หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 43

เพิ่งกลับมาถึงหน้าห้องทำงานของสวี่ปั้นซย่า หลินมั่วก็พบกับสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยอย่างไม่คาดคิด

สวี่เจี้ยนกงสวมสูทตัวใหม่เอี่ยม และใส่นาฬิกาโรเล็กซ์เรือนนั้นของหลินมั่ว ท่าทางดูมาดมั่นมาก

ฟังฮุ่ยก็สวมชุดที่เพิ่งหยิบมาใส่เพื่อร่วมงานเลี้ยงชนชั้นสูง ลำคอสวมใส่สร้อยคอเส้นใหญ่ แต่งกายประดับประดาด้วยเพชรพลอย

“เอ๊ะ เรื่องแค่นี้ยังต้องลำบากปั้นซย่าเหรอ คุณให้เขามาหาฉันก็พอแล้ว!”

สวี่เจี้ยนกงโยนซองเอกสารออกมา แล้วโบกมือพูดขึ้นว่า “คนต่อไป!”

พนักงานคนนั้นก็เก็บซองเอกสารนั้นขึ้นจากพื้นอย่างเงียบๆ แล้วก้มหน้าก้มตาจากไป

มีพนักงานเข้ามาอีกคนหนึ่งเดินเข้าไป “คุณสวี่ครับ นี่คือใบสั่งของชุดใหม่ครับจำเป็นต้องให้ประธานสวี่เซ็นชื่อ!”

สวี่เจี้ยนกงไม่แม้แต่จะมอง “วางไว้ตรงนี้ เดี๋ยวฉันเซ็น”

พนักงาน “คุณสวี่ครับ นี่...นี่ต้องให้ประธานสวี่เซ็นเท่านั้นครับ”

สวี่เจี้ยนกงรู้สึกขัดเคือง “ไม่ใช่ นายหมายความว่าอย่างไร”

“ปั้นซย่าเป็นลูกสาวของฉัน เธอเป็นซีอีโอของบริษัทนี้ บริษัทเป็นของเธอก็เหมือนเป็นของฉัน”

“ฉันเซ็นหรือว่าเธอเซ็นต่างกันตรงไหน”

“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นครับ...” พนักงานพูดอย่างอึกอัก “หลักๆ คือต้องดำเนินการผ่านบัญชีของบริษัท ต้อง...ต้องใช้ตราประทับขอบริษัท...”

สวี่เจี้ยนกงชะงักไป สีหน้าไม่พอใจ “ฉันรู้แล้ว วางไว้ตรงนี้ กลับไปฉันจะไปเอาตราประทับจากลูกสาวฉัน!”

พนักงานยังลังเล สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างโมโหว่า “ที่ฉันพูดกับนายไม่ได้ยิน?”

พนักงานวางเอกสารลงอย่างตื่นตกใจ สวี่เจี้ยนกงโบกมืออีกครั้ง “คนต่อไป พวกนายเร็วกว่านี้ได้ไหมทำงานออกมาได้แค่นี้สมกับเงินรางวัลที่ได้ไปเมื่อวานไหม”

พนักงานกลุ่มหนึ่งโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ส่งเอกสารของตัวเองไปวางอย่างตื่นๆ

หลินมั่วมีสีหน้าพูดไม่ออก สวี่ปั้นซย่าเพิ่งจะได้เป็นซีอีโอสวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยก็มาสร้างเรื่องแล้ว

ดูจากท่าทีแล้วคนที่ไม่รู้ก็คงนึกว่าสวี่เจี้ยนกงเป็นซีอีโอเสียเอง

ฟังฮุ่ยเพียงเห็นหลินมั่วใบหน้าก็พลันเต็มไปด้วยความไม่ยินดี “หลินมั่ว แกมาทำอะไร”

หลินมั่ว “เที่ยงแล้ว ผมมากินข้าวกับปั้นซย่า”

ฟังฮุ่ยไม่พอใจ “แกไม่อยู่กวาดพื้นที่โรงพยาบาลดีๆ ล่ะ เพ่นพ่านไปทั่วทำไม”

“ทำไม รังเกียจที่อาหารที่โรงพยาบาลไม่อร่อย ก็เลยอยากขอปั้นซย่ากินที่นี่?”

“หลินมั่วหนอหลินมั่ว ปกติอยู่ที่บ้านนายจะตอดเล็กตอดน้อยก็ช่างเถอะ”

“แต่ว่า นี่อยู่ที่บริษัทของปั้นซย่า แกไว้หน้าปั้นซย่าสักนิดไม่ได้หรือไง”

ผู้คนรอบด้านต่างมองเข้ามาและเย้ยหยันอย่างไม่หยุดหย่อน

“ลูกเขยที่แต่งเข้ามาคนนี้ ช่างหน้าหนาเสียจริง แม้แต่มื้อเที่ยงก็ยังมาขอฟรี?”

“ความสามารถอะไรก็ไม่มี ทำเป็นแค่เกาะผู้หญิงกิน เป็นปลิงดูดเลือดชัดๆ!”

“อุ๊ย ประธานสวี่ดีพร้อมขนาดนั้น ทั้งเก่ง ทั้งสวย ทำไมถึงได้หาสามีที่ไร้ความสามารถมาแบบนี้นะ”

“ถุย เล่นอะไรกันล่ะเนี่ย ยังแล่นมากินข้าวที่บริษัทพวกเรา? เขาเคยทำอะไรให้บริษัทเราบ้าง หน้าไม่อายหรือไง!”

หลินมั่วไม่พอใจอยู่ในใจ ถ้าหากไม่มีฉันพวกนายจะได้เซ็นใบสั่งสินค้ามูลค่าสามพันล้านที่ไหนกัน

ใครที่ไม่เคยทำอะไรให้บริษัทกันแน่

ฉันคือคนที่ทำเพื่อบริษัทมากที่สุดคนนั้น!

แต่ว่าคำพูดพวกนี้ สุดท้ายแล้วเขาก็หมดหนทางจะพูดออกมา

“แม่ครับ ผมไปหาปั้นซย่านะครับ”

“หยุดนะ!” ฟังฮุ่ยตรงเข้ามายืนด้านหน้าเขา “ที่ฉันพูดแกไม่ได้ยิน?”

“หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้เข้ามาที่บริษัทของปั้นซย่า!”

“พนักงานรักษาความปลอดภัย จับตาดูให้ดี หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้เขาเข้ามาที่บริษัทอีกแล้ว!”

“ครับผม!” พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนส่งเสียงตอบรับเสียงดัง