หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4025

“แค่ก ๆ ๆ! แค่ก แค่ก…”

เสียงไอที่ดังต่อเนื่องไม่หยุดดังขึ้นรอบตัว

หม่าปังเต๋อขมวดคิ้วแน่นโดยไม่รู้ตัว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย”

“ท่านผู้นำลัทธิ พวกผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

เหล่านักดาบองครักษ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบยกมือปิดปาก พยายามอธิบายอย่างเต็มที่

“จู่ ๆ ก็เกิดอาการไอขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ รู้สึกเหมือนปอดมันร้อนแสบไปหมดเลย!”

หม่าปังเต๋อขมวดคิ้วถามต่อ “พวกนายเริ่มมีอาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่ที่ออกมาจากโรงพยาบาลช่วงบ่าย ก็เป็นแบบนี้เลย”

“ผมว่าต้องติดมาจากที่นั่นแน่ ๆ โทษไอ้อาเฉียงนั่นเลย”

“ผมบอกมันแล้วว่าถ้าป่วยก็ควรรีบไปให้หมอตรวจ แต่นี่ดันมาทำให้พวกเราติดไปด้วย แค่ก ๆ ๆ…”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หม่าปังเต๋อรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที

เขารู้ดีที่สุดว่าลูกน้องของตัวเองแข็งแกร่งแค่ไหน

โดยเฉพาะคนกลุ่มนี้

พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือระดับแนวหน้าของกลุ่ม

ร่างกายแข็งแกร่งเป็นเลิศ

ถึงแม้จะไม่ได้ทนต่อพิษทุกชนิด แต่แค่ไข้หวัดเล็ก ๆ ไม่น่าจะลุกลามจนติดกันเป็นวงกว้างแบบนี้ได้

คิดมาถึงตรงนี้ หม่าปังเต๋อก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาใจคอไม่ดี

“ประกาศคำสั่งออกไป ให้ทุกคนอยู่แต่ในเต็นท์ของตัวเอง ห้ามเดินไปไหนโดยไม่จำเป็น”

นักดาบที่ได้รับคำสั่งหันหลังเตรียมจะออกไปทำตามทันที

แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป หม่าปังเต๋อก็เรียกพวกเขากลับมาอีกครั้ง

“ช่างมันเถอะ พวกนายอยู่ที่นี่ อย่าขยับไปไหนทั้งนั้น รอฉันกลับมาก่อนค่อยว่ากัน”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

แต่เพียงแค่ก้าวออกจากประตู

เสียงไอที่ดังต่อเนื่องก็ดังขึ้นรอบทิศทาง

ในวินาทีนั้น คิ้วของหม่าปังเต๋อขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม

บรรยากาศรอบตัวเขาเต็มไปด้วยพลังสังหารอันหนักหน่วง

ฝีเท้าของเขาเร่งเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาเดินทางมาถึงแนวหน้า ที่ตั้งค่ายของกองกำลังดาบ สีหน้าของหม่าปังเต๋อก็ยิ่งเคร่งเครียดขึ้นไปอีก

มองไปรอบ ๆ พบว่ามีคนจำนวนไม่น้อยที่กำลังก้มตัวไออย่างรุนแรง

ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวเข้าไปในเต็นท์ของอาเฉียง ก็มีเสียงร้องตกใจดังออกมาจากข้างใน

“ท่านหัวหน้าอาเฉียง ทำไมคุณถึงกระอักเลือดออกมาแล้วล่ะ”

เพียงพริบตาเดียว บริเวณรอบ ๆ เต็นท์ก็กลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ไม่มีใครหลงเหลืออยู่ข้างนอกอีก

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกจากเต็นท์โดยเด็ดขาด ใครฝ่าฝืนฆ่าทิ้งทันที!”

หลังจากทิ้งคำสั่งที่เข้มงวดไว้ หม่าปังเต๋อก็รีบตรงไปหาหวังจั่งซิ่งทันที

“เหล่าหวัง พวกเรากำลังเจอวิกฤตเข้าแล้ว!”

หม่าปังเต๋อผลักประตูเข้ามาอย่างเร่งรีบ สีหน้าของเขาดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ในตอนนั้น หวังจั่งซิ่งกำลังนั่งตรวจสอบข้อมูลที่คาดคั้นออกมาจากปากของเฉียวมู่ด้วยสีหน้าพึงพอใจ

พอเห็นหม่าปังเต๋อบุกเข้ามาอย่างร้อนรน เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อขึ้นมา

“เป็นอะไรไป พี่หม่า รีบร้อนขนาดนี้จะไปเกิดใหม่หรือไง”

“บ้าชิบ! ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับนายตอนนี้”

หม่าปังเต๋อแสดงสีหน้าไม่พอใจ ทันทีที่พูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของหวังจั่งซิ่ง

แต่ยังไม่ทันที่มือจะคว้าได้ สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เพราะเขาได้ยินเสียงไอจากหวังจั่งซิ่ง

“เหล่าหวัง… นี่นาย… นายก็ติดเชื้อแล้วเหรอ”

หวังจั่งซิ่งที่เพิ่งรู้ตัว ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์นัก

“แค่ก ๆ … จะติดเชื้ออะไร ก็แค่ช่วงนี้ฤดูเปลี่ยน อากาศเปลี่ยนเลยเป็นหวัดนิดหน่อย… แค่ก ๆ ๆ…”