามองหลินมั่วด้วยความประหลาดใจ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าหลินมั่วจะทำอะไรได้บ้าง

เสวี่ยตงเสวี่ยร้องไห้ราวกับว่าตนไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างยิ่งและก็พูดว่า "เขานั่นแหล่ะที่ทำให้เราถูกคนตระกูลฮั่วจับไป"

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกรำคาญทันทีและพูดด้วยความโกรธ "เสวี่ยเอ๋อร์ แกต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูดนะ"

“แกคิดว่าเราไม่รู้เหรอ”

"แกนั้นแหล่ะที่โยนตัวเองเข้าไปในกับดักและวิ่งไปที่บ้านของฮั่วเทียนเฉิง เขาถึงได้จับแก"

"ฮั่วเทียนเฉิงบอกเรื่องนี้กับเราหมดแล้ว"

“แกอย่าพยายามใส่ความหลินมั่ว”

สวี่ตงเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะอึ้ง เธอดูอึดอัดนิดหน่อย

อันที่จริงเธออยากจะผลักภาระเรื่องนี้ให้กับหลินมั่ว แต่ไม่คิดเลยว่าทุกคนในครอบครัวรู้เรื่องนี้

หลังจากที่สวี่ตงเสวี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็กัดฟันและพูดว่า "ฉันยังพูดไม่จบ"

"ใช่แล้ว พวกเราคือคนที่วิ่งเข้าไปหาฮั่วเทียนเฉิง"

"เราแค่อยากอธิบายเรื่องนั้น เราไม่ต้องการให้ตระกูลฮั่วกลายเป็นศัตรูกับเรา"

"แต่ว่าเป็นเพราะเขาทำให้คนอื่นขุ่นเคือง ฮั่วเทียนเฉิงเลยโกรธและทิ้งเราไว้ที่นั่น"

“หลินมั่ว นายรู้ไหมว่านายควรรับผิดชอบต่อเรื่องทั้งหมดนี้”

หลินมั่วพูดไม่ออก นี่ก็โบ้ยให้เขางั้นเหรอ

สวี่ตงเสวี่ยหน้าแดง กัดฟันแล้วตะโกน "สวี่ปั้นซย่า พี่...พี่มันไร้จิตสำนึก"

“แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยทนเห็นคนอื่นวางยาญาติตัวเองแล้วแสร้งทำเป็นเมินเฉยและจงใจยุยงให้ญาติของตนดื่มเข้าไปอีก”

สวี่ตงเสวี่ยพูดมาออกและทันใดนั้นเธอหันและวิ่งไปที่หน้าต่าง "ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"

“ฉันทำอะไรก็ผิด สามีทึ่มๆของพี่ทำอะไรก็ถูกไปหมด”

“ช่างเถอะ ให้ฉันตายไปซะ”

“ให้ฉันมีชีวิตอยู่ไปทำไม”

ฟังฮุ่ยรีบกอดสวี่ตงเสวี่ยไว้และพูดว่า "ปั้นซย่า ทำไมลูกถึงพูดกับน้องสาวของลูกแบบนี้"

“เสวี่ยเอ๋อร์เป็นน้องสาวของแก แกต้องทำตามน้องสิ”

“ต้องให้เราโมโหสุดๆใช่ไหมถึงจะสมใจแก”

สวี่ปั้นซย่าตัวสั่นด้วยความโกรธ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ยอมน้องตลอด

แต่ว่ามีใครบ้างที่คิดถึงความรู้สึกของเธอล่ะ

ตอนนี้เพื่อชายที่รักเธอที่สุด เธอจะไม่มีวันยอม