หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4152

เฟิงอู๋ซิ่วมองจีตู๋ถ้าด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

จีตู๋ถ้าโดนสวนกลับไปแบบนั้น ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบ

ถ้าพูดถึงสถานะแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเฟิงถือเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งองค์กรเจ็ดบาป

แถมการที่องค์กรเติบโตมาถึงขนาดนี้ ก็ต้องยกเครดิตให้กับโรงโอสถของเฟิงอู๋ซิ่วเป็นส่วนใหญ่

แค่สองเรื่องนี้ก็กดทับผู้บริหารส่วนใหญ่ขององค์กรได้แล้ว

ต่อให้เป็นท่านผู้นำลัทธิใหญ่ที่สูงส่ง พอเจอท่านผู้เฒ่าเฟิงก็ยังต้องทำความเคารพ

แล้วคนอื่นจะเหลืออะไร?

จีตู๋ถ้าทำได้แค่กลั้นใจอดทนแล้วพูดดี ๆ

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง ทำไมไม่ลองบอกแผนของท่านให้ผมฟังหน่อยล่ะ?”

“บางที ผมอาจช่วยอะไรได้บ้างก็ได้นะ!”

เขารู้ดีว่าท่านผู้เฒ่าเฟิงเป็นคนแบบไหน เลยพยายามพูดเอาใจให้มากที่สุด

เฟิงอู๋ซิ่วเหลือบตามองจีตู๋ถ้า ก่อนจะลังเลเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

“ฉันคิดจะดึงหลินมั่วกับเสวี่ยเหลียนเข้าร่วมองค์กรเจ็ดบาปด้วย”

“อะไรนะ?”

จีตู๋ถ้าได้ยินแบบนั้นถึงกับอึ้ง ตาค้างไปเลย

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง เสวี่ยเหลียนเป็นถึงนักปราชญ์หญิงตุนหวง เธอจะมาสนใจองค์กรอย่างพวกเราได้ยังไง?”

ไม่ว่าจะเป็นพลัง อำนาจ หรือรากฐาน ดินแดนตุนหวงเหนือกว่าพวกเขาทุกด้าน

แถมที่นั่นยังมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับทั้งนิกายเต๋าและพุทธศาสนา

อยู่ดี ๆ เธอจะละทิ้งตำแหน่งนักปราชญ์หญิงผู้สูงส่งเพื่อเข้าร่วมองค์กรเจ็ดบาปงั้นเหรอ?

ในตอนนี้ จีตู๋ถ้าเริ่มสงสัยว่าเฟิงอู๋ซิ่วอาจจะเสียสติไปแล้ว

แค่นั้นยังไม่พอ หลินมั่วยังเป็นศัตรูตัวฉกาจขององค์กร เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง ท่านแน่ใจหรือว่าจะรับหลินมั่วเข้ามา?”

เฟิงอู๋ซิ่วขี้เกียจต่อปากต่อคำ ตอบกลับแบบรำคาญ ๆ

“ก็แค่ฆ่าคนของเราไปไม่กี่คน มันเรื่องใหญ่ตรงไหน?”

“อ๋าวหมานเองก็เคยบุกสังหารถึงสภาอาวุโส”

“แต่สุดท้ายเราก็รับเขาเข้ามา จนตอนนี้กลายเป็นผู้นำลัทธิที่ยิ่งใหญ่!”

“ถ้าเทียบกันแล้ว เรื่องของหลินมั่วจะไปหนักหนาอะไร?”

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง ไม่ต้องห่วง ผมเข้าใจความหมายของท่านดี!”

“แบบนี้ก็ดี!”

เฟิงอู๋ซิ่วสะบัดแขนเสื้อแรง ๆ แล้วเดินออกไป

แต่พอเดินมาถึงหน้าประตู เขากลับหยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง

“คนรุ่นใหม่มีความคิดของตัวเอง ก็เป็นเรื่องปกติ”

“แต่ต้องรู้จักควบคุมให้ดี มีบางเรื่องที่ไม่ควรคิดก็อย่าคิด”

“เส้นแดงของสภาอาวุโส ใครแตะต้องไม่ได้ ถ้าเผลอล้ำเส้น อ๋าวหมานก็ช่วยพวกนายไม่ได้”

เมื่อเฟิงอู๋ซิ่วออกไปจนลับตา

สองพี่น้องซิงหยุนก็รีบทำหน้าทะเล้นใส่ประตูทันที

“ตาเฒ่านี่อวดีจริง ๆ !”

จีตู๋ถ้ากลับมาสงบลงอีกครั้ง ทิ้งตัวลงพิงโซฟาอย่างผ่อนคลาย

“คนที่อยู่รอดมาตั้งแต่วันที่องค์กรเจ็ดบาปก่อตั้งจนถึงตอนนี้ อย่าไปประมาทเชียว”

“ท่านผู้เฒ่าเฟิงที่กล้าโอหังแบบนี้ ก็เพราะเขามีสิทธิ์ที่จะโอหัง”

พูดจบ เขาก็จ้องมองไปยังทิศทางที่เฟิงอู๋ซิ่วจากไป ดวงตาเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง…