หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4057

วุ่นวายจนถึงค่ำมืด

เปลือกตาของหลินมั่วก็เริ่มหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ความง่วงงุนถาโถมเข้ามาเป็นระลอก

เมื่อกุหลาบดำปรุงยาในมือขวดสุดท้ายเสร็จ เเละหันกลับมาอีกครั้ง

หลินมั่วก็หลับไปเสียเเล้ว

เขาเคยเห็นท่าทีที่องอาจของชายคนนี้

เผชิญหน้าหนึ่งต่อสอง ต่อสู้กับปรมาจารย์

เคยเห็นสไตล์ที่เย็นชาของชายผู้นี้

เพื่อรักษาความลับของตัวเอง ถึงกับยอมกลืนยาสือฝู่เข้าไปเอง

ในขณะเดียวกันก็เคยเห็นด้านที่อ่อนโยนของเขาเช่นกัน

เมื่อพูดถึงครอบครัว รอยยิ้มเเห่งความสุขที่มุมปากนั้น หวานชื่นเป็นพิเศษ

กุหลาบดำเคยเห็นท่าทีต่างๆนาๆของหลินมั่ว

เเต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าชายคนนี้จะมีสภาพที่อ่อนแอและทรุดโทรมเช่นตอนนี้

รูปลักษณ์ภายนอกนั้นชวนให้รู้สึกเจ็บปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

เดินไปที่ข้างเตียง กุหลาบดำหยิบผ้าห่มขึ้นมา แล้วค่อยๆห่มให้หลินมั่ว

ในเวลานี้ เเสงจันทร์ส่องสว่างลงมาพอดี เเสงสีเงินปกคลุมใบหน้าหล่อเหลาของหลินมั่ว

ชั่วขณะหนึ่ง กุหลาบดำก็เผลอมองอย่างเหม่อลอย

ราวกับโดนผีผลัก เธอค่อยๆยกแขนขึ้น

จนกระทั่งปลายนิ้วสัมผัสกับใบหน้าของหลินมั่วในที่สุด

กระเเสไฟฟ้าวิ่งผ่านทั่วร่างของกุหลาบดำทันที และสิ่งนี้เองที่ทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างแรง

เมื่อเธอรู้สึกตัวถึงการกระทำของตัวเอง เธอก็รีบดึงเเขนกลับทันที ใบหน้าแดงก่ำในชั่วพริบตา

ภายใต้เเสงจันทร์สีเงินรูปลักษณ์ที่ขี้อายนั้น ช่างน่ารักยิ่งนัก

“ถ้าฉันได้เเต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ต้องมีความสุขมากเเน่ๆ!”

หลังจากกระซิบประโยคนี้ กุหลาบดำก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นไปอีก

เมื่อรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวรอบๆด้าน เเละเเน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่ เธอจึงยกมือขึ้นอีกครั้งด้วยความประหม่า

มือเรียวเล็กเกลี่ยเบาๆบนใบหน้าหล่อเหลา!

และในเวลานี้เอง หลินมั่วก็เอื้อมมือไปที่ใบหน้าของตัวเองอย่างกระทันหัน

การกระทำนี้ทำให้กุหลาบดำตกใจราวกับกระต่ายที่ตื่นตระหนก รีบชักมือกลับอย่างลนลาน

หัวใจเริ่มเต้นรัวอย่างรุนเเรง

โชคดีที่หลินมั่วเพียงเเค่เกาแก้ม จากนั้นพลิกตัวนอนตะเเคง

ลมหายใจก็กลับมาสม่ำเสมออีกครั้ง

กุหลาบดำเมื่อถูกทำให้ตกใจกลัวเช่นนี้ จึงไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่ออีก

หลังจากมองหลินมั่วอย่างอาลัยอาวรณ์ เธอก็เอามือกุมเเก้มที่ร้อนผ่าว รีบวิ่งหนีไปจากที่นี่อย่างลนลาน

ภายในห้อง

เเต่สำหรับคำพูดของชายชราผู้นี้ หลินมั่วไม่เชื่อถือเเม้แต่นิดเดียว

“รบกวนผู้อาวุโสให้ต้องเป็นห่วง”

“แต่ว่าหากมีคนใจร้ายคิดไม่ซื่อ”

“พอดีเลยผมจะได้ลองดูว่าดาบเล่มนี้ยังคมอยู่หรือเปล่า”

พูดพลาง หลินมั่วก็คว้าดาบไท่อาที่วางอยู่ข้างๆ

ปราณกระบี่ที่คมกริบเเต่เลือนรางสายหนึ่ง ลอยวนเวียนอยู่ในห้อง

สำหรับปรมาจารย์ ปราณกระบี่สายนี้กลับส่องสว่างเจิดจ้าเหมือนแสงไฟ

ชัดเจนเป็นพิเศษ

ปีศาจเฒ่าย่อมสัมผัสได้ถึงสิ่งนี้เช่นกัน

“ถ้าคุณหลินไม่เป็นอะไรก็ดีเเล้ว คนแก่อย่างผมก็สบายใจ”

พูดจบเขาก็เปลี่ยนเรื่องสนทนา ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย

“ไม่ทราบว่า คุณหลินได้เผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้เเบบไหน”

“ถึงกับทำให้คุณได้รับบาดเจ็บได้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้หลินมั่วก็สบถในใจ

ไอ้เเก่จอมปลอม!

ยังคิดจะหลอกถามจากฉันอีก