หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4274

เสวี่ยเหลียนเห็นท่าทางของอู๋เหิ่นเช่นนั้น ก็พอจะเดาความคิดของเด็กน้อยคนนี้ได้

“อู๋เหิ่น ก่อนหน้านี้เธอไม่ใช่เหรอที่ร้องจะเข้าร่วมศึกนี้มาตลอด””

“อย่ากลัว จงบอกวามคิดของเธอกับอาจารย์ของเธอโดยตรงเถิด”

บางทีอาจเป็นเพราะได้รับกำลังใจจากเธอ อู๋เหิ่นจึงกล้าหาญขึ้นมาก

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงรวบรวมความกล้ากล่าวออกมา

“อาจาร์ย ฉันอยากเข้าร่วมสงคราม’

“ฉันจะรีบเติบโต ฉันอยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของอาจารย์ให้เร็วที่สุด”

“ฉันอยากปกป้องอาจารย์!”

นางพองแก้มพลางพูดและยกกำปั้นน้อยๆสีชมพูขึ้น

ท่าทางนั้นดูมีแววของความเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้าง

เพียงเเต่ว่า หลังจากพูดจบ นางก็เหมือนลูกโป่งที่เเตก พริบตาเดียวก็เเฟบ

และจ้องด้วยดวงตากลมโตทั้งคู่ มองด้วยแววตาไร้เดียงสารอคอยคำตอบจากหลินมั่ว

ขณะนั้นเสวี่ยเหลียนก็ไม่ได้กล่าวชักชวนอะไรอีก

ไม่ว่าหลินมั่วจะอนุญาตหรือปฏิเสธ จุดเริ่มต้นก็มาจากการพิจารณาถึงอู๋เหิ่น

ตนเองพูดมากไปก็มีแต่จะส่งผลต่อการตัดสินใจของหลินมั่วเท่านั้น

หลินมั่วมองดูท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ของอู๋เหิ่น ในใจทั้งยินดีและเป็นห่วง

เพียงแต่ว่าระหว่างความปลอดภัยกับการเติบโต ย่อมต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเสมอ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลินมั่วก็ค่อยๆยกมือขึ้นวางบนศรีษะเล็กๆของอู๋เหิ่น

“ไปเถอะ ลูกนกอินทรี!”

“โอเย่!”

อู๋เหิ่นได้รับคำตอบที่ต้องการก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจในทันที

“แต่!”

หลินมั่วเปลี่ยนน้ำเสียง

“คุณต้องระมัดระวังความปลอดภัยของตัวเอง ห้ามฝืนทำอะไรเกิน หากเจออันตรายให้ถอยออกมาทันที

“ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าฉันจะไม่ให้คุณออกมาอีก!”

ขณะนั้นอู๋เหิ่นรีบพยักหน้าอย่างรัวๆ ศรีษะเล็กๆราวกับลูกไก่กำลังจิกข้าว

“ไปเถอะ เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวฉันจะบอกลุงหม่าให้”

“ถึงตอนนั้นฉันจะพาคุณไปสนามรบด้วย”

หลินมั่วลูบศรีษะเล็กๆของอู๋เหิ่นด้วยความเอ็นดู กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

หนำซ้ำในเเต่หน่วยก็มีทหารโล่ดาบ ทวนเเละอาวุธปืนครบครัน

การป้องกันเเละการโจมตีรวมเป็นหนึ่งเดียว

หนำซ้ำสิ่งที่น่าปวดหัวที่สุดคือ การจัดวางของคูซิสเห็นได้ชัดว่าเตรียมที่จะขยายแนวรบออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

วิธีการรบเเบบกระจายกำลังเช่นนี้เป็นปัญหาใหญ่ สำหรับพวกเขาในเขตสามอย่างแท้จริง

“การรบแบบขยายแนวรบเช่นนี้ก็เท่ากับการแปรสภาพส่วนรวมให้เป็นส่วนย่อย”

หวังจั่งซิ่งวิเคราะห์

“สิ่งที่ทั้งสองฝ่ายเเข่งขันกันไม่ใช่เเค่ความสามารถในการบัญชาการรบโดยรวม”

แต่ส่วนใหญ่ต้องดูที่ในการรบด้วยตนเองของผู้ใต้บังคับ”

เมื่อหม่าปังเต๋อได้ยินดังนั้นก็กล่าวด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“พวกเราเขตสามจะยอมเเพ้พวกมันได้ยังไง!”

“ผมเป็นคนของสำนักดาบ ไม่ใช่คนกินมังสวิรัติ!”

แน่นอนว่าคำพูดนี้ เขาเเค่พูดเพื่อให้ตัวเองดูดีเท่านั้น

วิธีการผสมผสานหลากหลายรูปแบบของอีกฝ่าย และการประสานงานระหว่างกันได้รับการฝึกฝนมาโดยตลอด

แต่เขตสามของพวกเขากลับทำไม่ได้เลย