หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 45

จ้าวอีอีก็สังเกตถึงหลินมั่ว

เธอชะงักไป จากนั้นหัวเราะเสียงเย็น “ว้าย นี่ไม่ใช่หลินมั่วเหรอ”

“นายมายืนทำอะไรที่นี่ โบกรถให้ลูกค้าเหรอ”

คนที่อยู่ข้างกายจ้าวอีอีเป็นพ่อหนุ่มนักกล้ามคนหนึ่ง อายุประมาณสี่สิบปี ตัดผมสกินเฮด

สวมสร้อยคอทองและนาฬิกาทองคำชิ้นใหญ่ และแว่นกันแดดสีดำ เห็นแล้วเป็นประเภทไม่ควรเข้าไปยั่วโมโหด้วย

ผู้ชายคนนี้ชื่อหวังหลง ชื่อเล่นคือลูกพี่หลง

เมื่อก่อนตอนนี่หลินมั่วยังเรียนหนังสือ หวังหลงคนนี้รวมหัวกันในโรงเรียนของพวกเขาขู่เข็ญนักเรียน

ตอนนั้นพวกของหวังหลงเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ และทำร้ายผู้หญิงไปไม่น้อย

ตอนที่จ้าวอีอียังเรียนอยู่ก็มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับเขา ตอนนั้นจ้าวอีอีอาศัยหวังหลงทำตัวโอ้อวดในโรงเรียนให้ผู้คนมาสนใจ

หลังจากตอนที่หลินมั่วช่วยเพื่อนร่วมชั้นของเขาส่งจดหมายรักแล้ว ลูกน้องของหวังหลงยังเข้ามาที่โรงเรียนเพื่อจัดการหลินมั่วอีก

ถ้าหากไม่ใช่ในตอนนั้นเติ้งจวินเพื่อนของเขาเข้ามาช่วย น่ากลัวว่าหลินมั่วคงถูกต่อยจนไม่ได้เป็นนักเรียนไปตั้งนานแล้ว

คิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันหลายปี หวังหลงคนนี้มั่วสุมจนได้ดีจนได้ขับรถBMWแล้ว

“นี่ใครน่ะ” หวังหลงชำเลืองมองไปยังหลินมั่ว ใบหน้าหยิ่งยโส

“ก็เจ้าคางคกที่ฉันเคยเล่าให้พี่ฟังไง ที่สมัยเรียนแอบชอบฉัน” จ้าวอีอีพูดอย่างได้ใจ “เขียนจดหมายรักมาให้ฉัน แต่ไม่กล้าเขียนชื่อแล้วให้ตายก็ยังไม่ยอมรับอีก และยังแอบมองฉันทั้งวันด้วย ฉันเกลียดจนแทบอยากควักลูกตามันทิ้ง”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาไม่เคยแอบมองจ้าวอีอีเลยด้วยซ้ำ

จ้าวอีอีคนนี้ กำลังพูดเกินจริงไปนี่เอง!

“ที่แท้เป็นมัน!”

หวังหลงยิ้มขึ้นฉับพลัน มือข้างหนึ่งโอบเอวเล็กๆ ของจ้าวอีอีไว้มองหลินมั่วอย่างยั่วยุ “ไอ้หนุ่ม นายเป็นเจ้าคางคกที่อยากกินเนื้อห่านฟ้าเหรอ เทพธิดาอย่างอีอี อย่างนายกล้าหวังสูงงั้นเหรอ”

“นายรู้ไหมว่าอีอีซื้อเสื้อผ้าเดือนนึงเป็นเงินเท่าไร นายรู้ไหมว่าเดือนนึงอีอีซื้อเครื่องสำอางต้องจ่ายไร”

“งั้นบอกนายเลยแล้วกัน พวกเราไปผับกันครั้งนึง ค่าใช้จ่ายคืนนึง ก็เป็นเงินเดือนนายทั้งปี”

สารรูปแบบนาย ยังกล้าอยากได้อีอีเหรอ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองเลย ว่านายคู่ควรหรือเปล่า!”

หวังหลงด่าไปหนึ่งชุด โอบเอวบางของจ้าวอีอีหัวเราะพร้อมพูดว่า “ช่างเถอะ อีอี เธออย่าไปถือสากับคนประเภทนี้เลย ไปกันเถอะ อย่าให้ขยะแบบนี้มาทำให้คุณอารมณ์ไม่ดีเลย!”

จ้าวอีอีมีสีหน้าพึงพอใจ “หลินมั่ว จากนี้ไปนายอย่าตามฉันมาอีก นายรู้ไหมว่า นายทำแบบนี้ มันทำให้คนอื่นเขารู้สึกขยะแขยง”

“ทำไมผมถึงเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยล่ะ” หลินมั่วโมโหแล้ว เขาก็ไม่ได้แก้ผ้ามา

พนักงานรักษาความปลอดภัย “ขออภัยจริงๆ ครับ คุณใส่เสื้อผ้ามาแบบสบายๆ เกินไป ขออภัยด้วยที่เราไม่สามารถรับรองคุณได้!”

“ที่เขาใส่นั่นไม่ดูสบายๆ หรือไง” หลินมั่วชี้ไปที่หวังหลง

พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบตอบขึ้นว่า “กับพี่หลงไม่เหมือนกันครับ เขาเป็นสมาชิกระดับบัตรทองของที่นี่!”

หลินมั่วมีน้ำโหแล้ว แค่กินข้าวยังมีกฎอะไรมากมายกัน

“ไม่ใช่แค่เป็นสมาชิกหรือไง เท่าไรล่ะ นายบอกมาสิ ฉันจะสมัครไว้สักอัน!”

หลินมั่วหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋า เขาค้นกระเป๋าพลางตะโกนไปพลาง

พนักงานรักษาความปลอดภัยยิ้มๆ “คุณผู้ชายครับ สมาชิกของที่นี่ก็ไม่ใช่สมัครตอนไหนก็ได้”

“อยากเป็นสมาชิกของเราที่นี่ อันดับแรกต้องมีสมาชิกสองท่าน...”

พูดถึงตรงนี้ดวงตาของพนักงานรักษาความปลอดภัยก็จ้องอย่างไม่กระพริบไปแล้ว เขามองเห็นบัตรดำใบหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าเงินของหลินมั่ว

นั่นคือบัตรพรีเมียมของหวงหย่งเฟิง!