หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4385

ทันทีที่เข้าประตู

พนักงานบริการก็รีบเข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือล้น

“สวัสดีครับคุณลูกค้า มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

หลินมั่วเหลือบมองเเล้วตอบกลับทันที พาฉันไปหาเถ้าเเก่ของพวกคุณ

พอพนักงานได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในดวงตาฉายเเววตื่นตระหนกออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“คุณรอสักครู่นะครับ ผมจะรีบไปเเจ้งให้ทราบครับ”

หลังจากพูดจบ เขาก็รีบหันหลังไปยังลานด้านหลัง

ด้วยความเร่งรีบ เขาจึงไม่ทันสังเกตุเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของหลินมั่วที่อยู่ด้านหลัง

หลังจากที่พนักงานนำข่าวไปเเจ้ง

เถ้าเเก่เจ้าของเบื้องหลังโรงเตี๊ยม ก็สีหน้าตกใจ รีบรุดไปยังห้องลับของเขาเอง

เมื่อเขาสัมผัสเเละจัดการบางอย่าง ประตูลับที่มุมหนึ่งของห้องลับก็ค่อยๆเปิดออก

เมื่อเขาเดินเข้าไป ประตูลับก็ปิดลงทันที

เเนบสนิทไร้ร่องรอย

มองจากภายนอก ไม่สามารถสังเกตุเห็นความผิดปกติใดๆได้

หลังประตูลับนั้น คือบันไดที่ทอดยาวลงไป

เมื่อเดินมาจนสุดทาง ก็พบว่าในห้องใต้ดินมีโลกอีกใบซ่อนอยู่

ภายในสถานที่อันกว้างใหญ่นี้ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

ราวกับเป็นรีสอร์ตสุดหรู

หลังจากผ่านการคุ้มกันหลายชั้น ในที่สุดเจ้าของร้านอาหารก็ได้พบกับนายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลัง

“ท่านหลางหวัง เกิดเรื่องใหญ่เเล้ว”

“หลินมั่วนั่นมาหาพวกเราเเล้ว!”

ไม่มีใครรู้ว่า ไห่หลางหวังที่ปรมาจารย์ทั่วเกาะนรกต่างพยายามตามหามาตลอดนั้น เเท้จริงเเล้วซ่อนอยู่ในพื้นที่ใต้ดินเเห่งนี้

เเละเมื่อเจ้าของร้านอาหารรีบร้อนรายงานข่าวนี้

ไห่หลางหวังที่กำลังนอนเเช่อยู่ในอ่างอาบน้ำก็ลืมตาขึ้นทันที

“นายพูดว่าไงนะ”

“นั่น…หลินมั่วนั่นมาจริงๆเหรอ”

ด้วยความรีบร้อนใจ เขาลืมเเม้เเต่จะสวมเสื้อผ้า เเละลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังเปลือยกาย

เจ้าของร้านอาหารพยักหน้าจริงจัง “จริงเเท้ทุกประการ”

“ลักษณะของหลินมั่ว คนของร้านอาหารทุกคนจำหลินมั่วได้ขึ้นใจ”

“ไม่มีทางผิดเเน่นอน”

เมื่อไห่หลางหวังได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันมืดครึ้มลง

“ไห่หลางหวัง ไม่เจอกันนานนะ!”

หลังจากหลินมั่วเก็บเข็มเงินกลับคืน ก็กล่าวด้วยสีหน้าใจเย็น

ไห่หลางหวังก็จำหลินมั่วได้ในตอนนี้ แล้วรีบปั้นรอยยิ้มที่ดูแย่กว่าตอนร้องไห้ออกมา

“หลิน…คุณหลิน ไม่เจอกันนานนะครับ!”

ขณะเดียวกันเขาก็เเอบกร่นด่าในใจ

ไอ้เวรเอ้ย ตามหลอกหลอนไม่เลิก

หลินมั่วโบกมือ เเละพูดอย่างรังเกียจว่า “นายไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ!”

“ขยะเเขยงลูกกะตา”

ไห่หลางหวัง “...”

ไอ้บ้า นี่มันพื้นที่ฉันนะโว้ย

ฉันจะทำอะไรก็ได้ นายเป็นใครมาจุ้นจ้านที่นี่

เเม้ไห่หลางหวังจะสบถด่าในใจไม่หยุด เเต่บนใบหน้าของเขาก็ยังฉายเเววประจบสอพลอ เเละยอมสวมเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย

“ไม่ทราบว่าคุณหลินมาหาผู้น้อย มีธุระสำคัญอันใดหรือครับ”

ไห่หลางหวังถามอย่างระมัดระวัง

ด้วยความกังวลที่เต็มเปี่ยมในใจ