หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3882

“พี่สามเป็นอะไร”

เป้าหนูรับรู้ถึงความแปลกจึงได้เอ่ยปากถาม

ถันหลันขมวดคิ้วแน่น

“ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังแอบดูพวกเรา”

ช่วงเวลาพริบตาเมื่อกี้ เขารู้สึกว่าถูกคนจ้องมองอยู่

แต่มันก็เป็นเพียงแค่พริบตาเท่านั้น

“ไม่จริงน่ะ!”

“พี่สาม สถานที่นี้ มีเพียงแค่ตาแก่นั่นที่รู้!”

“หรือเขากล้าหักหลังพวกเราเหรอ”

เป้าหนุพูดอย่างมั่นใจ

ถันหลันนึกถึงคนกลัวตายและไม่มีความทะเยอทะยานอย่างเหยี่ยวเฒ่าแล้ว ก็คิดว่าคนคนนี้ไม่กล้าหักหลังพวกเขาแน่นอน

“น่าจะเป็นการเข้าใจผิดแหละ!”

ถันหลันส่ายหัว คิดว่าเป็นภาพหลอนหลังจากที่ตนได้รับบาดเจ็บหนัก

เขาไม่ได้คิดมากในเรื่องนี้

เป้าหนูเองก็ทำแผลให้กับแขนที่ขาดของพี่สาม

ดาบนั้นมันช่างน่ากลัวจริงๆ

จนถึงตอนนี้ แผลนั้นยังคงมีกลิ่นอายที่น่ากลัวของดาบอยู่

อยากจะให้แผลสมานนั้นยากเหลือเกิน

ได้แต่พยายามห้ามเลือด

“มีใครอยู่บ้าง ไปเอาผ้าพันแผลมาเพิ่มอีก!”

เป้าหนูตะโกนเสียงดัง

ไม่นานก็มีคนก้มหน้าแล้วถือยารักษามากมายเข้ามาในห้อง

“ถอยไปได้แล้ว!”

หลังจากที่เป้าหนูรับมาแล้วก็ออกคำสั่ง

แต่แล้วเมื่อเขาพูดจบ คนรับใช้คนนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

“บ้าเอ้ย ฉันบอกว่าไสหัวออกไป!”

หากไม่ใช่ว่าอยู่ในเขตพื้นที่ของคนอื่น เป้าหนูอยากจะใช้ฝ่ามือฟาดให้คนรับใช้ที่ไม่รู้เรื่องนี่ตายซะ

“คุณทำแผลแบบนี้มันไม่ถูกนะ!”

ภายใต้สายตาที่โหดเหี้ยมของเป้าหนูคนรับใช้คนนั้นก็เอ่ยปากเตือน

“กลิ่นอายดาบไม่สิ้น แผลนี้ก็ไม่มีวันหายดี!”

สีหน้าของถันหลันมืดมนลง จากนั้นพูดเพียงคำเดียว

“ไสหัวไป!”

สิ่งที่คนรับใช้พูดนั้นพวกเขารู้ดี

แต่แย่ตรงที่กลิ่นอายดาบนี่มันรุนแรงเหลือเกิน

แค่ความสามารถของพวกเขาสองคน ไม่สามารถที่จะทำอะไรมันได้เลย

ช้าก่อน!

อยู่ๆ ร่างกายของถันหลันก็ชะงัก รู้สึกว่าเสียงของคนรับใช้คนนี้คุ้นอย่างมาก!

“แกเงยหน้าขึ้นมาสิ!”

เป้าหนูเองก็รู้ใจว่ามันแปลก จึงหยิบเอาหมัดเหล็กขึ้นมาเงียบๆ

เตรียมพร้อมที่จะสู้มาก

“พวกแกซ่อนได้ไม่มิดชิดเลย!”

“ฉันก็แค่อยากจะเอาพวกแกให้ตาย หรือไม่ก็ถูกพวกแกตีตายเท่านั้นเอง!”

“จริงสิ ผู้หญิงที่ชอบใช้เวทมนตร์อยู่ไหน!”

ในเมื่อหาพวกเขาเจอแล้ว งั้นก็เอาให้ตายแล้วค่อยว่ากันแล้วกัน!

เมื่อพูดแบบนี้ สีหน้าของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป

สำหรับพวกเขาแล้ว พวกเขาคิดว่าหลินมั่วตั้งใจที่จะยั่วยุพวกเขา!

ถันหลันเพิ่งคิดที่จะตอบกลับเพื่อถ่วงเวลาและเตรียมลงมือ

แต่คำแรกที่พูดออกมาคือคำว่าสู้!

เขาคิดไม่ถึงเลยว่ายอดฝีมืออย่างหลินทั่วจะเล่นทีเผลอแบบนี้

เมื่อเห็นหมัดที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ถันหลันจึงยกมือขึ้นป้องกัน

หมัดทั้งสองกระทบกัน หลินมั่วรู้สึกว่าตนนั้นชกเข้าที่สำลี

วินาทีต่อมา อยู่ๆ เขาก็รู้สึกหัวใจถูกบีบ

จนเขาเซถอยหลัง

แรงของถันหลันนั้นเบามาก พูดได้เลยว่าเทียบกับคนฝึกวิชาทั่วไปยังไม่ได้เลย

แต่ความสามารถที่น่าประหลาดของคนคนนี้กลับอยู่ที่จิตวิญญาณ

หลังจากที่ได้สู้กัน

หลินมั่วก็รู้ว่ามีอาการหน้ามืดตามัวขึ้นมา

น่าสนุกจริงๆ!