หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4128

เขตห้า คฤหาสน์ตระกูลเฉิง

หลังจากที่หมออาวุโสเฉิงส่งหลินมั่วจากไป

ก็เริ่มวางแผนการจัดสรรเเพทย์ของเขตห้าใหม่อีกครั้ง

ภัยพิบัติในครั้งนี้ ได้ส่งผลให้เเพทย์ผู้มีชื่อเสียงหลายสิบคน ต้องดับสูญไปจากวงการโดยสิ้นเชิง

ตำแหน่งที่พวกเขาดำรงอยู่ ย่อมต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

ไม่ใช่หมออาวุโสเฉิงใจร้ายเเต่อย่างใด

เเต่เขตห้าเดิมทีก็ขึ้นชื่อในเรื่องของวิชาเเพทย์เเละสมุนไพรในสิบสามเขตอยู่เเล้ว

เเพทย์ในฐานะที่เป็นตัวเเทนที่สำคัญที่สุดของทั้งสองสิ่ง ย่อมต้องการระบบที่สมบูรณ์แบบในการขับเคลื่อน

และในฐานะที่เขาท่านเฉิงเป็นปูชนียบุคคลเเห่งวงการเเพทย์ของเขตห้า การบริหารจัดการงานทั้งหมดของเเพทย์จึงตกเป็นหน้าที่ของเขาโดยปริยาย

ก็อกก็อกก็อก!

หลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้น พ่อบ้านก็เดินเข้ามาในห้องหนังสือ

“ท่านเฉิง เลี่ยวเจินบอกว่าขอพบท่านครับ!”

เมื่อได้ยินชื่อคนผู้นี้ หมออาวุโสเฉิงได้ขมวดคิ้วทันที

“เขาไม่ได้ถูกขับไล่ออกจากสำนักไปแล้วหรอ ยังจะกลับมาหาฉันอีกทำไม”

“ไม่พบ!”

น้ำเสียงของเขามั่นคงอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตามพ่อบ้านกลับเเสดงสีหน้าลำบากใจเเละพูดว่า

“เลี่ยวเจินกล่าวว่ารู้สึกผิดต่อท่านอาจารย์ที่สั่งสอนมามากมายหลายปี”

“ต่อให้ถูกขับไล่ออกจากสำนัก ก็ยังอยากจะขอโทษต่อหน้าท่านอาจารย์ก่อนจากไป”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของหมออาวุโสเฉิงก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย

“ช่างเถอะ ก็ให้เขาเข้ามาเถอะ!”

หลังจากพ่อบ้านจากไปได้ไม่นาน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้งนอกห้องหนังสือ

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง

เลี่ยวเจินก็ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นโดยตรง โขกศรีษะลงกับพื้นสามครั้งอย่างเเรง

“ศิษย์อกตัญญูเลี่ยวเจิน ขอโทษท่านอาจารย์ที่สั่งสอนมามากมายหลายปี!”

ในทันใดนั้นเอง ดวงตาของเขาก็เเดงก่ำ น้ำตาเม็ดโตก็ไหลรินลงมาอย่างต่อเนื่อง

“ศิษย์อกตัญญู ตั้งใจจะออกจากเกาะนรกพรุ่งนี้เเล้วครับ!”

“ดังนั้นจึงอยากจะขอกราบลาท่านอาจารย์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจากไป!”

“ต่อไปภายภาคหน้าขอท่านอาจารย์โปรดรักษาสุขภาพด้วยนะครับ!”

พูดไปพูดไป เสียงก็สั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าโศกเศร้า

หลังจากผ่านไปเวลานาน ภายในห้องหนังสือก็มีเสียงถอนใจยาว

ยังไงก็เป็นศิษย์ของตนเอง

เมื่อท่านเฉิงเห็นท่าทีเช่นนี้ของเขา ในใจก็อดใจอ่อนลงไม่ได้

เมื่อได้ดื่มยาพิษไร้สีไร้กลิ่นเข้าไปแล้ว ย่อมต้องตายอย่างเเน่นอน

ไอ้เเก่หัวดื้อ แกก็ไปสู่สุขคติเสียเถอะ

ขณะที่ในใจของเขากำลังสาบเเช่งอย่างไม่หยุดหย่อน กลับพบว่าหมออาวุโสเฉิงยังคงไม่ยอมรับจอกสุราไปเสียที

“อาจารย์?”

เลี่ยวเจินร้องเรียกด้วยความสงสัย

บนโต๊ะไม้ เวลานี้หมออาวุโสเฉิงกลับกำลังจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ้ง

สายตาคู่นั้นราวกับสามารถมองทะลุความคิดในใจคนได้ ทำให้เลี่ยวเจินขนลุกชันไปทั่วร่าง

“เลี่ยวเจินเจ้ารู้ไหมว่า สุขภาพร่างกายของข้ายังไม่ฟื้นตัว!”

“สุราแก้วนี้ เจ้าจงดื่มเเทนฉันเถิด!”

“ถือเสียว่าเป็นสุราส่งเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก็เเล้วกัน!”

เมื่อสิ้นเสียงของท่านเฉิง

เลี่ยวเจินอดร้อนใจไม่ได้

“นี่เป็นของสะสมล้ำค่าของอาจารย์ ศิษย์ทรยศอย่างผมไม่มีคุณสมบัติที่จะดื่มมันหรอกครับ!”

“อาจารย์ ท่านดื่มเถอะ ผมจะรีบไปแล้ว!”

หมออาวุโสเฉิงค่อยๆหรี่ตาลง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

“ถ้าฉันจะให้เจ้าดื่มให้ได้ล่ะ…”