หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 435

พอหวังต้งและแม่ของเขาเห็นท่าทีที่เหน็บแนมของเฮ่อเชียนเสวี่ยแล้วหน้าของพวกเขาก็ซีด

คุณนายด่าอย่างโมโห "นังเด็กนี่ แกกล้าดียังไงมาหัวเราะเยาะพวกเรา"

“ฮึ่ม ตอนแรกฉันก็ว่าจะให้โอกาสเธอ”

"ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กเหลือขออย่างแกคงจะไม่ได้เลื่อนตำแหน่งซะแล้ว"

“โชคดีที่ลูกชายของฉันไม่ได้แต่งงานกับเธอ มิฉะนั้นวงศ์ตระกูลของฉันคงจะต้องอับอาย!”

หวังต้งพยักหน้าซ้ำๆเขากัดฟันและพูดว่า "คุณน่ะดูจะเป็นคนมีพรสวรรค์ แต่จริงๆแล้วไม่เลย"

“ฮึ่ม คนอย่างคุณไม่สมควรแม้แต่จะทำงานในโรงพยาบาลเราด้วยซ้ำไป”

“ฟังให้ดีนะ เฮ่อเชียนเสวี่ย คุณถูกไล่ออกแล้ว!”

“เก็บของแล้วออกไปเดี๋ยวนี้ โรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ที่ของคุณ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยแกล้งทำเป็นกลัว "หมอหวัง คุณอย่ามาข่มขู่ฉันนะ"

"ฉันไม่ได้ได้โอกาศฝึกงานนี้มาง่ายๆนะ"

“ถ้าคุณไล่ฉันออกแล้วฉันจะไปอธิบายให้ครอบครัวฟังอย่างไร!”

เฮ่อเซียนเสวี่ยพูดถูก มันไม่ง่ายเลยที่เธอได้มาฝึกงานที่นี่ เธอต้องใช้วิธีสารพัดกว่าจะทำให้ท่านผู้อาวุโสเฮ่อยอมตกปากรับคำ

หวังต้งคิดว่าเฮ่อเชียนเสวี่ยกำลังตื่นตระหนก เขาเลยหัวเราะเยาะ "คุณกลัวเป็นแล้วเหรอ"

“บอกคุณไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก!”

“คุณไม่ควรล่วงเกินแม่ผม!”

“คนไร้การศึกษาอย่างคุณต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง”

“ไม่อย่างนั้น พอคุณออกไป คนอื่นจะคิดว่าแม่คุณไม่อบรมสั่งสอน”

คำพูดเหล่านี้ทำให้สีหน้าเฮ่อเชียนเสวี่ยเปลี่ยน ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะ แต่ถึงขั้นด่าพ่อล่อแม่แบบนี้ก็มีแค่ไม่กี่ความหมายหรอก

"หวังต้ง ช่วยระวังคำพูดด้วย!"

เฮ่อเชียนเสวี่ยตะโกนด้วยเสียงแข็ง

ถ้าเป็นปกติของเธอ เธอไม่เกรงใจกับหวังต้งแน่

แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากเรื่องที่คฤหาสน์วั่นหู เธอก็รู้จักระงับสติอารมณ์มากขึ้น

แล้วก็ ตอนนี้ต่อหน้าหลินมั่ว เฮ่อเชียนเสวี่ยไม่อยากให้หลินมั่วรู้สึกแย่กับเธอ

คุณนายผู้นั้นจ้องมองเธอ "เธอบอกให้ใครระวังคำพูดนะ"

“ก็แค่พยาบาลฝึกหัดคนหนึ่ง เธอคิดว่าตัวเองผ่านโปรแล้วงั้นเหรอ”

“ฉันบอกให้นะ ต่อให้เธอเป็นพยาบาลประจำ ถ้าฉันอยากให้ไล่เธอออก เธอก็ต้องออกไป!”