หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4153

ยามค่ำคืน พระจันทร์ลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า

แสงจันทร์สีขาวนวลลอดผ่านหน้าต่าง สาดลงบนพื้นอย่างเงียบสงบ

“ยังไม่นอนอีกเหรอ”

ได้ยินเสียงขยับตัว หลินมั่วจึงหันกลับมา

“ท่านก็ยังไม่นอนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง” เขามองไปที่เสวี่ยเหลียนที่เดินเข้ามาพร้อมถามกลับ

“อาจเป็นเพราะฉันเคยชินกับตุนหวง พอมาอยู่ที่นี่แล้วมันเลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ”

เสวี่ยเหลียนพูดพลางละสายตาไปมองหลินอู่เหิ่น

เด็กสาวตัวเล็กที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าอ่อนเยาว์ดูสงบสุขอย่างน่าประหลาด

“คุณคิดจะให้หลินอู่เหิ่นใช้ชื่อขององค์กรเจ็ดบาปจริงๆ เหรอ”

เสวี่ยเหลียนถามขึ้นด้วยความสงสัย

หลินมั่วยักไหล่เล็กน้อย “เด็กคนนี้ดื้อสุดๆ”

“เมื่อเธอรู้ว่าผมติดหนี้บุญคุณองค์กรเจ็ดบาป เธอก็ตัดสินใจไปแล้ว”

พูดจบ หลินมั่วเดินไปที่เตียงของหลินอู่เหิ่น ก่อนจะดึงผ้าห่มที่ถูกเตะออกให้เธอ

“ว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กคนนี้ได้เลือกทางเดินเอง”

“ในฐานะอาจารย์ ผมเองก็ไม่อยากไปขัดเธอ”

เสวี่ยเหลียนนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น

“จริงๆ เราก็มีวิธีอื่นที่จะทดแทนบุญคุณขององค์กรเจ็ดบาปได้”

เธอไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อองค์กรนี้สักเท่าไหร่

สุดท้ายแล้ว องค์กรนี้ก็แทบไม่ต่างจากโจร ใช้วิธีปล้น ฆ่า ลอบสังหาร เรื่องแบบนี้มีให้เห็นอยู่ตลอด

การให้หลินอู่เหิ่นเข้าร่วมองค์กรแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

เรื่องนี้หลินมั่วเองก็รู้ดีอยู่แล้ว

“ไม่มีทางเลือก”

“จีตู๋ถ้านั่น พอเห็นพรสวรรค์ของหลินอู่เหิ่นแล้ว ก็หมายมั่นจะดึงตัวเธอเข้ามาในองค์กรเจ็ดบาปให้ได้”

“ถ้าทำไม่ได้วันนี้ ก็ต้องมีวันหน้า”

“คุณเองก็รู้ดีว่าพวกนั้นเป็นคนยังไง ถ้ายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ พวกมันไม่มีวันหยุด”

ที่ทั้งสองฝ่ายยังรักษาความสงบไว้ได้จนถึงตอนนี้

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลินอู่เหิ่น

ที่ทั้งสองฝ่ายยังรักษาความสงบในตอนนี้ได้

หนึ่งเป็นเพราะการมีอยู่ของหลินอู่เหิ่น

หากจีตู๋ถ้าเล่นงานหลินมั่วอย่างเปิดเผย ย่อมทำให้หลินอู่เหิ่นกลายเป็นศัตรูกับเขาทันที

อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ การมีตัวตนของหลินมั่ว ทำให้จีตู๋ถ้าสามารถล่อพวกปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดออกมาได้มากขึ้น

ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่จีตู๋ถ้าปล่อยข่าวออกไป

สายตาที่จ้องมองเขาอยู่จากที่มืดมีมากขึ้นเรื่อยๆ

หลินมั่วรู้ดี ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ต่างจากเหยื่อล่อที่จีตู๋ถ้าโยนลงไปในเกาะนรก

เมื่อใดที่จีตู๋ถ้ามั่นใจว่าเวลาสุกงอมแล้ว เขาจะต้องวางกับดักสังหารที่ไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน

ขณะที่คิดเรื่องนี้ สายตาของหลินมั่วก็จับไปที่เงาร่างหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ

อีกฝั่งของปราสาท จีตู๋ถ้าเองก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าต่างพอดี

ทั้งสองสบตากันเพียงเสี้ยววินาที

จีตู๋ถ้าฉีกยิ้ม ก่อนจะยกแก้วไวน์ในมือขึ้น ส่งสัญญาณมายังฝั่งนี้

หลินมั่วก็เพียงแค่ยิ้มตอบกลับไปเช่นกัน