หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 436

พอคุณนายได้ยินก็พูดขึ้นทันทีว่า "อะไรนะ"

“เขาได้ตำแหน่งหัวหน้านี้มาเพราะเส้นสายงั้นเหรอ”

“เมื่อก่อนเขามีหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำเหรอ”

หวังต้งพยักหน้าซ้ำๆ "ใช่แล้ว เขาเคยเป็นพนักงานทำความสะอาดในโรงพยาบาลของเรา ทำมาได้สามปีแล้ว"

"แล้วเขาก็เจอกับตระกูลที่ร่ำรวยและเข้าไปเป็นลูกเขยบ้านนั้น เขาเกาะคนอื่นกินเก่งจะตาย ปรนนิบัติเอาใจพ่อตาแม่ยายไปหมด"

"พ่อตาของเขาเลยแจ้นมาที่นี่แล้วเอาเงินให้กับรองผู้อำนวยการฟังชิ่ง เขาถึงได้จัดการให้หลินมั่วมาเป็นหัวหน้าแผนกนี้"

"อันที่จริงตำแหน่งหัวหน้าของเขาก็แค่หุ่นเชิด"

“แผนกนี้ไม่มีคนไข้สักหน่อย!”

ใบหน้าของคุณนายผู้สูงศักดิ์เต็มไปด้วยความดูถูก "ที่แท้เธอได้ตำแหน่งนี้มาเพราะเส้นสายสินะ เฮ้อ ฉันก็นึกว่าเธอได้มาเพราะมีความสามารถอะไร!"

“ในชีวิตของฉัน มีคนสองประเภทที่ฉันเกลียดมากที่สุด ประเภทแรกคือคนที่ไม่มีความสามารถและอีกประเภทคือคนที่เกาะชาวบ้านเขากิน”

"ดูเหมือนว่าเธอจะมีทั้งสองสิ่งนี้เลย มันช่างน่ารังเกียจขยะแขยงเสียจริง"

"เหอะ ฟังซิ่งนั้นก็ใจกล้าไม่เบาเลย"

“กล้าถึงขนาดที่แต่งตั้งให้คนทำความสะอาดห้องน้ำมาเป็นหัวหน้าแผนก นี่มันเรื่องตลกชัดๆ!”

"ดูเหมือนว่าโรงพยาบาลของพวกเธอจะต้องได้รับการตรวจสอบสักหน่อย"

“กลับไปเย็นนี้แม่จะคุยกับพ่อของลูกสักหน่อยให้เขามาตรวจสอบที่นี้ ใครบางคนที่ไม่เหมาะจะเป็นรองผู้อำนวยการก็ให้ออกไปซะ”

"ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องมีโรงพยาบาลนี้แล้ว!"

ในตอนที่คุณนายพูดประโยคนี้ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ราวกับว่าเธอสามารถควบคุมชีวิตและความตายของโรงพยาบาลได้ด้วยคำคำเดียว

หวังด้งก็ดูได้ใจ เขาภาคภูมิใจในเส้นสายของเขามาก

หลินมั่วดูหมดหนทาง

หวังต้งต้องการเฮ่อเชียนเสวี่ย มันก็เรื่องของพวกนาย แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ

ซ้ำยังแจ้นมาที่ออฟฟิศของฉันแล้วก็ชี้นิ้วสั่ง ดูถูกฉันต่างๆนานา นี่มันหยามกันเกินไปหรือเปล่า!

เฮ่อเชียนเสวี่ยดูอึดอัด เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะต้องมาเจอกับเรื่องบ้าๆเช่นนี้

“พี่หลิน ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ”

“พี่ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวฉันจัดการให้...”

หลินมั่วโบกมือ "ไม่ต้องแล้ว เธอไปทำงานของเธอเถอะ"