หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 46

“สมาชิกสองคนทำไมเหรอ” หลินมั่วถาม

พนักงานรักษาความปลอดภัยกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง สีหน้าช็อค “คุณผู้ชายครับ ผม...ผมขอดูบัตรใบนั้นของคุณได้ไหมครับ”

“บัตร?” หลินมั่วสงสัย ดึงบัตรสีดำใบนั้นออกมา

บัตรใบนี้หวงหย่งเฟิงให้เขามา หลินมั่วก็ไม่ได้คิดอะไรจึงใส่ไว้ในกระเป๋าเงินมาตลอด

พนักงานรักษาความปลอดภัยดูบัตรแล้วก็ยิ่งตกใจไปอีก

“คุณผู้ชายครับ ขออภัยด้วย รบกวนคุณเข้าไปนั่งรอในร้านสักครู่ได้ไหมครับ”

“นั่ง?” หลินมั่วประหลาดใจ เมื่อกี้ยังบอกว่าเสื้อผ้าของเขาไม่เรียบร้อยไม่ให้เข้าไป ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

หลินมั่วตามพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้าไปในร้าน พนักงานรักษาความปลอดภัยไม่กล้าละเลย พาหลินมั่วไปยังที่นั่งริมหน้าต่าง บรรยากาศตรงนี้ดีกว่าหน่อย

“คุณผู้ชาย คุณได้รับความลำบากไปแล้ว หากต้องการอะไรสามารถสั่งกับบริกรของเราได้ครับ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามารับรองอย่างเคารพ ถือบัตรแล้วรีบออกไป

หลินมั่วไม่เข้าใจและไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ในเมื่อเข้ามาได้แล้ว งั้นก็อย่าเกรงใจ หยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารมั่วๆ

หวังหลงกับจ้าวอีอีนั่งอยู่ไม่ไกล เมื่อหลินมั่วเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ชะงักไป

“ไอ้หนุ่มนี่เข้ามาได้อย่างไร”

“นั่นยังต้องพูดอีกเหรอ ต้องเห็นพวกเราเข้ามาแล้วก็ไม่พอใจ ดังนั้นก็ทำทีเป็นคนรวยแล้วตามเข้ามาไง!”

“อีผิ่นเซวียนค่าใช้จ่ายต่อหัวอย่างต่ำต่อคนก็สองพันขึ้นอย่างเขามีปัญญากินเหรอ”

“หึ หึ สนใจอะไรเขา พวกเราก็รอดูเถอะ เดี๋ยวเขาจะไม่มีเงินจ่าย ตอนนั้นสิถึงจะน่าสนใจ!”

ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน หวังหลงก็โอบจ้าวอีอีไว้ในอ้อมแขนมองไปทางหลินมั่วอย่างยั่วยุ

ตอนนี้ในห้องทำงานชั้นบน

พนักงานรักษาความปลอดภัยวิ่งขึ้นมาอย่างรีบร้อนพูดเสียงสั่นว่า “เซี่ย...ผู้จัดการเซี่ยอยู่ไหมครับ”

“รีบร้อนอะไร” ผู้ชายที่อยู่หน้าประตูจ้องมาทางเขาอย่างไม่พอใจ “ผู้จัดการมีธุระออกไปข้างนอก นายมีธุระอะไร”

“รีบให้เขากลับมาเถอะครับ!” พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบพูด

ผู้ชายคนนั้นตาโต “นายบ้าไปแล้วหรือไง นายเป็นใครกันกล้าให้ผู้จัดการรีบกลับ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยขบฟันยื่นบัตรไปให้อย่างรวดเร็ว “รีบให้ผู้จัดการกลับมาเถอะครับ!”

ผู้ชายคนนั้นมองดูแวบหนึ่งใบหน้าเปลี่ยนสีในทันที “นี่...นี่ไม่ใช่บัตรพรีเมียมของประธานหวงของเราหรือ ใครมากัน หนานป้าเทียนหรือว่าคนจากเมืองหลวงในมณฑลคนนั้น”

พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบพูดขึ้น “ไม่ใช่ทั้งสองครับ!”

“ไม่ใช่ทั้งสอง? มีคนขโมยบัตรพรีเมียมของพวกเขาหรือ” ผู้ชายตื่นตระหนกตกใจ “สวรรค์ เรื่องนี้พวกเราตัดสินใจไม่ได้ รอก่อน ฉันจะให้ผู้จัดการกลับมา!”

หลินมั่วไม่รู้สักนิดว่าบัตรใบนี้ของตน จะทำให้คนเหล่านี้ตกใจได้มากขนาดนี้

เขาสั่งอาหารเสร็จแล้ว กำลังเตรียมจะกิน จู่ๆ สวี่ปั้นซย่าก็โทรเข้ามา

“คุณโทรหาฉันเหรอ”

“มีอะไรหรือเปล่า”

หลินมั่ว “ก็ไม่มีอะไร แค่อยากกินข้าวกับเธอ ทางเธอยุ่งมากใช่ไหม”

สวี่ปั้นซย่า “เมื่อกี้ประชุมอยู่ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหา”

“อีผิ่นเซวียน!”

สวี่ปั้นซย่าชะงักไป “อีผิ่นเซวียน? ร้านที่อยู่ข้างอีผิ่นเซวียน?”

หลินมั่ว “เป็นร้านอีผิ่นเซวียน!”

สวี่ปั้นซย่า “ล้อเล่นอะไรน่ะ อีผิ่นเซวียนเป็นร้านที่ต้องเป็นสมาชิกนะ”

หลินมั่ว “ผมก็ไม่รู้ บริกรให้ผมเข้ามา”

สวี่ปั้นซย่าเงียบไปครู่หนึ่ง “รอก่อนนะ ฉันกำลังไป”

วางสายลงไม่ถึงสิบนาที สวี่ปั้นซย่าที่อยู่ในชุดทำงานก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหารใหญ่

เมื่อสวี่ปั้นซย่าเดินเข้าประตูมาก็ดึงดูดความสนใจจากผู้คนทั้งหมดไป

อย่างไรเสียก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองก่วงหยาง ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือมารยาทของสวี่ปั้นซย่าต่างก็ไร้ที่ติอย่างยิ่ง

ลูกตาของหวังหลงแทบจะถลนออกมา เทียบกับสวี่ปั้นซย่าแล้ว จ้าวอีอีที่อยู่ข้างๆ

นับว่าเป็นอะไรกัน

ทุกคนต่างมองไปยังสวี่ปั้นซย่า โดยเฉพาะพวกผู้ชายต่างคำนวณกันว่าจะเข้าหาสวี่ปั้นซย่าอย่างไร

ท่ามกลางสายตาของทุกคนสวี่ปั้นซย่าเดินตรงมาที่โต๊ะของหลินมั่ว แล้วนั่งลงตรงข้ามหลินมั่ว