หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4089

แสงจันทร์เลือนราง สาดส่องแสงสีเงิน

ภายในห้อง ทั้งคู่ดูเหมือนจะมีคำพูดมากมายที่อยู่ในใจ ต้องการที่จะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

เเต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก ต่างฝ่ายต่างกลับกลืนมันกลับไป

สุดท้าย เหลือเพียงแค่การพูดคุยไร้สาระ

จนกระทั่ง เสียงไอแผ่วเบาดังมาจากนอกหน้าต่าง

ยิ่งยามค่ำคืนเงียบสงบ เสียงไอที่ดังต่อเนื่องก็ยิ่งฟังดูแสบแก้วหูมากยิ่งขึ้น

ในเวลานี้เองหลินมั่วก็รีบขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกไป

เพื่อที่จะช่วยชีวิตลูกศิษย์ของตน การปรุงยาพิเศษสำหรับโรคระบาดจึงถูกเลื่อนออกไปอีกหลายวัน

หม่าปังเต๋อและกุหลาบดำไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ แต่ความร้อนใจที่ซ่อนอยู่ในใจนั้นไม่อาจปกปิดได้

“สมุนไพร เลือกสรรเสร็จเรียบร้อยแล้ว!”

“รบกวนคุณช่วยนำพวกมันทั้งหมดไปต้มเป็นยาน้ำด้วย”

“ผมจะพักผ่อนสักครู่!”

หลังจากหลินมั่วกล่าวทักไปประโยคหนึ่ง เขาก็ล้มตัวลงบนเตียงทันที

ไม่ใช่ว่าเขาจะแอบเกียจคร้าน

ตอนนี้ร่างกายเพิ่งจะฟื้นตัว

ยามราตรีล่วงเลยมาเที่ยงคืน ความง่วงงุนอย่างรุนเเรงก็โถมกระหน่ำเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

เขากำลังเริ่มที่จะต้านทานไม่ไหวแล้ว

เวลาบีบคั้น เขาจำเป็นต้องฟื้นฟูพลังงานให้เพียงพอโดยเร็วที่สุด เพื่อที่จะทำการฝังเข็มกระตุ้นจิตสำนึกให้หลินอู๋เหิ่นฟื้นคืนสติ

หนำซ้ำยังต้องปรุงยาพิเศษสำหรับโรคระบาดให้ได้ประสิทธิภาพอีกด้วย

เมื่อเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ

หลินมั่วก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

หน้าโต๊ะ เสวี่ยเหลียนหันกลับมา ยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นเจือด้วยความเห็นใจเล็กน้อย …

…

วันต่อมา

หลังจากตะวันขึ้น หลินมั่วเมื่อลืมตาขึ้น ก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที

“ลำบากคุณเเล้ว ที่เหลือผมจัดการต่อเอง!”

เมื่อเห็นน้ำยาที่วางอยู่เต็มโต๊ะ หลินมั่วก็กล่าวกับเสวี่ยเหลียนด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

แต่ว่าความห่วงใยเช่นนี้ กลับได้รับเพียงแค่สายตาค้อนควั่กจากเสวี่ยเหลียน

“อย่ามาดูถูกกันนะ ตอนนี้ฉันเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์แล้ว”

“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ จะสามารถทำให้ฉันเหนื่อยได้เลยเหรอ”

พูดพลางจ้องมองหลินมั่วด้วยสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย

ใบหน้างดงาม เมื่อแสดงสีหน้าขุ่นเคืองเช่นนี้ นอกจากจะดูไม่ดุร้ายเลยสักนิด ในทางกลับกันกลับดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ

“ผมผิดเอง เพิ่งตื่นนอน สมองยังไม่แล่นคร้าบ!”

และในระหว่างกระบวนการนี้เอง ประตูห้องก็ค่อยๆถูกเคาะขึ้นอย่างเบาๆ

“หมอเทวดาหลิน คุณเสวี่ยเหลียน คนแก่อย่างผม มาเยี่ยมเยียนพวกคุณแล้วครับ”

เมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนคือเฟิงอู๋ซิ่ว

หลินมั่วและเสวี่ยเหลียนก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ต้องขอบคุณความห่วงใยจากท่านผู้อาวุโส ผู้น้อยฟื้นตัวได้เกือบเป็นปกติแล้วครับ”

“ไม่ต้องลำบากท่านผู้อาวุโสมาเยี่ยมเยียนถึงเพียงนี้”

ความหมายแฝงในคำพูดนั้นคือ หวังว่าชายชราผู้นี้จะไม่มาอีก

ความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้ดีอะไร การที่ชายชราผู้นี้มาวนเวียนอยู่กับหลินมั่วตลอดเวลา

มันคืออะไรกัน

เฟิงอู๋ซิ่วเห็นได้ชัดว่าไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งนี้

เมื่อเผชิญหน้ากับสีหน้าไม่พอใจของทั้งสองคน เขาก็เเค่ลูบเครายาวของตนเอง

จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจใคร

หนำซ้ำยังเดินเข้าไปประชิดตัวทั้งสองคนอย่างไม่เกรงใจ

“โย่ว ท่านทั้งสอง นี่กำลังปรุงยาอยู่หรือ”

“ให้คนแก่ๆอย่างผมช่วยไหม”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา หลินมั่วทั้งสองคนต่างส่ายหน้าพร้อมกัน…