หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4279

ฝนครั้งนี้มาอย่างประหลาด

ตกต่อเนื่องนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ทั้งสนามรบก็เริ่มเย็นยะเยือก

ประกอบกับฝนที่ตกหนักอย่างต่อเนื่อง นอกจากเจ้าหน้าที่ลาดตระเวณเเล้ว คนอื่นๆต่างหลบอยู่ในเต็นท์

“คุณหลิน พูดตามตรงนะครับ”

ตอนนี้หน้าของเฒ่าจางเเดงก่ำแล้ว อาศัยฤทธิ์สุรา ยกมือขึ้นวางบนไหล่ของหลินมั่ว

“เมื่อก่อนเฒ่าจางคนนี้แค่คิดว่าอยากจะมีที่ยืนในเขตสาม มีข้าวกิน”

“ถึงได้เข้าร่วมสำนักดาบ!”

หลังจากดื่มเหล้าไปอึกใหญ่ เขาก็พูดต่อ

“ใครจะไปคิดว่าการติดตามผู้นำลัทธิหม่าของพวกเราต่อสู้มาตลอด กลับมาถึงจุดนี้ได้”

“ตอนนี้ก็กำลังจะต้องออกรบอีกแล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียง ดวงตาของเขาก็ปรากฏความรู้สึกหลากหลาย

หลังจากหลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามขึ้นว่า

“พวกนายก็ไม่อยากทำสงครามใช่ไหม”

ในสายตาของเขาคนเหล่านี้ดูเหมือนจะเบื่อหน่ายกับการต่อสู้ พวกเขาถึงได้เเสดงความรู้สึกออกมาเช่นนั้น

ทันทีที่เขาถามจบลง เฒ่าจางก็รีบโบกมือปฏิเสธ

“อยากสิ ทำไมจะไม่อยาก!”

“คุณไม่รู้หรอกว่า ช่วงหลายปีมานี้ถึงเเม้เขตสามจะมีการต่อสู้ภายในไม่หยุดหย่อน”

“แต่ก็เป็นเรื่องจุกจิกของพวกผู้หญิงทั้งนั้น เป็นเเค่เรื่องเล็กๆน้อยๆไม่มีการนองเลือดเลยสักนิด”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นักดาบคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆก็เริ่มพูดคุยกันขึ้นมาบ้าง

“เรื่องนี้เฒ่าจางพูดถูกเลย”

“คิดถึงตอนที่ผมติดตามผู้นำลัทธิหม่าต่อสู้ไปทั่ว มันช่างกล้าหาญเพียงใด เกียรติยศที่ผมมีอยู่ทุกวันนี้ก็มาจากตอนนั้นแหล่ะ”

ขณะที่พูด หนึ่งในนักดาบก็ดึงเสื้อผ้าออก

บนอกที่ดำคล้ำ ปรากฏร่องรอยบาดแผลที่น่ากลัวเรียงรายอยู่เต็มไปหมด

มีรอยแผลเป็นบางแห่งที่เฉียดใกล้จุดสำคัญ

หากพลาดไปเล็กน้อย คงไม่มีโอกาสมายืนคุยอยู่ที่นี่ได้เเล้ว

คนอื่นๆก็ไม่ยอมเเพ้ ต่างก็เปิดเผยร่องรอยบาดเเผลต่างๆบนร่างกายของตน

หลินมั่วรู้ว่าคนเหล่านี้ส่วนใหญ่คงดื่มเหล้าจนได้ที่

แต่ที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกอิสระเเละกล้าหาญ

แน่นอนว่าอารมณ์รักการต่อสู้ของคนเหล่านี้ก็ทำให้หลินมั่วสงสัยอยู่บ้าง

หลินมั่วส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา

“ไม่เป็นไร ผมฟังแล้วรู้สึกว่าน่าสนใจมาก”

เขาฟังเรื่องราวในอดีตของเฒ่าจาง ราวกับกำลังฟังนิทาน

หรือราวกับชีวประวัติที่ไม่ธรรมดาของคนที่ไม่เคยมีชื่อเสียง

เมื่อได้ดื่มสุราขาวอุ่นๆด้วยเเล้ว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด

“ไม่พูดแล้ว!”

เฒ่าจางโบกมือ

“ล้วนเป็นเรื่องราวเก่าแก่ผุพังทั้งนั้น”

“มา คุณหลิน ผู้เฒ่าขอคารวะคุณ ขอบคุณสำหรับความเมตตาที่ช่วยชีวิต”

ว่าแล้วเขาก็ยกชามใหญ่ขึ้นอีกครั้ง

ชามกระเบื้องกระทบกันอีกครั้ง

แต่เหล้าก็หกไปไม่น้อย

หลังจากทั้งสองดื่มด้วยกันเเล้ว คนอื่นๆก็เริ่มส่งเสียงเชียร์

“คุณหลิน ผมก็ขอยกแก้วให้คุณเช่นกัน ขอบคุณที่ช่วยพวกเราให้รอดพ้นจากโรคระบาดที่น่ากลัวนั้น”

“คุณหลินดาบเดียวคืนสมุทรของคุณใช้ได้จริงๆ ผมขอยกให้คุณ…”