หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 409

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันและพูดเสียงต่ำ “นี่ไม่ใช่เรื่องเก่าอะไร เรื่องที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งนั้น!…

…ยังจะพูดคำเดิม ที่หลินมั่วติดค้างครอบครัวเรา เขาคืนครบหมดแล้ว…

…บ้านหลังนี้เป็นของเขา ไม่เกี่ยวกับพวกเราเลยสักนิด!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยโกรธมาก และอยากจะพูดต่อ

จู่ๆ สวี่ปั้นซย่าก็พูดขึ้นมาอย่างประชดประชัน “พอเถอะค่ะ พ่อกับแม่ไม่ต้องพูดแล้ว…

…พ่อกับแม่ยังมองไม่ออกอีกหรือคะ…

…สวี่ปั้นซย่า พี่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่าบ้านหลังนี้เป็นของหลินมั่ว ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา…

…แต่ความจริงแล้วพี่ก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์กว้างขวางสว่างไสวนี้ แล้วปล่อยให้พ่อกับแม่อยู่บ้านทรุดโทรมหลังนั้นต่อไป…

…เห็นชัดๆ ว่าอยากจะทิ้งพ่อกับแม่…

…ตอนนั้นที่รับลูกเขยเข้ามา บอกว่าจะดูแลพ่อกับแม่ยามแก่เฒ่า…

…ตอนนี้ก็ดีเลยนี่ มีบริษัท มีวิลล่า มีรถหรู ก็เลยอยากเตะพ่อกับแม่ไปไกลๆ…

…ฉันมองออกแล้ว คนใจดำแบบนี้น่ะนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น…

…พ่อคะ แม่คะ พวกท่านไม่ต้องโกรธแล้ว…

…พวกท่านทำเป็นไม่มีลูกสาวคนนั้นเถอะค่ะ ถึงอย่างไรก็ยังมีหนูอยู่!…

พวกท่านสบายใจได้เลยค่ะ ไม่ว่าหนูจะลำบากขนาดไหน หนูก็จะกตัญญูต่อพวกท่านและเลี้ยงดูพวกท่านยามแก่แน่นอน…

…หวงเหลียง คุณสนับสนุนฉันไหม”

หวงเหลียงรีบพยักหน้าทันที “เสวี่ยเอ๋อร์ เธอพูดถูกมากเลย!…

“เป็นคนก็ต้องมีจิตสำนึก…

…พ่อกับแม่เลี้ยงพี่มาจนโตขนาดนี้ไม่ง่ายเลย หลายปีมานี้ ได้รับความไม่เป็นธรรมมาตั้งเท่าไร…

…พี่บอกว่าพ่อกับแม่แก่แล้ว พวกเราในฐานะลูก ถ้าไม่กตัญญูต่อพ่อแม่ ยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นคนได้อยู่หรือ…

…พ่อครับ แม่ครับ ถึงแม้ผมจะไม่ใช่ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูล แต่พวกท่านก็เห็นผมเป็นลูกชายมาตลอด…

…ในสายตาของผม พวกท่านก็เหมือนกับพ่อแม้แท้ๆ ไม่ว่าผมจะลำบากขนาดไหน ผมก็จะดูแลพวกท่านให้ดีแน่นอนครับ!”

คำพูดเหล่านี้ทำเอาสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยน้ำตาคลอเบ้า

“ดูสิ เห็นไหม เสวี่ยเอ๋อร์กับหวงเหลียงพูดรู้เรื่องขนาดไหน!…

“ปั้นซย่านะปั้นซย่า เสียงแรงที่ฉันกับพ่อของแกพยายามสุดชีวิตให้แกได้เรียนหนังสือ…

…เพื่อให้แกได้เรียนหนังสือ น้องแกต้องหยุดเรียนกลางคันแล้วมาอยู่ที่บ้านแทน…

สวี่เจี้ยนกงส่ายหน้าช้าๆ “คนเราอะนะ หาเงินได้เยอะไม่เยอะไม่สำคัญ ที่สำคัญคืออย่าลืมกำพืดตัวเอง!…

…ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าลูกสาวที่ตัวเองสั่งสอนมาจะลืมกำพืดได้ขนาดนี้!…

…ปั้นซย่า แกลืมตอนที่แกยังเป็นเด็กไปแล้วหรือ แม่แกพาแกออกไปเที่ยว…

…ตอนนั้นมีรถมอเตอร์ไซค์จะเข้ามาชน แม่แกกอดแกไว้ในอ้อมอกและใช้หลังขวางรถมอเตอร์ไซค์ไว้ให้…

…จนถึงตอนนี้ หลังของแม่แกยังมีแผลเป็นอยู่เลย…

…วันไหนมืดครึ้ม มีฝนตก แม่แกก็จะปวดเมื่อยไปทั้งตัว…

…แกทำแบบนี้ แกไม่ละอายใจต่อแม่แกเลยหรือ”

เธอตาแดงก่ำ และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องตอนเด็กขึ้นมา

จริงๆ แล้วพ่อแม่ดูแลเธอได้เป็นอย่างดีเลย

ที่เธอทำตัวไม่พอใจใส่พ่อแม่ เป็นเพราะความโลภของพวกเขา และทำตัวไม่ยุติธรรมกับหลินมั่ว

แต่พอย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องพวกนี้แล้ว มันทำให้เธอใจร้ายกับพ่อแม่ไม่ลงจริงๆ

หลินมั่วถอนายใจออกมา เขาเข้าใจความลำบากใจของสวี่ปั้นซย่าดี

หลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายหลินมั่วก็พูดออกมาเบาๆ “พ่อครับ แม่ครับ พวกท่านย้ายเข้ามาอยู่เถอะครับ”