หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4276

“คุณหลิน คุณลองพิจารณาอธิบดีชิวดูหน่อยไหม!”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หม่าปังเต๋อก็โยนความผิดไปให้อธิบดีชิวโดยตรง

“เขาเป็นคนสุขุมรอบคอบ ทำอะไรก็ระมัดระวัง ถ้าอู๋เหิ่นติดตามเขาก็จะปลอดภัยกว่า”

สิ่งที่เขาต้องการที่สุดในใจคือให้หลินมั่วล้มเลิกความคิดที่จะให้อู๋เหิ่นเข้าร่วมการรบ

เนื่องจากโอกาสในการติดต่อไม่มากนัก ประกอบกับการจัดการของหลินมั่ว

พลังที่เเท้จริงของอู๋เหิ่นในปัจจุบัน จึงมีเพียงหลินมั่ว เสวี่ยเหลียน และเฟิงอู๋ซิ่วเท่านั้นที่รู้

ในทางตรงกันข้าม หม่าปังเต๋อไม่เคยได้คุยกับอู๋เหิ่นเลยสักคำ

ความทรงจำที่ลึกซึ้งที่สุดของเขาคือตอนที่เธอทำพิธีคารวะอาจารย์ และครั้งต่อมาที่เกือบจะเสียชีวิตอย่างน่าเสียดายที่ซีเป่ย

ในสายตาของหม่าปังเต๋อ อู๋เหิ่นมีพรสวรรค์สูง เเต่พลังยังอ่อนแอ

ท้ายที่สุดเด็กผู้หญิงอายุไม่ถึงสิบขวบจะมีขอบเขตพลังสูงไปถึงไหนกัน

เหตุผลที่หม่าปังเต๋อปฏิเสธนั้น ประการหนึ่งคือเขากังวลจริงๆว่าเขาจะดูแลไม่ทั่วถึง ทำให้อู๋เหิ่นเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น

อีกประการหนึ่ง ในฐานะที่เป็นกำลังหลักในสนามรบ การแบกภาระไปด้วยก็จะทำให้เขาหมดความสามารถโดยสิ้นเชิง

ในขณะนี้ หลินมั่วก็มองออกถึงความคิดของหม่าปังเต๋อ

พูดไปพูดมา ก็เเค่มองว่าอู๋เหิ่นจะเป็นตัวถ่วงเขาใช่ไหม

เมื่อคิดถึงจุดนี้ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความขบขันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของหลินมั่ว

“ศิษย์รัก ดูเหมือนว่าพลังของเธอจะถูกคนดูถูกเสียแล้วล่ะ!”

เมื่อหม่าปังเต๋อได้ยินดังนั้นก็หัวเราะแหะๆ โดยไม่ได้โต้แย้งอะไร

คนซื่อ!

หลังจากที่หลินมั่วเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก็หันไปพูดกับอู๋เหิ่นว่า

“มาเเสดงให้ลุงหม่าดูหน่อย!”

สิ้นเสียง อู๋เหิ่นก็กระโดดโลดเต้นไปที่ข้างก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง

ภายใต้สายตาที่งุนงงของหม่าปังเต๋อ

เห็นเพียงอู๋เหิ่นยกกำปั้นน้อยๆขึ้น แล้วทุบไปที่ก้อนหิน

ครืนครืนครืน!

รอจนหม่าปังเต๋อได้สติ ก้อนหินขนาดเกือบสองเมตรก้อนนั้นก็ปรากฏรอยร้าวเต็มไปหมด

ในวินาทีต่อมา ก้อนหินที่แข็งแกร่งก็พังทลายลงมา กลายเป็นเศษหิน

เศษหินชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งกระเด็นไปโดนหม่าปังเต๋อที่ยืนงงงันอยู่

“เอิ่ม นี่…:

ดูเหมือนจะคิดว่าตัวเองตาฝาด

หม่าปังเต๋อขยี้ตาอย่างแรง

หม่าปังเต๋อตอบตกลงอย่างตะกุกตะกัก เเล้วหันไปมองหลินมั่ว

“คุณหลินคิดว่ายังไงครับ”

“ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว!”

หลินมั่วยักไหล่อย่างเปิดเผย

“อู๋เหิ่นยังเด็ก ประสบการณ์ยังน้อย”

“หลังจากไปสนามรบแล้ว ก็ยังต้องรบกวนท่านหม่าช่วยดูแลด้วย!”

หม่าปังเต๋อ : …

คุณพูดจริงเหรอ

ให้ผมดูแลโลลิต้าจอมโหดนี่อ่ะนะ

พละกำลังมหาศาลขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงทหารธรรมดาของตระกูลลอเร้นซ์เลย แม้แต่ผู้ที่ก้าวเข้าสู่ความเป็นปรมาจารย์ระดับกลางก็คงรับมือเธอได้ไม่กี่กระบวนท่าหรอกมั๊ง

เมื่อคิดถึงจุดนี้ สายตาที่หม่าปังเต๋อมองไปยังอู๋เหิ่นมีความหวาดกลัวเจือปนอยู่เล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

เขาปาดเหงื่อที่หน้าผาก เเล้วเผลอก้าวถอยหลังเล็กน้อย

ฉันว่าฉันอยู่ห่างจากเด็กน้อยคนนี้หน่อยดีกว่า!

ความปลอดภัยสำคัญที่สุด!