หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4129

เขตห้า ภายในห้องหนังสือ

หมออาวุโสเฉิงเอาเเต่จ้องลูกศิษย์ที่ถูกตนเองขับไล่ออกจากสำนักอย่างเงียบงัน

ภายใต้สายตาจับจ้องที่กำลังพิจารณาของเขา เลี่ยวเจินรู้สึกขนลุกชันไปทั่วร่าง

“ผม…ร่างกายของผม ช่วงนี้ไม่สามารถดื่มสุราได้!”

“ยังไง…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ

ท่านเฉิงก็พลันปัดชุดรินสุราบนโต๊ะกระเด็นไป

จากท่าทีของเลี่ยวเจิน เขาสามารถยืนยันข้อสันนิษฐานในใจได้เเล้ว

“ดื่มไม่ได้?”

“ฉันว่าเจ้าไม่กล้าดื่มเสียมากกว่า!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา เลี่ยวเจินก็พลันหวาดกลัวจนคุกเข่าลงกับพื้น

“ผม ผมเปล่านะ!”

การแก้ตัวเช่นนี้ดูอ่อนแรงและไร้ประโยชน์

ในฐานะที่เป็นปูชนียบุคคลแห่งวงการเเพทย์ของเขตห้า หมออาวุโสเฉิงสามารถมองออกได้ในทันทีว่าเลี่ยวเจินมีปัญหาหรือไม่

“เหลวไหลสิ้นดี!”

มือใหญ่ของท่านเฉิงตบไปที่โต๊ะ

“เจ้าดูถูกฝีมือทางการเเพทย์ของข้าหรือ”

“หรือคิดว่าข้าแก่เเล้วเลอะเลือน หากเจ้าไม่สบายจริงๆ ข้าจะตรวจชีพจรให้เจ้า!”

เเต่ถึงกระนั้น เลี่ยวเจินก็ยังคงไม่เปิดปากง่ายๆ เอาเเต่คุกเข่าโขกศรีษะลงกับพื้นอย่างต่อเนื่อง

“อาจารย์ ผม…ผมจริงๆ…”

เมื่อเห็นว่าเขายังคงดื้อรั้นไม่ฟังเหตุผล ท่านเฉิงก็ขี้เกียจพูดจาไร้สาระอีกต่อไป คว้าข้อมือของเลี่ยวเจินไว้ในทันที

จากนั้นก็ดึงขวดแก้วขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือออกมาจากแขนเสื้อของเลี่ยวเจิน

“นี่มันอะไรกัน”

เมื่อหลักฐานคาหนังคาเขาเช่นนี้ ต่อให้เลี่ยวเจินมีสิบปาก ก็ไม่อาจอธิบายให้กระจ่างชัดได้

เวลานี้บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลนลาน

“อาจารย์ พวกมันบังคับผมครับ!”

“ท่านฟังผมอธิบาย ถ้าหากผมไม่ทำเช่นนี้ พวกมันจะฆ่าผม!”

เขาพูดพลางน้ำตานองหน้า คลานไปตรงหน้าท่านเฉิง ขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด

“อาจารย์ ศิษย์กลัวตายครับ!”

“ผมยังหนุ่มเเน่น ยังใช้ชีวิตไม่พอ ยังไม่อยากตาย!”

เมื่อท่านเฉิงเห็นเลี่ยวเจินร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวดเเสนสาหัสเช่นนี้ ก็อดใจอ่อนไม่ได้

ด้วยความผูกพันธ์ในฐานะอาจารย์ศิษย์ในอดีต ในที่สุดท่านเฉิงก็ปล่อยมือลง

เส้นชีพจรก็ถูกทำลายจนขาดสะบั้นทันที

“ไอ้เเก่ เเกรู้ได้ยังไง ว่าฉันใส่ไอ้นี่ลงไปในเหล้า”

เมื่อรู้ว่าวาระสุดท้ายของตัวเองใกล้จะมาถึง เลี่ยวเจินจึงเลิกเสเเสร้ง

ในเวลานี้หมออาวุโสเฉิงได้ดับโทสะลง จากนั้นก็โยนกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งให้

“ดูเองเถอะ!”

หลังจากที่เลี่ยวเจินเปิดออก ก็เห็นเพียงตัวอักษารขนาดใหญ่หกตัวอยู่บนนั้น

“ระวังเลี่ยวเจินเเก้เเค้น!”

ในชั่วขณะนี้ บนใบหน้าเขาเต็มไปด้วยสีหน้าของความไม่เชื่อ

หมออาวุโสเฉิงส่ายหน้าด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

“ตอนเเรก คุณหลินเตือนฉัน ฉันก็ยังไม่ค่อยปักใจเชื่อ”

“ใครจะไปคิดว่า เจ้าจะสามารถทำเรื่องที่ไร้ศีลธรรมเช่นนี้ได้จริงๆ”

“เจ้าสมควรตายเเล้ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เลี่ยวเจินกลับไม่ได้รู้สึกละอายใจเเม้เเต่น้อย

ในทางตรงข้ามเขากลับร้องโหยหวนอย่างบ้าคลั่ง “ไอ้เเก่ ถือว่าแกโชคดี!”

พูดจบ เขาก็พ่นเลือดออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใดๆอีกต่อไป