หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4280

ภายในเต็นท์

ฟืนที่ถูกเผาไหม้จนเกือบหมด ส่งเสียงเเตกเปรี๊ยะๆ

เปลวไฟส่องสว่าง ใบหน้าของหลินมั่วแดงระเรื่อเล็กน้อย

หลังจากดื่มเหล้าในมือจนหมด เขาก็เติมฟืนเข้าไปในกองไฟอีกสองสามท่อน

ส่วนพวกนักดาบ ตอนนี้เมามายไม่ได้สติมานานแล้ว

บางคนกรนเสียงดังสนั่น บางคนกัดฟันกรอด บางคนก็ขยับริมฝีปากเหมือนกำลังเคี้ยวอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่ากำลังฝันถึงอะไรอยู่

ก่อนหน้านี้พวกเขายังโอ้อวดว่าจะทำให้หลินมั่วเมาให้ได้

แต่พวกเขาประเมินความสามารถของปรมาจารย์ต่ำเกินไป และประเมินความสามารถในการดื่มของตัวเองสูงเกินไป

หลังจากหลินมั่ววางชามกระเบื้องลง เต็นท์ก็ถูกเปิดออกอย่างเเรง

ลมกรรโชกพัดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เต็นท์ที่อบอุ่นอยู่เเล้ว พลันเย็นยะเยือกขึ้นมาหลายส่วน

“คุณหลิน คุณมาอยู่ที่นี่จริงๆด้วย!”

คนที่เข้ามาคือหม่าปังเต๋อ เมื่อเห็นหลินมั่วเเล้ว เขาก็แสดงสีหน้าไม่เชื่ออย่างยิ่ง

ไม่คาดคิดเลยว่าหลินมั่วจะมาดื่มเหล้ากับลูกน้องของเขาที่นี่

“จะเข้ามาก็เข้ามา ไม่เข้าก็ออกไป!”

หลินมั่วขมวดคิ้วตำหนิอย่างไม่พอใจ

“ในเต็นท์อุตส่าห์มีไออุ่นหน่อย โดนคุณทำเสียหมดแล้ว”

เมื่อหม่าปังเต๋อได้สติ เขารีบมุดเข้าไปในเต็นท์เเล้วหัวเราะเเหะๆ

เพียงเเต่เมื่อเขาเห็นลูกน้องที่ไม่ได้สติหลายคน คิ้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดมุ่น

“เวรเอ้ย พวกขี้เมานี่มันช่างอวดดีจริงๆ”

“รู้ทั้งรู้ว่าสงครามใกล้เข้ามาทุกที ยังกล้าดื่มมากขนาดนี้!”

ว่าเเล้วเท้าใหญ่เบอร์สี่สิบกว่าของเขาก็กำลังจะกระโดดใส่คนเหล่านั้น

แต่เมื่อเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของหลินมั่ว เขาก็รีบหดคอในทันที

ความรู้สึกถึงอันตรายพุ่งขึ้นเต็มที่!

เมื่อคิดได้ เขาก็เพิ่งรู้สึกตัว

คนที่นี่เมาไปพร้อมกับหลินมั่ว

ถ้าตอนนี้ตำหนิลงโทษ ก็เท่ากับตบหน้าหลินมั่วไม่ใช่หรือ

“แหะเเหะ คุณหลินผมล้อเล่น!”

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเต็มเปี่ยม!

หลังจากหลินมั่วลุกขึ้นยืน เขาก็สะบัดเสื้อผ้า

เมื่อมองไปที่คนเหงื่อโทรมกายสองสามคน เสื้อผ้าที่เปียกปอนจากฝนเมื่อครู่ของพวกเขาก็แห้งสนิทเเล้ว

“ให้คนเอาผ้าห่มมาให้พวกเขาสักสองสามผืนเถอะ!”

หลังจากหลินมั่วพูดจบ ก็ยกมือขึ้นกดลง

กองไฟที่ลุกโชนเมื่อครู่ก็ดับมอดในทันที

เห็นเพียงว่ารอบตัวหลินมั่วปรากฏเป็นเขตสุญญากาศอย่างชัดเจน ไม่ว่าฝนจะตกกระหน่ำเพียงใด ก็ไม่สามารถทะลวงเข้ามาได้

“คุณดูถูกปรมาจารย์ หรือดูถูกผมกันแน่”

หลินมั่วหันหน้าไปเลิกคิ้วถาม

หม่าปังเต๋อ : …

ประมาทไปแล้ว!

ไม่เคยคิดเลยว่าขอบเขตปรมาจารย์จะมีพลังวิเศษเช่นนี้

เขาหันไปมองหลินมั่ว แล้วมองดูชายกางเกงที่เปียกชุ่มไปหมด

ในทันทีก็รู้สึกว่าร่มในมือไม่น่าสนใจอีกต่อไป

“ผมจะกล้าได้ไง!”

“นี่ก็เป็นห่วงกลัวว่าคุณหลินจะเปียกฝนมิใช่หรือ”

ว่าเเล้วเขาก็ยังคงยื่นร่มในมือไปเหนือศรีษะของหลินมั่ว

พิธีการก็ยังต้องมี

หลินมั่วส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“ว่ามาเถอะ รีบร้อนมาหาผมขนาดนี้ มีเรื่องอะไร”

หม่าปังเต๋อตบศรีษะ

เมื่อครู่ตกใจกับสิ่งที่หลินมั่วทำ เกือบจะลืมเรื่องสำคัญไปแล้ว