หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4262

คืนนั้น

ภายใต้แสงจันทร์อันสว่างกระจ่าง

หัวหน้ากลุ่มอำนาจกลุ่มหนึ่งภายใต้การนำของหูเฉวียนกำลังวิ่งฝ่าความมืดมิดอย่างบ้าคลั่ง

เพียงเเต่ครั้งนี้หม่าปังเต๋อผู้ซึ่งจะนำหน้าอยู่เสมอ กลับรั้งท้ายขบวนอยู่ไกลลิบ

“ท่านหม่า ตอนนี้คุณยังจะโอ้อวดอีกหรือไม่”

อธิบดีชิวเยาะเย้ยพลางเหลือบมองไปยังแผ่นเหล็กหนักกว่าห้าสิบกิโลกรัมที่อยู่บนหลังของหม่าปังเต๋อ

“คุณจะรู้ประสาอะไร คุณหลินพูดแล้วว่า คนอย่างผมต้องได้รับการบ่มเพาะเป็นพิเศษ”

หม่าปังเต๋อแย้งกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ดูพวกคุณสิ มีใครได้รับการปฏิบัติแบบนี้บ้าง นี่คือการฝึกพิเศษที่คุณหลินเตรียมไว้ให้ผมโดยเฉพาะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของอธิบดีชิวก็เปล่งประกายแปลกๆขึ้นมาทันที

“ท่านหม่า ผมขอแนะนำเป็นการส่วนตัวว่า คุณควรหาเวลาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลหน่อยนะ”

“ทำไม”

“ผมสงสัยว่าคุณฝึกหนักเกินไป จนสมองอาจจะหายไปหมดเเล้วก็ได้”

หม่าปังเต๋อหน้าเเดงด้วยความโกรธ “คุณนั่นเเหล่ะไม่มีสมอง ผมบอกแล้วว่าเรื่องนี้คุณหลินให้ความดูแลผมเป็นพิเศษ!”

“ผมรู้ คุณมันก็เเค่ขี้อิจฉา”

อธิบดีชิวพูดไม่ออก เมื่อเผชิญหน้ากับรอยยิ้มเยาะเย้ยนั้น

“บางคนตายไปแล้ว ร่างกายเน่าเปื่อยหมดแล้ว แต่ปากมันยังเเข็งกระด้างอยู่ได้!”

พูดจบเขาก็ก้าวเท้าเร็วขึ้น ทิ้งระยะห่างจากอีกฝ่ายทันที

ข้างหลัง

หม่าปังเต๋อมองแผ่นหลังของอธิบดีชิว มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มขมขื่น

ถึงเขาจะโง่เเค่ไหนก็รู้ว่านี่เป็นการลงโทษจากหลินมั่ว

เพียงเเต่เสียหน้า เขาจึงปากเเข็งมาตลอด

“ปากเสียๆของฉัน!”

เมื่อหม่าปังเต๋อนึกถึงตอนที่ตัวเองโอ้อวดต่อหน้าหลินมั่วโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็อดไม่ได้ที่จะตบปากตัวเองสักที

มือที่ยกขึ้นกลางอากาศชะงักลง

ไม่ได้ ถ้าเกิดมีคนเห็นสภาพน่าสมเพชของเขา จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนในเขตสาม

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หม่าปังเต๋อก็กัดฟันเเน่น แล้ววิ่งตามกองทัพไปอีกครั้ง

…

ที่ไกลออกไป

ปีศาจเฒ่ามองเงาร่างที่วิ่งเหล่านั้นด้วยความคิดบางอย่าง

“ปีศาจเฒ่าคุณเป็นอะไรไป”

ทำไมจู่ๆถึงมาคร่ำครวญล่ะ”

“มีพลังระดับปรมาจารย์อยู่กับตัว คุณยังมีเวลาอีกเกือบร้อยปีที่จะมีความสุขนะ”

“ทำไมจู่ๆถึงทำตัวเหมือนสาวน้อยไปได้!”

เมื่อถูกเขาตำหนิเช่นนั้น ปีศาจเฒ่าก็หน้าเเดง หันหน้าหนีทันที

คนๆนี้ดีทุกอย่าง ยกเว้นปากที่ร้ายกาจเกินไปจริงๆ

แต่พูดก็พูดสู้ไม่ได้ ตีก็สู้ไม่ได้

ปีศาจเฒ่าทำได้เพียงเก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ

“เอาล่ะๆ ล้อคุณเล่นน่า!”

หลินมั่วตบไหล่ปีศาจเฒ่าเบาๆ

“อายุปูนนี้แล้ว ทำไมยังคิดหยุมหยิมอีกเล่า!”

“คุณ…”

เมื่อปีศาจเฒ่าได้ยินคำพูดนี้ ก็ยิ่งโกรธจัด เพียงเเต่ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากพูด

สีหน้าของหลินมั่วก็พลันมืดครึ้มลง ไอสังหารที่มองไม่เห็นพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

“ใคร ไสหัวออกมา”