หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4371

เซวียอู่เยี่ยมองทิวทัศน์อันห่างไกลด้วยสีหน้าเปี่ยมความรู้สึก

“คิดถึงตอนนั้น หลินเซี่ยวพ่อของคุณมีพรสวรรค์โดดเด่นมาก”

เขาพูดได้ครึ่งหนึ่งพร้อมส่ายหน้าที่มีรอยยิ้มขมขื่น

“คงพูดว่าโดดเด่นไม่ได้ ควรพูดว่าพรสรรค์อันน่าสะพรึงกลัวที่ทำให้คนรุ่นเดียวกันต่างหายใจไม่ออก”

“เเละตระกูลหลินก็รุ่งเรืองเฟื่องฟูภายใต้การนำของพ่อคุณหลินเซี่ยว…”

ย้อนรำลึกถึงเรื่องราวในอดีตของหลินเซี่ยว

ชายหนุ่มผู้ยืนหยัดเพียงลำพัง พร้อมดาบเล่มเดียว ทะนงในศักดิ์ศรีเหนือล้า

ทว่าที่ใดมีผู้คน ที่นั้นย่อมมีเรื่องราว

การผงาดขึ้นอย่างกระทันหันของตระกูลหลิน ทำให้ตระกูลและกลุ่มอิทธิพลมากมายต่างหวาดระเเวง

เพียงแต่ในเวลานั้นด้วยพรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวเเละพละกำลังอันเเข็งเเกร่งของหลินเซี่ยว จึงไม่มีใครกล้าลงมือกับตระกูลหลิน

“จะว่าไป พ่อของคุณนี่เเหล่ะคือฝันร้ายของคนรุ่นเดียวกับพวกเราจริงๆ”

เมื่อเซวียอู่เยี่ยพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของเขาก็ปรากฏแววความเคารพนับถือขึ้นมา

“ตอนนั้นผมเองก็เคยประมือกับพ่อของคุณมาเเล้วเหมือนกัน”

“เเต่ตอนนั้น ผมโดนพ่อของคุณอัดเสียน่วมไปไม่น้อยเลยล่ะ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซวียอู่เยี่ยก็อดยิ้มขมขื่นขึ้นมาไม่ได้

“เเต่ในตอนนั้น อัจฉริยะเเห่งห้าจอมทัพของประเทศจีนและสิบตระกูลใหญ่ ไม่มีใครรอดพ้นเงื้อมมือพ่อของนายไปได้เลย”

“เเต่ละคนโดนซ้อมจนฝังใจไปตามๆกัน”

หลินมั่วเองก็เพิ่งเคยได้ยินเรื่องราวของพ่อเป็นครั้งเเรก สีหน้าของเขาจึงดูจริงจังเป็นพิเศษ

เขานึกภาพความองอาจของพ่อในอดีตออก

รวมถึงฉากที่ท่านปราบอัจฉริยะร่วมรุ่นได้อย่างราบคาบ

“หลังจากนั้นละครับอู่เยี่ย!”

เขาถามด้วยความคาดหวังเล็กน้อย ในใจคาดหวังที่จะได้ยินข่าวคราวเกี่ยวกับพ่อเเละตระกูลหลินให้มากขึ้น

อู่เยี่ยส่ายหน้า “หลังจากนั้นหรือ!”

“ประเทศจีนของพวกเราก็ถูกประเทศญี่ปุ่นรุกรานอย่างกระทันหัน”

“ในตอนนั้น นักรบของประเทศจีนของเราทุกคน ต่างทุ่มเทชีวิตเข้าร่วมรบเพื่อต่อต้านศัตรูภายนอก”

ขณะที่เขาพูด มือของเขาก็กำเเน่นโดยไม่รู้ตัว

สีหน้าก็เริ่มดุร้ายขึ้น

“ที่น่าช้ำใจคือ ญี่ปุ่นไม่พียงเเต่ยุยงให้ประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆร่วมกันรุกรานประเทศจีนของเราเท่านั้น”

“เเต่ยังเเลกกับการสังเวยชีวิตผู้คนนับล้าน เพื่อปลุกสัตว์ร้ายจิ้งจอกเก้าหางที่ถูกผนึกไว้เเละนำมันเข้ามาในดินเเดนประเทศจีนของเราด้วย”

จุดประสงค์ก็คือเพื่อฉวยโอกาสที่ตระกูลหลินได้รับความเสียหายอย่างหนัก แบ่งแยกตระกูลหลิน

เเละในขณะเดียวกันก็เพื่อสมบัติล้ำค่าของตระกูลหลิน

“ศึกครั้งนั้น เเทบจะรวบรวมกำลังของหนึ่งในสองของกลุ่มอิทธิพลเเละสำนักในประเทศจีน”

“เเม้ตระกูลหลินจะเเข็งเเกร่ง เเต่ก็ไม่อาจต้านทานจำนวนคนที่มากมายได้ พ่อของคุณก็เสียชีวิตในการรบครั้งนั้น…”

เซวียอู่เยี่ยถอนหายใจยาวเมื่อพูดถึงตรงนี้

บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูด หลินมั่วก็เข้าใจผลลัพธ์ดีอยู่เเล้ว

พ่อของเขาเสียชีวิตในการรบนั่นเอง

เเต่เขาก็ยังมีเรื่องค้างคาใจที่ต้องเเก้ไข

“ตอนนั้นพันธมิตรนักรบทำอะไรบ้าง”

อู่เยี่ยส่ายหน้า “ไม่ได้ทำอะไรเลย!”

“เเต่ตอนนั้นพันธมิตรนักรบก็ลำบากเหมือนกันนะ”

เขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกขุ่นเคืองในใจของหลินมั่วได้อย่างไร

ดังนั้นอู่เยี่ยอธิบายว่า

“จริงๆเเล้วพันธมิตรนักรบในตอนนั้นก็ไม่ได้สบายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ…”