หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 42

หวงหย่งเฟิงสีหน้าเปลี่ยนไป ถีบจ้าวจยาฝานจนหงาย “ถ้าแกไม่พูด ฉันก็ลืมคิดบัญชีกับแกไปแล้ว”

“จ้าวจยาฝาน คิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าทำเรื่องให้คนเขาแตกแยกกันแบบนี้”

จ้าวจยาฝานมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก พูดเสียงสั่นว่า “ประธานหวง คุณพูดเรื่องอะไรครับ ผม.. ผมไม่รู้เรื่องนะ...”

หวงหย่งเฟิงโกรธจัด “ยังมาเสแสร้งอีก คุณหลินบอกเรื่องทั้งหมดกับฉันแล้ว คนสารเลวอย่างแก เกือบจะทำให้ลูกฉันตายแล้ว คิดว่าฉันจะปล่อยแกไปงั้นเหรอ!”

“ใครก็ได้ ลากไอ้สารเลวนี่ไปให้หมากินซะ!”

คนกลุ่มใหญ่กรูเข้ามาลากจ้าวจยาฝานออกไปโดยไม่พูดอะไร

จ้าวยวนร้อนใจจึงรีบวิ่งเข้ามา “ประธานหวงครับ คุณอย่าโมโหเลย เขา...เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ คุณเห็นแก่หน้าผม...”

“อย่างนายนับว่าเป็นตัวอะไรกัน กล้ามาพูดเรื่องหน้าตากับฉัน!” หวงหย่งเฟิงโบกมืออย่างโมโห “ลากเจ้าหมอนี่ออกให้หมากินด้วย!”

จ้าวยวนและจ้าวจยาฝานร้องไห้คร่ำครวญขอความเมตตาจากพ่อลูกแต่ไม่มีใครสนใจ

เดิมทีผู้อาวุโสชิววางแผนจะเชิญหลินมั่วมาทำงานที่โรงพยาบาลในเมือง แต่หลินมั่วไม่อยากทำตัวให้โดดเด่น จึงยังคงอยู่ที่แผนกฉุกเฉินของที่นี่

หวงหย่งเฟิงจึงบริจาคเงินห้าสิบล้านให้กับโรงพยาบาลไป ณ ตอนนั้นเพื่อแสดงความขอบคุณ

ไม่เพียงเท่านี้ เขาจะยังบริจาคให้กับโรงพยาบาลอีกสามสิบล้านทุกๆ ปีหลังจากนี้

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ยังอยู่ทำงานต่างแดนได้รับทราบข่าวนี้ก็ดีใจมาก จึงรีบโทรหาหลินมั่วเพื่อขอบคุณ

แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้หลินมั่วไม่ได้ประกาศออกไป เขายังต้องการเก็บซ่อนความลับของเขาไว้อยู่

คนในโรงพยาบาลรู้เพียงว่าผลสุดท้ายผู้อาวุโสชิวเป็นผู้ช่วยคุณชายหวงไว้ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นถูกปิดเป็นความลับ

แต่ว่าเมื่อไม่มีสองพ่อลูกจ้าวยวนและจ้าวจยาฝานแล้ว หลินมั่วก็อยู่ในโรงพยาบาลได้อย่างสบายใจขึ้น

หลังจากเลิกงานตอนเที่ยง หลินมั่วขี่รถไฟฟ้ามาที่อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่ออีกครั้ง

เพิ่งจะมาถึงหน้าประตูใหญ่ หลินมั่วก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันดังลอดออกมาจากด้านใน

“มีสิทธิ์อะไรไม่ให้พวกเราเข้าไป พวกเราเป็นพนักงานของที่นี่ ทำไมไม่ให้พวกเราเข้างานกัน”