หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 388

สวี่เจี้ยนกงตบโต๊ะ "ทะเลาะกันเสร็จหรือยัง"

“เพิ่งกลับมาจากข้างนอก ยังไม่จบอีกเหรอ”

“อะไรกัน คิดว่าฉันไม่มีตัวตนเหรอ ตระกูลนี้ไม่มีกฎเกณฑ์แล้วหรือไง”

คนในห้องอึ้ง

ฟังฮุ่ยรีบพูด "ที่รัก สิ่งที่เสวี่ยเอ๋อร์พูดนั้นถูกต้อง..."

"หุบปาก" สวี่เจี้ยนกงตะโกนด้วยความโกรธ

"เสวี่ยเอ๋อร์ ครั้งนี้พ่อเห็นด้วยกับพี่สาวแก สิ่งที่แกทำมันผิดจริงๆ"

“คราวที่แล้วเจ้าฮั่วเทียนเฉิงนั้น เกือบจะย่ำยีพี่สาวแก แกก็ยังวิ่งไปหาเขาอีกเหรอ”

“แกบ้าไปแล้วเหรอ”

“จะต้องให้พี่สาวแกตายให้ได้เลยงั้นเหรอ”

สวี่ปั้นซย่าอึ้ง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งพ่อจะลุกขึ้นมาพูดแทนเธอ

สวี่ตงเสวี่ยก้มหน้าลงและไม่พูดอะไร เธอแค่พูดไปทั่ว

หากพ่อแม่สนับสนุนเธอ เธอก็จะต้องทำเรื่องนี้ให้ยุ่งยากเข้าไปอีก

แต่ตอนนี้ สวี่เจี้ยนกงไม่สนับสนุนเธอ เธอก็ไม่มีทางสร้างปัญหาได้

"เจี้ยนกง คุณช่วยระมัดระวังคำพูดหน่อยได้ไหม"

“เสวี่ยเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ทำไมคุณยังดุลูกอีก”

“สงสารลูกบ้างได้ไหม”

ฟังฮุ่ยกล่าวด้วยความโมโห

แล้วสวี่เจี้ยนกงก็พูดด้วยความโกรธ "โบราณว่าไว้ลูกล้มเหลวมาจากพ่อแม่ใจดีเกินไป"

“คุณนะคุณ ลูกนิสัยเสียก็เพราะคุณ”

“ขอบอกเลยว่าเรื่องนี้คนรับผิดชอบก็ต้องรับกรรมไป”

"เสวี่ยเอ๋อร์ สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้เป็นความผิดของลูก"

"มันคือเรื่องจริงที่หลินมั่วช่วยลูกไว้ รีบมาขอบคุณหลินมั่วเร็ว"

สวี่ตงเสวี่ยร้อนใจ "พ่อคะ หนูต้องขอบคุณเขางั้นเหรอ"

"มีสิทธิ์อะไรกัน"

“เขามันเป็นแค่คนไร้ค่า ทำไมหนูต้องไปขอบคุณเขาด้วยเล่า”

"เขาไม่ได้เป็นคนช่วยหนูสักหน่อย คนที่ช่วยหนูคือคนที่เฉินเซิ่งหยวนส่งมาต่างหาก ไม่เห็นจะเกี่ยวกับหลินมั่ว"

สวี่เจี้ยนกงโมโห "ถ้าหลินมั่วไม่ได้ติดต่อเฉินเซิ่งหยวนไป เขาจะรู้ไหมว่าลูกเป็นใคร"

“ทุกวันนี้ลูกให้ความสำคัญกับตัวเองจริงๆเหรอ”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ "นี่คือการขอบคุณของแกเหรอ"

ฟังฮุ่ยโบกมือ "พอแล้ว ลูกบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ คุณยังต้องการให้เธอทำอย่างไรอีก"

“ต่อจากนี้ไป เราจำเรื่องนี้เอาไว้ก็พอแล้ว”

“หลินมั่ว แกก็อย่าไปถือสาเสวี่ยเอ๋อร์ เพราะยังไงซะเสวี่ยเอ๋อร์ก็อายุน้อยกว่าแกมาก”

หลินมั่วยิ้มและพยักหน้า แต่ในใจของเขากลับหมดคำพูด

สวี่ตงเสวี่ยอายุน้อยกว่าพวกเขาแค่สองปี นี่ถือว่าน้อยกว่าเยอะงั้นเหรอ

พูดไปก็เปล่าประโยชน์ อย่างไรฟังฮุ่ยก็เข้าข้างสวี่ตงเสวี่ยอยู่ดี

มีเพียงแค่ปฏิกิริยาของสวี่เจี้ยนกง ที่ทำให้เขาไม่เข้าใจ

เหตุใดพ่อตาที่ลำเอียงและดูหมิ่นเขามาโดยตลอดจึงเปลี่ยนใจในทันที

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างจริงจัง "เสวี่ยเอ๋อร์ ครั้งนี้หลินมั่วเป็นคนช่วยลูกไว้"

“ลูกต้องจำบุญคุณครั้งนี้ไว้นะ”

“ต่อไปถ้าลูกเจอหลินมั่วละก็ ลูกต้องสุภาพกับเขาหน่อย เข้าใจไหม”

"เขาเป็นคนในครอบครัวของเราและความสัมพันธ์ในครอบครัวนั้นแข็งแกร่งกว่าความสัมพันธ์ของคนนอกเสมอ"

สวี่ตงเสวี่ยดูหดหู่ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเธอนะ พ่อไปถือว่าหลินมั่วเป็นคนในครอบครัวตั้งแต่เมื่อไหร่