หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 40

หวงหย่งเฟิงเดินออกมาจากห้อง คุณหญิงหวงกำลังพูดออกคำสั่ง “คนแซ่หลินคนนี้ใจกล้าไม่น้อยเลย ไปเกณฑ์คนมาเยอะกว่านี้อีก ไปอัดมันให้ฟันร่วงหมดปากให้หมด”

จ้าวจยาฝานพยักหน้าเห็นด้วยทันที “คนแบบนี้ไม่ต้องอ้อมมือให้ คุณผู้หญิงหวง คุณทำถูกต้องที่สุดแล้ว”

หวงหย่งเฟิงตะโกนด่าเกรี้ยวกราด “หยุดอยู่กับที่ให้หมด!”

ทุกคนรีบหยุดชะงักกันทันที คุณหญิงหวงตกใจทันที “คุณคะ เกิดอะไรขึ้น?”

“รอหมอเทวดาจากเมืองจิงมาก่อนเถอะ” หวงหย่งเฟิงเอ่ยเสียงเบา

คุณหญิงหวง “มีแค้นต้องชำระแค้นนะ ถึงยังไงหมอเทวดาจากเมืองจิงยังไงก็ต้องมาอยู่แล้ว ก็หักแขนหักขาคนแซ่หลินเลยก็จบเรื่อง”

“หุบปากซะ!” หวงหย่งเฟิงด่าด้วยความไม่สบอารมณ์

เรื่องที่เกิดเกี่ยวพันไปถึงหนานป้าเทียน เขาไม่กล้าพูดอะไรมาก

เช้าตรู่ของวันที่ถัดมา ในที่สุดหมอเทวดาเมืองจิงก็มาถึง

หมอเทวดาคนนี้ เป็นพ่อตาที่ออกหน้าเชิญมาด้วยตัวเอง เป็นบุคคลที่ได้รับการยอมรับเป็นอย่างมากในประเทศอีกด้วย

ดูอาการบาดเจ็บของคุณชายหวงเพียงเล็กน้อย หมอเทวดาถึงกับส่ายหัว “ไม่ไหวๆ อาการบาดเจ็บหนักเกินไปและยืดเยื้อเป็นเวลานานไป”

“ตอนนี้ต่อให้ฉันช่วยรักษา ก็มีแค่2เปอร์เซ็นต์ที่จะสำเร็จ เสี่ยงเกินไป”

“ฮ่ะ?” หวงหย่งเฟิงถึงกับงุนงง หมอเทวดาเมืองจิงยังช่วยไม่ได้ แบบนี้คุณชายหวงเท่ากับต้องตายแน่นอนหรือ?

“แบบนี้ก็แย่แล้วละ” สีหน้าของพ่อตาหนักใจ “คุณชายหวงอาการยิ่งแย่ลงไปทุกวัน สามารถยื้อไว้ได้นานสุดเพียงแค่สองชั่วโมงเท่านั้น”

“ประธานหวง ตอนนี้คนที่จะช่วยคุณชายหวงได้ คงมีเพียงพนักงานทำความสะอาดคนนั้นแล้ว”

คุณหญิงหวงสีหน้าซีดขาว “ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?”

“แค่พนักงานทำความสะอาดห้องน้ำคนหนึ่ง มีความสามารถขนาดนี้เชียว?”

หวงหย่งเฟิงสีหน้าเข้มขรึม มองดูลูกชายที่หายใจอย่างแผ่วเบา สุดท้ายกัดฟันเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

สวนวั่งเจียง

หลินมั่วไม่ได้ไปโรงพยาบาล กลับมาที่นี่เพื่อดูแลน้องสาว

อยู่ๆ ก็มีรถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งขับเข้ามาที่ด้านนอก สวน หวงหย่งเฟิงเดินลงมาจากรถ

เขาสอบถามจากผู้อาวุโสเฮ่อว่าหลินมั่วพักอยู่ไหน จึงรีบมาที่นี่ก่อน

เมื่อเดินเข้าประตูมาก็เห็นหลินมั่ว หวงหย่งเฟิงก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุบ “คุณหลิน ขอร้องคุณ คุณได้โปรดช่วยชีวิตลูกชายผมด้วยเถอะ”

หลินมั่วรู้สึกงุนงง “คุณคือ?”

“หวงหย่งเฟิง!”

“ที่แท้คือประธานหวงนี่เอง”

หลินมั่วเข้าใจขึ้นมาโดยทันที ก่อนจะเข้าไปพยุงหวงหย่งเฟิงให้ลุกขึ้นมา “ประธานหวง ทำไมคุณต้องเกรงใจแบบนี้ด้วยละ?”

“คุณมาเชิญผมด้วยตัวเอง ก็แสดงให้เห็นถึงเจตนาที่ชัดเจนเแล้ว คุกเข่าแบบนี้หมายถึงอะไร?”

“อา?” หวงหย่งเฟิงถึงกลับมึนงง “คุณหลิน ไม่ใช่คุณเคยกล่าวไว้เหรอ ให้ผมมาคุกเข่าขอร้องคุณด้วยตนเอง?”

หลินมั่ว “ผมพูดแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร?”

หวงหย่งเฟิง “ท่านพูดกับจ้าวจยาฝานไง”

“ประธานหวง คุณโดนคนอื่นหลอกแล้ว”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ฟังอีกครั้ง

รวมถึงเรื่องที่ตัวเองโดนคุณหญิงหวงไล่ออกมาในตอนนั้นด้วย

หวงหย่งเฟิงได้ฟังจนจบ โกรธจนเกือบสำลักเลือดออกมา พูดด้วยความโกรธ “จ้าวจยาฝานเจ้าคนสาระเลวที่แท้เป็นเขาชักใยอยู่เบื้องหลัง”

“คุณหลิน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ เรื่องนี้ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ครับ”

“ส่วนเรื่องที่ภรรยาผมทำ ผมขอเอ่ยขอโทษท่านด้วยตัวเอง ที่ได้ทำผิดล่วงเกินไว้ ต้องขออภัยครับ”

หลินมั่วโบกมือพัลวัน “ประธานหวง เห็นแก่ที่คุณเป็นคนเถร่ตรงแบบนี้”

“ในเมื่อคุณมาถึงนี้ด้วยตัวเอง เรื่องก่อนหน้านั้น ก็ให้มันแล้วกันไป”

“ไปเถอะ พวกเราไปช่วยลูกชายคุณก่อน”

หวงหย่งเฟิงดีใจยกใหญ่ที่สมดังหวัง “ขอบคุณ คุณหลินมากจริงๆ”

ทั้งสองคนรีบมาถึงโรงพยาบาล คุณชายหวงตกอยู่ในอาการโคม่าขั้นวิกฤติ

คุณหญิงหวงร้อนรนใจจนเดินวนไปมา อยู่ๆ ก็มองเห็นหวงหย่งเฟิงพาหลินมั่วกลับมา รีบด่าอย่างเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที

“ในที่สุดแกก็มาแล้วสินะ เล่นตลกอะไรอยู่ได้ กล้ามากวนประสาทพวกเรา”

“หากทำให้อาการของลูกชายฉันแย่ลงไปอีก ฉันจะเอาชีวิตแก!”