หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4147

ในสายตาของเฟิงอู๋ซิ่ว การให้คนพวกนี้มารับหน้าที่ปกป้องเขา ถือว่าเป็นการดูถูกกันชัดๆ

เจ้าอ้วนไม่กล้าปฏิเสธเลยสักนิด รีบพยักหน้ารัวๆ แล้วนำคนของเขาถอยออกไปทันที

“ท่านหมอหลิน ครั้งนี้เป็นความผิดพลาดน่ะครับ!”

เฟิงอู๋ซิ่วกล่าวขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“พวกขยะพวกนี้ไม่ใช่คนของพวกเราครับ”

“รอให้ถึงปราสาทลอว์เรนซ์ก่อน ผมจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนอยู่บ้านแน่นอนครับ”

“พวกเราองค์กรเจ็ดบาปขึ้นชื่อเรื่องการต้อนรับอยู่แล้ว ยิ่งกับคนกันเองเรายิ่งไม่ขี้งก”

แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่ลืมที่จะโฆษณาพวกพ้องของตนให้หลินมั่วฟัง

“งั้นช่างมันเถอะ” หลินมั่วปฏิเสธเสียงเรียบ

ภายในปราสาทนั้น บรรดาสาวใช้ก็ได้แสดงการต้อนรับอย่างกระรือร้นให้เขาเห็นมามากพอแล้ว

แต่น่าเสียดายที่เฟิงอู๋ซิ่วเพิ่งมาถึงเกาะนรกได้ไม่นาน

เขายังไม่รู้ถึงเสน่ห์ของหลินมั่วและไม่รู้เลยว่าหลินมั่วเป็นที่นิยมในอดงค์กรเจ็ดบาปขนาดไหน

หลินมั่วและพรรคพวกเดินเข้าสู่ปราสาทลอว์เรนซ์ภายใต้การนำทางอันกระตือรือร้นของเฟิงอู๋ซิ่ว

“เด็กๆ รีบออกมาต้อนรับแขกของเราเร็ว!”

ทันทีที่ก้าวเข้าประตู เฟิงอู๋ซิ่วก็ส่งเสียงเรียกดังลั่น

แต่เมื่อสิ้นเสียง กลับไม่มีคำตอบใดๆตอบกลับมา

ภายในปราสาทกลับไร้ซึ่งผู้คน และแน่นอนว่าไม่มีแม้แต่เสียงเคลื่อนไหว

ในโถงอันเงียบสงบ นอกจากเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งประปรายแล้ว ก็ไร้เงาของสิ่งมีชีวิตใดๆ

ไหนบอกว่าจะต้อนรับอย่างอบอุ่น ไหนว่าสมกับเป็นแขกคนสำคัญ

ภาพที่เห็นทำให้เฟิงอู๋ซิ่วขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

เป็นที่รู้กันดีในองค์กรเจ็ดบาปว่าจีตู๋ถ้ามักจะตามใจคนของตนมากเกินไป

ในองค์กรเจ็ดบาป พวกเขาแทบไม่มีความแตกต่างระหว่างเจ้านายกับลูกน้องเลย

จนกระทั่งบางครั้งเหล่าสาวใช้ก็ยังกล้าหยอกล้อเจ้านายอย่างจีตู๋ถ้าได้หน้าตาเฉย

เฟิงอู๋ซิ่วซึ่งเป็นคนรุ่นเก่าย่อมไม่เห็นด้วยกับการกระทำเหล่านี้

เช่นในตอนนี้ เขาพาแขกมาแท้ๆ แต่กลับไม่มีใครมาต้อนรับเลยสักคน

หลังจากถูกเมินรอบสอง สีหน้าของเฟิงอู๋ซิ่วก็เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน

“ท่านหมอหลิน อย่าถือสาพวกมันเลย คนพวกนี้ถูกเจ้าเด็กนั่นตามใจจนเสียคนหมดแล้ว เดี๋ยวผมจะจัดการมันให้ครับ!”

พูดจบ เขาก็สูดหายใจเข้าลึก

“ไม่มีใครอยู่เลยรึไง! รีบออกมาต้อนรับเดี๋ยวนี้!”

ดูเหมือนพวกนี่ยังพอมีหวัง

“ท่านเทพเจ้าหลินมั่วของฉันมาแล้ว!”

“ครั้งก่อนฉันติดธุระเลยไม่ทันได้เจอ”

“รอบนี้ฉันต้องเป็นคนดูแลท่านให้ได้!”

“ฝันไปเถอะ! ฉันเห็นเขาก่อนนะ!”

“ท่านเทพเจ้า เปลี่ยนรองเท้าก่อนเถอะค่ะ!”

“เทพเจ้าหลินมั่ว ดื่มชาหน่อยนะคะ!”

“เดินทางมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวฉันนวดไหล่ให้นะคะ!”

ยังไม่ทันที่หลินมั่วจะได้เอ่ยปากปฏิเสธ ร่างของเขาก็ถูกดันให้นั่งลงบนโซฟาทันที

ทั้งยื่นชา เปลี่ยนรองเท้า นวดไหล่ บีบขา จัดให้ครบทุกอย่าง

นี่มันต้อนรับแบบราชาชัดๆ!

ส่วนเฟิงอู๋ซิ่ว เจ้าภาพของงาน กลับถูกเมินไปอย่างสิ้นเชิง

เขายืนมองภาพตรงหน้าอย่างงุนงง

นี่มันเป็นวิธีต้อนรับคนแปลกหน้าจนเกินไปหรือเปล่า!

อย่างไรเสีย เขาก็เป็นถึงผู้อาวุโสขององค์กรเจ็ดบาปและยังเป็นหมอเทวดาอีก

แต่กลับไม่มีใครมาสนใจเขาสักคน!

ดูจากท่าทีของสาวใช้พวกนี้แล้ว แม้แต่เจ้าบ้านอย่างจีตู๋ถ้าเองก็คงไม่ได้รับการต้อนรับแบบนี้แน่!

แววตาที่พวกเธอใช้มองหลินมั่ว ราวกับจะกลืนกินเขาทั้งเป็น

และในขณะที่เฟิงอู๋ซิ่วกำลังหงุดหงิดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาจากทางบันได

“ท่านพี่หลินมั่ว มาเยือนถึงที่ ขออภัยที่มาต้อนรับช้าไปนะครับ”