หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4134

ขณะที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกัน

ปรมาจารย์ทั้งห้าคนที่อยู่ตรงข้าม เวลานี้ในใจร้อนรนอย่างยิ่ง

ในมุมมองของพวกเขา สีหน้าของไป๋ฝ้าดูย่ำเเย่ถึงเพียงนี้ ย่อมต้องเป็นเพราะคนของตนเองลงมือกับหลินมั่วเป็นแน่

หรือจะเป็นไปได้ไหมว่า สิ่งที่หลินมั่วพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

หากไม่เป็นเช่นนั้น เเล้วทำไมไป๋ฝ้าถึงได้ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างพอดิบพอดี เเถมยังยื่นมือเข้ามาช่วยหลินมั่วผู้นี้ไว้อีก!

เมื่อเกิดข้อสงสัยเช่นนี้ขึ้น ในใจของคนทั้งห้าก็พลันตึงเครียดขึ้นมาในทันที

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ราคาของการพิสูจน์อาจเป็นชีวิตของตนเอง พวกเขายังไม่พร้อมที่จะเดิมพัน!

หลังจากสบตากันไปมา กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งก็รีบหลบหนีออกจากที่เเห่งนั้นไปราวกับติดปีก…

ไป๋ฝ้ามองดูแผ่นหลังที่กำลังหลบหนีของคนทั้งห้า สีหน้าก็ราวกับกินเเมลงวันเข้าไป

ตนเองกลับถูกหลินมั่วใช้ประโยชน์จนหมดสิ้น

ตราบใดที่เขาปรากฏตัว ความจริงก็คือเขาถูกบังคับให้เผยความสัมพันธ์ที่ดีของหลินมั่วกับองค์กรเจ็ดบาปอย่างสิ้นเชิง

หนำซ้ำไม่มีทางออก

แผนเหยื่อล่อของจีตู๋ถ้ายังไม่สำเร็จ หลินมั่วยังไม่สามารถเกิดเรื่องไม่คาดคิดได้

สิ่งเดียวที่ไป๋ฝ้ารู้สึกยินดีคือ

เมื่อครู่เขาได้ล็อคเป้าหมายของคนทั้งห้าอย่างเงียบเชียบแล้ว

หลังจากเก็บเเมลงวันตัวเล็กเท่าเมล็ดงาที่มีตัวโปร่งเเสงกลับคืนมา

ไป๋ฝ้าก็เเค่นเสียงเย็นชา จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้เตรียมจะจากไป

เเต่เมื่อเขาหันกลับไป ก็เห็นหลินมั่วกำลังมองมาที่เขาพร้อมรอยยิ้ม

หนำซ้ำยังโบกมือให้อย่างต่อเนื่อง

“ขอบคุณนะ คราวหน้าผมเลี้ยงเหล้าคุณเอง!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ไป๋ฝ้าก็ก้าวเท้าสะดุด โกรธจนเลือดลมในร่างพลุ่งพล่าน

รู้เช่นนี้ตั้งแต่เเรก ตนเองไม่น่าตามมาเลย

ไป๋ฝ้าเหลือบมองหลินมั่วด้วยสีหน้าดูถูกและโกรธเกรี้ยว แวบหายไปจากยอดไม้โดยตรง

ณที่เดิม

หลินมั่วยักไหล่เล็กน้อย “เชี่ย เด็กสมัยนี้ช่างไม่มีมารยาทเสียจริง”

หลังจากบ่นออกมาประโยคหนึ่ง หลินมั่วก็เร่งตามกองทัพใหญ่อีกครั้ง

หลังจากเหตุการณ์แทรกซ้อนนี้ การเดินทางในเส้นทางหลังจากนั้นก็ไม่มีใครอื่นมาสร้างความวุ่นวายอีกเลย

หลังจากเดินทางมาตลอดสองวันหนึ่งคืน ทุกคนก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทาง

หม่าปังเต๋อและกุหลาบดำที่กำลังรอต้อนรับอยู่ที่ชายแดน พลันตกใจกับขบวนใหญ่โตมโหฬารนี้ในทันที

เป็นเพียงเเค่การขนส่งสมุนไพรบางส่วนเท่านั้น

แขนที่ดูบอบบางราวกับวงเเหวนเหล็ก โอบกอดขาของหลินมั่วไว้เเน่น

ดวงตาก็พลันเเดงก่ำอย่างยิ่ง

“ฉันเกือบจะคิดไปแล้วว่า จะไม่ได้พบหน้าอาจารย์อีกแล้ว!”

หลังจากพึมพำประโยคหนึ่ง เเขนของอู๋เหิ่นก็ยิ่งเพิ่มเเรงกอดให้เเน่นขึ้นอีกหลายส่วน

ราวกับว่าหากเขาปล่อยมือ หลินมั่วก็จะจากไปตลอดกาล อย่างไรอย่างนั้น

หลินมั่วยื่นมือไปลูบศรีษะของอู๋เหิ่นเบาๆ

“เด็กโง่ ตราบใดที่ยังมีอาจารย์อยู่ ต่อให้เป็นยมทูตก็อย่าหวังจะมาเอาชีวิตเธอไปได้”

เขาพูดพลางอุ้มอู๋เหิ่นขึ้นมา

ถึงเเม้น้ำเสียงจะโอ้อวด เเต่ในใจของหลินมั่วก็หวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

หากไม่ได้จีตู๋ถ้าเข้ามาช่วยเหลือ เเละส่งยันต์ส่งสารหมื่นลี้

หากไม่ได้เสวี่ยเหลียนมาถึงอย่างทันเวลา

ศิษย์อาจารย์สองคนต้องจากกันชั่วนิรันดร์แล้ว

เด็กหญิงตัวเล็กๆโอบกอดไหล่ของเขาไว้เเน่นเช่นกัน

เเม้จะเป็นศิษย์อาจารย์ ทว่ากลับผูกพันธ์ราวพ่อกับลูก…