หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4221

อีกด้านหนึ่ง

เขตที่อยู่อาศัยเขตสาม!

ตอนนี้กระเเสของโรคติดต่อได้ซาลงเเล้ว

คนของแก็งไห่หลางที่รับผิดชอบการกักกันโรค ต่างก็ถอนตัวกลับไปตั้งแต่เนิ่นๆ

หลังจากเก็บตัวอยู่บ้านหลายวัน ถนนกลับดูคึกคักมากขึ้น

ผู้คนเดินขวักไขว่ ไหล่บ่าเบียดเสียดกัน

บนถนนทั้งสองฝั่ง ก็มีเสียงร้องขายของดังขึ้นเป็นระยะ

หลินมั่วก็พาลูกศิษย์เเละเสวี่ยเหลียนมายังย่านใจกลางเมืองด้วยกัน

และนี่เป็นครั้งเเรกที่อู๋เหิ่นมายังย่านใจกลางเมืองแบบนี้ หลังจากที่เปิดใจ

เพียงเเค่ได้มองเเวบเดียว ดวงตาโตของเธอก็เปล่งประกายออกมาอย่างสดใส

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอเห็นร้านขนมหวาน เธอก็สะบัดมือจากเสวี่ยเหลียนทันที

วิ่งเท้าเปล่าตรงเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ระวังหน่อย อย่าล้มนะ!”

เสวี่ยเหลียนที่อยู่ข้างหลังเตือนด้วยความเป็นห่วง

หลินมั่วที่อยู่ข้างๆกลับพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “คุณไม่รู้เหรอไงว่าเด็กคนนี้มีพลังระดับไหน”

“ถ้าจะล้มได้ ต้องเตะโดนหินก้อนใหญ่ขนาดไหน”

ถึงคำพูดจะไม่มีข้อผิดพลาด แต่สิ่งที่เสวี่ยเหลียนตอบกลับมามีเพียงการกลอกตามองบน

“คุณแพ้บรรยากาศอบอุ่นหรือเปล่าเนี่ย”

คำพูดเดียวทำให้เขานิ่งเงียบไปในทันที

วินาทีถัดมา เขาก็รู้สึกเจ็บที่หลังเท้า พอรู้สึกตัว

เสวี่ยเหลียนก็วิ่งหนีไปแล้ว

หลินมั่วที่ยืนอยู่กับที่ทำได้เพียงส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น

เด็กคนนี้ ถึงอายุจะพอๆกับเขา แต่ความคิดกลับยังคงเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาเเบบเด็กๆ

หลังจากเล่นกันสักพัก

ทั้งสามคนก็เดินเล่นไปตามถนนยาวอย่างช้าๆ

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางเท่านั้น

มือทั้งสองข้างของหลินมั่ว หรือจะเรียกว่าแขนทั้งสองข้างก็คงไม่ผิด เต็มไปด้วยถุงน้อยใหญ่ห้อยระโยงระย้า

“นี่คือเสื้อผ้าใหม่ของอู๋เหิ่นสองชุด คุณถือดีๆอย่าทำหายนะ!”

พูดพลางก็ยื่นถุงสองใบมาให้ทันที

หลินมั่วพยักหน้าอย่างขมขื่น เเละรับมาอย่างจนใจ

“คุณหลิน ผมคือหวังต้าเป่า หัวหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของแก็งไห่หลาง”

“ก่อนหน้านี้ แถวนี้ตอนที่ทำการกักกันโรค ลูกน้องตาถั่วของผมยังเคยมีเรื่องกระทบกระทั่งเล็กน้อยกับคุณ”

พูดจบเขาก็ผลักลูกน้องที่อยู่ข้างหลังออกมา

หลังจากที่หลินมั่วเห็นคนนี้เเล้ว เขาก็จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญขนาดนี้!”

หวังต้าเป่าเห็นดังนั้นก็ไม่รีรอ หันไปส่งสัญญาณด้วยสายตา

ลูกน้องสองสามคนที่อยู่ข้างหลังก็รีบเข้ามาช่วยรับถุงน้อยใหญ่จากมือของหลินมั่วด้วยความกระตือรือล้น

“คุณหลิน เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ปล่อยให้คนแก่เหล่านี้จัดการก็พอครับ!”

พูดพลางเขาก็เหลือบมองเข้าไปในร้านอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจไปยังใบหน้าที่งดงามนั้น จากนั้นก็รีบดึงสายตากลับมา

เพียงแต่ได้เห็นแวบเดียว หวังต้าเป่าก็เดาออกถึงจุดประสงค์ในการมาที่นี่ของหลินมั่ว

“คุณหลิน เรื่องครั้งก่อน ผมดูแลลูกน้องไม่ดีเองครับ”

“หวังว่าคุณหลินคงจะไม่ถือโทษโกรธเคืองนะครับ!”

เดิมทีหลินมั่วก็ไม่ได้เก็บเรื่องก่อนหน้านี้ไว้ในใจอยู่เเล้ว แถมอีกฝ่ายยังเข้าใจสถานการณ์ดีขนาดนี้

ท่าทีก็เลยอ่อนโยนลงมาก