หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4282

การรบครั้งนี้ สนามรบหลักคือเขตป่าเขา ซึ่งเป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ตอนนี้ฝนตกกระหน่ำ

ดินในป่าเขาเมื่อถูกน้ำท่วมขัง ไม่เพียงเเต่ลื่นและเดินยาก

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ มีโอกาสเกิดดินโคลนถล่มได้ทุกเมื่อ

การเข้าป่าในเวลานี้ อันตรายสูงเกินไป

นี่คือสิ่งที่หม่าปังเต๋อกังวลมากที่สุด

ในทางกลับกัน หลินมั่วกลับส่ายหน้าอย่างใจเย็น

“พวกคุณเคยคิดบ้างไหม”

“สภาพอากาศในตอนนี้ ไม่เป็นผลดีต่อพวกเรา เช่นเดียวกับที่ไม่เป็นผลดีต่อลอเร้นซ์”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ชี้นิ้วไปยังสภาพอากาศที่พายุฝนโหมกระหน่ำภายนอก

“การรบในป่า แม้ว่าคนของพวกเขาจะประสานงานกันได้ดีกว่าพวกเรา”

“แต่คนของพวกเรา มีความสามารถส่วนตัวที่เหนือกว่าพวกเขามาก”

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สภาพอากาศแบบนี้ฝนตกกระหน่ำ ความหนาวเย็นแผ่ซ่าน

คนทั่วไปแทบจะทานทนไม่ได้เลย

ประสาอะไรกับการต้องสู้รบ

หลังจากที่หลินมั่วอธิบายเช่นนี้

แววตาของหวังจั่งซิ่งก็ยิ่งเปล่งประกายมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาต่อสู้มาหลายปี มีมุมมองเชิงกลยุทธ์ที่แข็งแกร่งกว่าหวังจั่งซิ่งอย่างเห็นได้ชัด

“คุณหลิน ความหมายของคุณคือ พวกเรากับลอเร้นซ์จะเเข่งกันว่าใครอึดกว่ากันใช่ไหมครับ”

แม้ว่าคำพูดนี้จะฟังดูแปลกๆไปบ้าง แต่สถานการณ์ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

สมาชิกกองกำลังทั้งหมดในเขตสาม ส่วนใหญ่มักเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่ก้าวเข้าสู่วิถีเเห่งนักรบ

พื้นฐานของพวกเขาเเข็งเเกร่งอยู่เล้ว!

เรื่องความอึด พวกเขาไม่กลัวทหารของลอเร้นซ์เลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้สภาพเเวดล้อมระหว่างหุบเขายิ่งเลวร้ายลงเท่าไร ก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อเขตสามมากขึ้นเท่านั้น

ท้ายที่สุดนักศิลปะการต่อสู้ทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง หรือความคล่องแคล่วของตนเอง ต่างก็เหนือกว่าทหารธรรมดาเหล่านั้นอย่างเทียบไม่ได้

พูดง่ายๆก็คือ

หน้าผาสูงยี่สิบเมตรเท่ากัน ถ้าทหารตกลงไปตายเเน่นอน

แต่นักศิลปะการต่อสู้อย่างมากก็เเค่พิการ

ข้อได้เปรียบอยู่ที่ตรงนี้!

หลังจากที่หม่าปังเต๋อเข้าใจจุดนี้เเล้ว เขาก็แสดงความสงสัยออกมาทันที

“ถ้าพวกลอเร้นซ์ถอยกลับที่ตั้ง มิสู้ปะทะกับพวกเราโดยตรงละครับ”

“ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าคูซิสจะฉลาดเเค่ไหน เเต่ก็ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของทหารของตนเองด้วย”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ถูกอีกฝ่ายจูงจมูกมาโดยตลอด

ในที่สุดตอนนี้ก็ถึงทีของฝ่ายลอเร้นซ์ทึ่ต้องได้รับผลกรรมที่พวกเขาก่อไว้เองเเล้ว…

…

อีกด้านหนึ่ง

ค่ายของลอเร้นซ์

ภายใต้สายฝนที่เทกระหน่ำ เงาร่างหนึ่งขมวดคิ้วมองท้องฟ้าเบื้องหน้าซึ่งมืดมิดราวกับเป็นกลางคืน

“หัวหน้าเผ่า อากาศเย็น คุณดูแลรักษาสุขภาพด้วย!”

ผู้ช่วยด้านหลังพูดพลางสวมเสื้อคลุมขนสัตว์หนาหนักให้อีกฝ่าย

เพียงเเต่ตอนนี้คูซิสไม่มีจิตใจที่จะสนใจเรื่องความหนาวเย็นเลยแม้แต่น้อย

“ต่อไปจะว่าอย่างไรดี ฝนตกหนักบ้าบอนี่เมื่อไหร่จะหยุดสักที!”

ผู้ช่วยชะงักไปเล็กน้อย แล้วพูดด้วยสีหน้ากังวล

“อาจจะต้องอีกหลายวันกระมัง!”

สีหน้าของคูซิสจมดิ่งลง “กี่วันกันแน่”

“ประมาณ ประมาณหนึ่งอาทิตย์?”

เมื่อได้ยินระยะเวลา คูซิสก็แข็งทื่ออยู่กับที่

“นี่ สวรรค์ยังจะช่วยพวกมันด้วยหรือ”