หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4370

ตอนนั้นหลินมั่วรับปากด้วยตนเองว่าจะคุ้มครองความปลอดภัยของหลานเตี๋ยอีแก๊งแมงป่องแดง

แม้เวลาจะผ่านมานานแล้ว แต่ลึกๆ ในใจแล้วเขาก็ไม่เคยลืมคำสัญญานี้เลย

หนานกงจิงเลวี่ยหัวเราะเสียงดัง “เรื่องนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน!”

เมื่อพูดจบคนอื่นๆ ที่อยู่ที่นั่นก็ไม่แสดงความเห็นใดๆ

แสดงว่าพวกเขายอมรับให้หนานกงจิงเลวี่ยเป็นตัวแทนในการแสดงความเห็นแล้ว

หลินมั่วจึงยกมือขึ้นคารวะอีกครั้ง

“ถ้าเช่นนั้น หลินมั่วก็ขอขอบคุณท่านผู้อาวุโสทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ!”

เมื่อตกลงกันเรียบร้อย

พวกของหนานกงจิงเลวี่ยก็ต่างพูดคุยเรื่องเบ็ดเตล็ดกันอย่างสบายอารมณ์

หลินมั่วซึ่งอาวุโสน้อยที่สุดในห้องก็ไม่กล้าเสียมารยาทแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นทุกคนคุยกันอย่างออกรส

เขาก็ให้คนเตรียมอาหารและสุราเลี้ยงรับรองผู้อาวุโสไป๋และพวกของหนานกงจิงเลวี่ยอย่างเหมาะสม

ตลอดเวลาที่มา หม่าปังเต๋อและเหล่าหัวหน้ากองกำลังของเขตสามก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นเลย

สำหรับยอดฝีมือที่น่ากลัวพวกนี้ จะไม่ให้พวกเขาตื่นเต้นก็เป็นไปไม่ได้

หลินมั่วเห็นความกระอักกระอ่วนของพวกเขา จึงไม่คิดจะบังคับให้พวกเขามาแนะนำตัวกับผู้อาวุโสทั้งหลาย

“พวกแกกลับไปจัดแจงอำนาจเขตพื้นที่ตนเองก่อนเถอะ!”

“ไว้เช้าแล้วฉันค่อยบอกแผนการใหม่กับพวกแก”

ทั้งสองฝ่ายต่างกันเกินไป ไม่มีบทสนทนาอะไรที่ร่วมกัน

การให้พวกเจ้าอำนาจอยู่อย่างลำบากใจแบบนี้ สู้ปล่อยให้กลับไปก่อนจะดีกว่า

พวกของหม่าปังเต๋อได้ยินคำสั่งของหลินมั่ว ต่างก็แอบโล่งใจกัน

“รับทราบครับ คุณหลิน!”

เมื่อตอบรับแล้ว แม้พวกเขาจะพยายามอดกลั้นแล้ว แต่ฝีเท้าที่เร่งรีบนั้นก็เผยให้เห็นถึงการอยากจะจากไปของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

หลังจากที่ยกแก้วแลกจอกและดื่มกันไปสักพักแล้ว

ฟ้าก็เริ่มสาง!

บนโต๊ะนั้นหลินมั่วมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าเซวียอู่เยี่ยหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

หลินมั่วเดินออกจากห้อง เขาเห็นบนเนินเขาที่ไม่ไกลนักมีเงาร่างของใครบางคนรางๆ

“อู่เยี่ย!”

หลินมั่วเดินเข้าไปใกล้แล้วเรียกขัน

“พวกเราเองก็ถือเป็นคนบ้านเดียวกันเกิดเดียวกัน ฉันเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของนาย!”

“เรื่องบางเรื่อง ฉันคิดว่าคงถึงเวลาที่จะเล่าให้นายฟังแล้วล่ะ!”

ทันทีที่ได้ยินแบบนี้ สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในหัวของหลินมั่วก็คือเรื่องการล้างตระกูลหลินแห่งแดนเหนือขึ้นมาทันที

หากในอดีต หลินมั่วอาจยังมีความหวังอยู่บ้าง

แต่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกไม่สบายใจและขมวดคิ้วแน่นเพราะความผิดปกติของเซวียอู่เยี่ย

นับตั้งแต่เจอหน้ากัน ท่าทีของเซวียอู่เยี่ยนั้นเย็นชาและไร้ความรู้สึกต่อทุกสิ่งอย่าง

แม้แต่ตอนที่ได้ยินข่าวเรื่องกะโหลกคริสตัล เขาก็ไม่แสดงท่าทีตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ นั้น มันไม่มีความหมายสำหรับเขาอีกแล้ว

เมื่อคิดแบบนี้ หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“อู่เยี่ย นี่ท่าน...”

แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ เซวียอู่เยี่ยก็ยกมือขึ้นมาขัดคำของหลินมั่วไว้ก่อน

“ไม่พูดเรื่องพวกนี้ พวกเราพูดคุยเรื่องตระกูลหลินของนายหน่อยเถอะ!”

แววตาที่แน่วแน่ของเขานั้น หลินมั่วไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยแม้แต่น้อย