หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4258

ค่ำคืนมาเยือน

แสงจันทร์ลอยอ้อยอิ่งเหนือยอดหลิว

ภายในห้อง หลินมั่วนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ขณะนี้ผิวกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดทั่วทั้งตัว

หลังจากใช้เวลาครึ่งวันในการควบคุมพลัง

เถาวัลย์หัวคนพันปีเพียงชิ้นเล็ก ๆ ในร่างของเขา ก็ถูกหลอมกลืนอย่างสมบูรณ์แล้ว

พลังวิญญาณยาอันรุนแรงแน่นหลั่งไหลทะลักเข้าสู่หัวใจอย่างไม่หยุดยั้ง

ไม่นานนัก เลือดหัวใจที่เคยสูญเสียไปก่อนหน้านี้ ก็เริ่มรวมตัวขึ้นอย่างช้า ๆ

เฮ้อ!

พร้อมกับที่หลินมั่วพ่นลมหายใจขุ่นออกมา พลังวิญญาณทั่วร่างก็ปะทุออกมาอย่างรุนแรง

ในพริบตาเดียว ภายในห้องที่เคยเงียบสงบ ก็เกิดลมพายุพัดกรรโชกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ทุกอย่างในสายตา ทั้งเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่ง ถูกซัดกระจายกลายเป็นผุยผง

แม้แต่ผนังห้อง ยังปรากฏรอยนับไม่ถ้วนสลักลึกอยู่เต็มไปหมด

พลังที่ปะทุจนแทบทะลวงค่ายกลป้องกันออกมาได้ทุกเมื่อ

หลินมั่วรีบลืมตาขึ้นในทันที

ในชั่วพริบตา ลมพายุที่โหมกระหน่ำก็สงบลงอย่างสมบูรณ์

หลินมั่วในตอนนี้ ลมหายใจสงบนิ่งและมั่นคงกว่าที่เคย

“ในที่สุดก็ฟื้นฟูได้เสียที”

เมื่อสัมผัสได้ถึงเลือดหัวใจที่ฟื้นกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง สีหน้าของหลินมั่วก็ปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้

ตอนนี้พลังทั้งร่างของเขากลับคืนมาครบถ้วนแล้ว และด้วยอานุภาพของพลังโอสถ ก็ยังพาให้เขาเลื่อนขั้นไปเล็กน้อยอีกด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น

หลังจากผ่านการชำระล้างจากเถาวัลย์หัวคนพันปี อวัยวะภายในทั้งห้า ลำไส้ทั้งหก รวมถึงเส้นชีพจรก็แข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเทียบกับตอนก่อนที่เสียเลือดหัวใจไป ตอนนี้ไม่เพียงแค่หายดีเท่านั้น แต่พลังโดยรวมยังพุ่งทะยานขึ้นอีกระดับ

“ไม่เสียแรงที่เป็นหนึ่งในสิบสุดยอดสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ ผลลัพธ์มันสุดยอดจริง ๆ”

หลินมั่วพึมพำด้วยความประทับใจ ก่อนจะยืดเส้นยืดสายอย่างผ่อนคลาย

เสียงกระดูกดังกรอบแกรบสะท้อนก้องไปทั่วทั้งห้อง

สิ่งเดียวที่น่าเสียดายก็คือ เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดคงต้องให้หม่าปังเต๋อมาจัดใหม่อีกรอบแล้ว

หลินมัวมองไปรอบ ๆ ห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะลงผนึกเถาวัลย์หัวคนพันปีอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเขายกมือขึ้นสะบัดหนึ่งครั้ง หน้าต่างก็เปิดออกทันที

สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นภาพความจริงของคำว่าบ้านร้างอย่างแท้จริง

นอกจากหลินมั่วแล้ว ไม่หลงเหลือสิ่งของใด ๆ ในห้องเลยแม้แต่น้อย

“พี่จ๋า อ่อนให้หน่อยไม่ได้เหรอ ฉันยังเป็นเด็กอยู่นะ”

“การเคลื่อนไหวของพี่เร็วขนาดนี้ ใครจะไปไล่ทันกันเล่า”

“ฮือ ฮือ ฮือ…”

พูดจบ อู่เหิ่นก็เอามือเล็ก ๆ ปิดตาทั้งสองข้าง สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาจริง ๆ

จนกระทั่งตอนนั้น เสวี่ยเหลียนถึงกับหยุดฝีเท้าลง

แต่พอเธอกำลังจะเดินเข้าไปปลอบ

มุมปากของอู่เหิ่นก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“หึหึ หลอกน่ะ”

พูดจบ มือเล็กของเธอก็พุ่งเข้าคว้าชายเสื้อของเสวี่ยเหลียนทันที

เห็นท่าแล้ว ดูเหมือนว่าเสวี่ยเหลียนจะตกหลุมพรางของเด็กน้อยเข้าเสียแล้ว

แต่ทันใดนั้น ร่างของเสวี่ยเหลียนกลับกลายเป็นเงาเลือนลาง พริบตาก็หลุดจากมือของอู่เหิ่นไป

ทั้งที่อู่เหิ่นคว้าชายเสื้อไว้แน่นในมือ

แต่เสวี่ยเหลียนกลับหายตัวไปอย่างประหลาด แล้วไปโผล่ไกลออกไปอีกด้าน พร้อมกับรอยยิ้มขำ ๆ บนใบหน้า

“เจ้าเด็กน้อย อยากหลอกพี่น่ะเหรอ เอาไว้โตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยลองใหม่เถอะ”